11 geheimen Marine drilinstructeurs verbergen in boot camp

Noot van de redactie: Dit verhaal verscheen voor het eerst in het nummer van 15 april 2013 van Marine Corps Times.

MARINE CORPS RECRUIT DEPOT PARRIS ISLAND, S.C. – De beelden blijven je de rest van je leven bij: Schreeuwende drilinstructeurs, in je gezicht, in je ruimte, in je nachtmerries.

Alle dienstplichtige mariniers zijn verenigd door herinneringen aan de drilinstructeurs die bevelen tegen hen blaften – ’s morgens, ’s middags en ’s avonds – gedurende de eerste 13 weken van hun leven bij het Korps Mariniers. Ze delen de herinneringen van angst toen ze de toorn van hun DI over zich afriepen. Ze weten hoe het is om te proberen de eenvoudigste bevelen op te volgen, maar verlamd te raken van verwarring en angst onder zoveel druk en hitte.

Het trainingskamp is een overgangsritueel waarin drilinstructeurs de identiteit van de rekruten als mariniers smeden. De DI’s breken ze af, leren ze hoe ze bevelen moeten opvolgen en hoe ze zich moeten kleden, spreken en gedragen als mariniers. Ze leren hen de cultuur, het erfgoed en de tradities van het Korps Mariniers. Het proces schept een speciale band, een haat-liefde verhouding die de rekruten zich voor de rest van hun leven zullen herinneren.

Die drilinstructeurs hebben echter geheimen. Net als elke andere gemeenschap in het korps, hebben de leden een gedeelde band en trucs van het vak die al generaties lang worden doorgegeven. Rekruten horen daar niet over op boot camp – niet waar het waarschijnlijk is dat je wordt gerookt met incentive training voor het simpelweg stellen van een domme vraag.

Onder de brede rand van de rokerige hoeden, de perfect haaks op elkaar staande uniformen en de bijna karikatuur-achtige houding bevinden zich onderofficieren en staf onderofficieren van een breed scala van militaire beroepsspecialismen. Ze besluiten, vaak met enige huiver, om terug te keren naar boot camp om een speciale opdracht te vervullen.

Sgt. William Loughran encourages recruits at during physical training at Marine Corps Recruit Depot Parris Island, S.C. Roughly 20,000 recruits pass through Parris Island annually.

×

Photo Credit: Cpl.Caitlin Brink/Marine Corps

Vergis u niet: deze mariniers spelen een rol. Op zijn best is het meesterlijke podiumkunst, maar met een twist – de enorme persoonlijke verantwoordelijkheid die ze voelen om ruwe rekruten op te bouwen tot gedisciplineerde mariniers. Ondanks hun norse, borderline vijandige interactie met rekruten, zijn DI’s echte mensen met echte emoties en enorme toewijding aan het vormen van jonge levens.

Marine Corps Times kreeg onlangs toegang tot drilinstructeurs van Marine Corps Recruit Depot Parris Island, South Carolina, om enkele van de geheimen achter succesvolle drilinstructeurs te ontdekken.

Hier zijn 11 dingen die drilinstructeurs nooit willen dat hun rekruten weten:

11. Boot camp ontlokt flashbacks.

Mariniers die naar de drill instructor school komen, hebben ongeveer een week administratieve verwerking voordat ze aan hun klassikale taken beginnen – en ze hebben die tijd nodig om zich aan te passen, zei Maj. Chad Craven, directeur van de East Coast DI school die hier gevestigd is. De plaats heeft dat soort effect op hen. Gevechtsgeteste sergeanten, stafsergeanten en artilleriesergeanten komen de bootcampomgeving weer binnen en vallen terug in semi-recruitmodus, zei hij.

“Wacht nu eens even”, zei Craven, die tegen zijn studenten zegt. “Je bent beschoten, je bent beschoten met IED’s, je bent beschoten, je bent getrouwd en je hebt de geboorte van je kind meegemaakt, en toch sta je hier ‘goedemorgen’ te zeggen terwijl het duidelijk midden in de nacht is.”

Sgt. Nicholas Lanier, een senior DI die onlangs zijn driejarige tour afrondde en naar het 3e Bataljon, 1e Mariniers, op Camp Pendleton, Californië ging, zei dat teruggaan naar boot camp een enorme aanpassing was.

“Terugrijden naar Parris Island was heel, heel vreemd,” zei de infanterie schutter. “Ik dacht echt dat er tegen me geschreeuwd zou worden, maar toen was iedereen zo aardig.”

10. De ‘kikkerstem’ bestaat echt.

Drillinstructeurs schreeuwen letterlijk zo hard tegen rekruten dat ze flauw kunnen vallen, zichzelf hernia’s kunnen bezorgen of ernstige en permanente schade aan hun stembanden kunnen toebrengen. Daarom besteden ze op de DI-school veel tijd aan het leren projecteren vanuit hun middenrif.

Dan nog ontwikkelen de meeste DI’s die schorre “kikkerstem”. Hun stem verliezen is onvermijdelijk, vooral tijdens de eerste fase van het trainingskamp als er voortdurend bevelen worden geblaft. Maar op school proberen ze nieuwe DI’s te leren hoe ze kunnen voorkomen dat stemproblemen permanent worden, zei Craven.

Staff Sgt. Antonio Curry, een drill instructeur bij Marine Corps Recruit Depot San Diego, blaft bevelen uit naar zijn peloton van verse rekruten.

Photo Credit: Sgt. Kuande Hall/Marine Corps

Toch moeten ze luid genoeg spreken voor ongeveer 100 rekruten om ze te horen, en dat vereist oefening. Schoolhut-instructeurs staan een bepaald aantal passen van de mariniers af terwijl ze leren hun stem te projecteren, zei hij.

Zelfs verliezen ze af en toe hun stem, maar ze zijn meesters geworden in het snel terugkrijgen ervan. Craven zei dat de behandeling vergelijkbaar is met het verzachten van een zere keel, inclusief heet water met honing en citroen. Maar sergeant Melissa Sandoval, een DI van het 4e Rekruten Training Bataljon hier, zei dat sommige DI’s iets creatiever zijn.

Zij drinkt hete thee gevolgd door een koud drankje, zei ze. Maar ze heeft ook augurkensap geprobeerd of limoensap gemengd met zout.

“Het is iets met de azijn of het zuur in het limoensap,” zei ze. “Het helpt de binnenkant van de keel.”

9.

Het geschreeuw dat rekruten moeten verdragen, kan eigenlijk een andere reactie maskeren: lachen. Drill instructeurs denken dat rekruten soms grappige dingen doen en zeggen.

Lanier zei dat hij in de verleiding kwam om non-stop te lachen terwijl hij DI-dienst had.

“Het zijn gewoon de dingen die rekruten zeggen,” zei hij. “Ze denken dat ze iets serieus zeggen, maar het komt er zo belachelijk uit dat je alleen maar wilt lachen.”

In plaats daarvan schreeuwde hij tegen ze omdat ze iets verkeerds deden of zeiden.

Sgt. Angela Arounerangsy, een drill instructor bij 4th Recruit Training Battalion, motiveert rekruten terwijl ze zich voorbereiden op de rappeltoren bij Marine Corps Recruit Depot Parris Island, S.C.

Photo Credit: Lance Cpl. Rodion Zabolotniy/Marine Corps

Sandoval was het daarmee eens en zei dat ze zichzelf moest tegenhouden om niet de hele tijd te lachen.

“Rekruten doen gekke dingen, we zullen het zo zeggen,” zei ze. “En soms schud je gewoon je hoofd. Je moet gewoon ademhalen en aan iets anders denken.”

Staff Sgt. Juan Rocha, een drill instructor bij het 1st Recruit Training Battalion in Marine Corps Recruit Depot San Diego, zei dat hij het te druk heeft om zelfs maar te denken aan lachen op het moment zelf, maar hij en andere DI’s zullen later grappige verhalen over rekruten uitwisselen.

8. Ze kanaliseren hun eigen DI’s.

Het omdoen van de riem en campagnehoes transformeert een gewone marinier in iemand die hij of zij waarschijnlijk vreesde als nieuwe rekruut. Maar als ze eenmaal in die rol zitten, realiseren ze zich hoeveel tijd en toewijding hun eigen drilinstructeurs aan het werk hebben besteed.

“Ik herinner me hoe perfect ze in mijn ogen waren,” zei Sgt. Richard Kennedy, een DI uit San Diego bij het 3rd Recruit Training Battalion. “Ik hoop dat ik net zo perfect ben in de ogen van mijn rekruten als zij in mijn ogen waren.”

Sgt. Jennifer Thiroux van het 4e Recruit Training Bataljon hier, zei dat ze zich herinnert hoe het haar van haar DI’s altijd perfect was en de manier waarop ze liepen en praatten. Ze doet nu dezelfde dingen om een soortgelijk verheven voorbeeld te stellen.

Oefeninstructeurs vertrouwen ook op elkaar om te zien wat werkt en wat niet, zei Rocha. Hij pikt sommige van de taal en zinnen op die andere DI’s in zijn team gebruiken als ze effectief zijn.

7. Ze missen hun familie.

Om 2300 uur thuiskomen en de volgende dag weer op pad gaan, soms al om 0300 uur, biedt niet veel tijd om bij geliefden te zijn. Er is hier een familie bereidheid programma om mariniers en hun familieleden te helpen door die drie jaar heen te komen.

Leden kunnen een rondleiding krijgen door het DI schoolgebouw hier en zien wat hun mariniers zullen moeten doen in de loop van hun taken.

“We wisten dat het lange uren waren,” zei Gunnery Sgt. Richard Brennan, een senior DI hier met 3rd Recruit Training Battalion. “Maar soms is het moeilijker omdat – terwijl ik niet in Irak of Afghanistan ben en ze weet dat ik veilig ben – ik nog steeds weg ben, en het is een aanpassing voor de echtgenoten. Ze willen je altijd daar hebben.”

Het schema is veeleisend, erkende hij. Nadat hij de hele dag heeft gerend en geschreeuwd, komt hij thuis met kinderen die hem speels in het gezicht slaan terwijl hij aan de eettafel in slaap valt.

De sleutel, zei hij, is om de situatie als een team te benaderen. Het is van het grootste belang om met je echtgenoot te praten over wat je doormaakt, zei hij. Soms droomt hij over het trainingskamp en roept hij in zijn slaap tegen zijn vrouw dat ze “online moet komen”, hetzelfde wat hij de hele dag al tegen de rekruten zegt. Het is belangrijk voor haar om te begrijpen waar zijn leven om draait.

“Ik denk dat het zal helpen om hier zonder afleiding tot een succesvolle tour te komen, en het is goed voor de relatie,” zei hij.

6.

Mariniers die overwegen om drilinstructeur te worden, moeten weten dat het lichamelijk en geestelijk veeleisend is. De meesten zeggen dat ze gewicht verliezen tijdens de tour; ze zijn constant op de been en rennen met rekruten.

“Ik wou dat ik dat had geweten,” zei Lanier. “Ik had me echt nog nooit moe of pijnlijk of iets dergelijks gevoeld. Je hoort het wel, maar je kunt de hele dag tegen iemand zeggen dat je moe zult zijn, dat je dit zult zijn, maar je weet het nooit totdat je er bent.”

Het is ook belangrijk om te erkennen dat je je eigen MOS verlaat, een vaardigheid waarin je bedreven bent, en iets heel nieuws oppakt, zei Sandoval.

“Je bent aan het leren,” zei ze. “Hoe meer je traint en het nieuwe MOS doet, hoe beter je wordt. Je kunt niet zoveel van jezelf verwachten.”

Als senior drilinstructeur zegt Brennan dat het zijn taak is om op andere drilinstructeurs te letten. Net als rekruten kennen drilinstructeurs misschien hun grenzen niet, zei hij, dus hij zorgt ervoor dat ze niet te veel doen.

5. Ze maken een marinier van je.

Sommige mariniers die horen over de toevoeging van kernwaarden discussies en foot-locker mentoring zeggen dat boot camp lichamelijk veeleisender zou moeten zijn. Maar drilinstructeurs zeggen dat hun belangrijkste taak niet is om mariniers voor te bereiden op de strijd. Hun taak is om burgers in mariniers te veranderen, en er is een specifiek proces dat moet plaatsvinden om dat in een periode van 13 weken te laten gebeuren.

De kernwaarden discussies helpen om een basislijn vast te stellen van waaruit alle nieuwe rekruten de manier van het Korps Mariniers kunnen overnemen, zei Brennan.

“Er zijn kinderen die opgroeiden in gebieden die geen waarden hebben, en voor hen was stelen of dingen pakken die niet van hen waren acceptabel,” zei Brennan. “Anderen kwamen hier al met die waarden bijgebracht, maar we moeten nog steeds die basislijn vinden om ze samen te brengen.”

Sgt. Kadeem Walker werpt een blik op een rekruut tijdens de ontvangst in Marine Corps Recruit Depot Parris Island, S.C. Rekruten ontvangen enkele van hun eerste orders wanneer ze voor het eerst aankomen in het recruten depot tijdens het ontvangstproces.

Photo Credit: Lance Cpl. Octavia Davis/Marine Corps

Als senior drill instructor, verantwoordelijk voor meer van de op waarden gebaseerde training, zei hij dat hij de beste manier moet vinden om ze allemaal te bereiken.

“Ik was een kind uit de binnenstad, en nu heb ik te maken met een kind uit de bergen, ik heb te maken met een kind dat van het platteland kwam,” zei hij. “Je moet het vinden, je kunt niet slechts één manier proberen, je moet je horizon verbreden.”

4. Squared away for a reason.

Een van de primaire lessen die mariniers in de drill instructor school leren, is dat rekruten altijd naar hen zullen kijken omdat zij het voorbeeld geven van hoe het eruitziet om squared away te zijn.

Als ze bezweet raken of zelfs maar het kleinste beetje vuil op hun uniformen krijgen, moeten ze zich gaan omkleden, zei Kennedy.

“Ik heb vier exemplaren van elk uniform klaar om me op elk moment om te kleden,” zei hij. “Dus als ik naar buiten ga en een beetje vies word, kan ik me binnen 30 seconden omkleden en weer naar buiten komen.”

Sandoval zei dat er in het 4e Trainingsbataljon ongeveer 64 rekruten zijn. Ongeveer 60 van hen zullen het grootste deel van de tijd doen wat ze moeten doen, zei ze. Maar er zal altijd die ene rekruut zijn die rondkijkt om te zien wat de drilinstructeur aan het doen is, dus ze moeten altijd weten dat hun uiterlijk te zien is.

Craven zei dat hij mariniers op de DI-school vertelt om niet alleen hun eigen uniformen regelmatig te controleren, maar ook om naar elkaar te kijken.

“Als je een slordig uitziende drilinstructeur voor je hebt, dan gaat die rekruut – die toekomstige marinier – na verloop van tijd zeggen: ‘Oh, ik denk dat het oké is dat ik mijn uniform niet haaks wegwerk, ik denk dat het oké is dat ik er niet uitzie als een posterboy-marinier.’ “

Het is niets anders dan een basisnorm van het Korps Mariniers, voegde Craven eraan toe – niet een kunstmatige norm die ze in de depots creëren.

3. Door gevechten geteste leraren.

In plaats van te vertrouwen op verhalen over Vietnam of Korea van vorige generaties, kan de huidige lichting drilinstructeurs hun rekruten vertellen hoe het is om in de strijd te zijn, gebaseerd op hun eigen ervaring, en waarom het belangrijk is voor rekruten om een vaardigheid te leren die op een dag hun leven kan redden.

Sandoval zei dat dit duidelijk werd tijdens de Crucible, de drie dagen durende laatste test in boot camp. Toen ze een nachtelijke verplaatsing deden, zagen de rekruten wat ze bedoelde toen ze zei dat elke verlichting de vijand op hun positie kon attenderen. En tijdens gesimuleerde schoten begrepen de rekruten waarom ze luid moesten spreken.

“Een rekruut probeerde de aandacht te trekken van een andere rekruut die haar niet kon horen boven de geluiden van granaten en schieten uit,” zei Sandoval. “Dus zei ze: ‘Nu weet ik waarom ze altijd zeggen dat we moeten schreeuwen.'”

2. Ze houden ervan je te ITen.

Behalve hun stem, zeggen drilinstructeurs dat prikkeltraining een van de meest effectieve middelen is die ze tot hun beschikking hebben wanneer ze hun punt moeten overbrengen aan een koppige rekruut.

Niet alleen helpt de herhaling van de oefening rekruten te leren, zei Rocha, maar ze zullen in de toekomst harder werken alleen al om het te vermijden.

Wanneer DI’s op waarden gebaseerde training in de mix gooien, dat is wanneer het echte leren begint, zei Thiroux.

Sgt. Katheryn Swingle, een drill instructor bij 4th Recruit Training Battalion, voert stimulerende training uit om orde en discipline bij te brengen tijdens de eerste fase van de recruteringstraining aan boord van Marine Corps Recruit Depot Parris Island, S.C. IT bestaat uit rigoureuze oefeningen zoals push-ups, bergbeklimmers en crunches.

Photo Credit: Cpl. Aneshea Yee/Marine Corps

“Dus je kunt IT krijgen voor het hebben van een rits aan de verkeerde kant, omdat de drilinstructeur zei dat het aan deze kant moest zijn en het is aan de andere kant,” zei ze. “Dus je zegt tegen hen: ‘Raad eens, rekruut? Wij weten waarom het Korps Mariniers het beste is – aandacht voor detail. Dat is waarom wij de beste zijn. Als we ten strijde trekken, is dat wat je gaat krijgen, die aandacht voor detail.””

1. Ze vinden je aardig.

Boordinstructeurs leren hun rekruten op een heel persoonlijk niveau kennen en zijn er trots op dat ze hun adelaar, wereldbol en anker verdienen. Door zoveel tijd door te brengen met een jonge, beïnvloedbare volwassene, en hem te transformeren in een marinier ontstaat er een band, zei Thiroux.

“Je bent drie maanden bij hen, en er ontstaat een band,” zei ze. “Ze groeien door wat je ze leert, en je neemt er verantwoordelijkheid voor,” zei ze.

Sgt. Diego Hernandez motiveert zijn rekruten voor hun eerste drill-evaluatie bij Marine Corps Recruit Depot Parris Island, S.C.

Fotokrediet: Cpl. David Bessey/Marine Corps

Kennedy merkte op dat sommige rekruten verlegen zijn, terwijl anderen klaar staan om luidruchtig te zijn. De DI’s pikken die eigenschappen snel op, zei hij, wat rekruten kan verrassen.

“Heel vaak kan ik naar een rekruut kijken en kan ik herkennen wanneer ze niet willen doorzetten,” zei hij. “We houden ze in de gaten.”

De wetenschap dat hij een belangrijke invloed heeft op de toekomst van het Korps Mariniers maakt het werk belangrijk voor hem, zei Brennan.

“Met de training die we gedurende deze cyclus geven en de kernwaarden die we in hen stoppen, en dan mijn draai – het kleine beetje van mezelf dat ik erin stop – heb ik het gevoel dat ik mijn toekomstige vervanger vorm, zodat ik terug kan geven aan het instituut,” zei hij.