17 verrassende feiten over Frida Kahlo

Het leven en werk van Frida Kahlo – een van Mexico’s grootste schilders – werden beide bepaald door pijn en doorzettingsvermogen. Als je weet hoe Kahlo leefde, krijg je meer inzicht in haar meesterlijke schilderijen, die rijk zijn aan details en persoonlijke iconografie.

Frida Kahlo werd geboren in hetzelfde huis als waarin ze stierf.

Frida Kahlo werd op 6 juli 1907 geboren in een gebouw dat de bijnaam “La Casa Azul” kreeg vanwege de levendige blauwe buitenkant. Ze werd er opgevoed door haar moeder, Matilde, en aangemoedigd door haar vader, fotograaf Guillermo. Jaren later maakten zij en haar echtgenoot, de Mexicaanse muurschilder Diego Rivera, er ook hun thuis van. En op 13 juli 1954 overleed Kahlo er op 47-jarige leeftijd.

Frida Kahlo’s geliefde huis is nu een museum.

Casa Azul staat ook bekend als Het Frida Kahlo Museum. Als eerbetoon aan Kahlo schonk Rivera het huis in 1958, evenals alle kunstwerken die zowel hij als Kahlo hadden gemaakt. Een groot deel van het interieur is bewaard gebleven zoals Kahlo het in de jaren 1950 had, waardoor de ruimte een populaire toeristische attractie is geworden die bezoekers een blik gunt op haar werk, leven en persoonlijke artefacten, waaronder de urn die haar as bevat.

Een derde van Frida Kahlo’s schilderijen waren zelfportretten.

Kahlo vouwde symbolen uit haar Mexicaanse cultuur en toespelingen op haar persoonlijke leven samen tot een serie van 55 surrealistische en uniek onthullende zelfportretten. Hierover verklaarde ze: “Ik schilder mezelf omdat ik zo vaak alleen ben, omdat ik het onderwerp ben dat ik het beste ken.”

Een surrealistisch ongeluk had een grote invloed op het leven van Frida Kahlo.

Op 17 september 1925 stapte de 18-jarige Kahlo met haar vriendje Alex Gómez Arias in een bus, die echter voor altijd werd ontsierd toen hij het pad van een trein kruiste. Arias beschreef de bus als “barstend in duizend stukjes”, waarbij een leuning door Kahlo’s torso scheurde.

Hij vertelde later: “Er was iets vreemds gebeurd. Frida was helemaal naakt. De botsing had haar kleren losgemaakt. Iemand in de bus, waarschijnlijk een huisschilder, had een pakje goudpoeder bij zich. Dit pakje brak, en het goud viel over het bloedende lichaam van Frida. Toen de mensen haar zagen, riepen ze: “La bailarina, la bailarina! Met het goud op haar rode, bebloede lichaam dachten ze dat ze een danseres was.”

Frida Kahlo’s weg naar de schilderkunst begon met die botsing.

Het ongeluk brak Kahlo’s ruggengraat, sleutelbeen, ribben en bekken, brak haar rechterbeen op elf plaatsen en ontwrichtte haar schouder. Door deze zware verwondingen bleef ze de rest van haar leven gekweld door pijn en was ze vaak aan bed gekluisterd. Maar in deze tijden, pakte Kahlo haar vaders penseel op. Haar moeder hielp haar een speciale ezel te regelen, zodat ze vanuit bed kon werken. Over de ontberingen in haar leven zei Kahlo ooit: “Aan het eind van de dag kunnen we veel meer verdragen dan we denken.”

Frida Kahlo droomde er ooit van arts te worden.

Als kind liep Kahlo polio op, waardoor haar rechterbeen verdorde en ze geïnteresseerd raakte in de genezende kracht van de geneeskunde. Helaas moesten de verwondingen van het treinongeluk de tiener dwingen haar plannen voor een studie medicijnen te laten varen.

Frida Kahlo’s slechte gezondheid vormde haar kunst.

In de loop van haar leven zou Kahlo 30 operaties ondergaan, waaronder de uiteindelijke amputatie van haar voet als gevolg van een geval van gangreen. Ze verkende haar frustraties over de broosheid van haar lichaam in schilderijen als The Broken Column, waarin haar verbrijzelde ruggengraat centraal staat, en Without Hope, dat op dramatische wijze een periode weergeeft waarin haar arts dwangvoeding voorschreef. Op de achterkant van dit laatste schilderij schreef ze: “Er rest mij niet de minste hoop … Alles beweegt in de tijd met wat de buik bevat.”

Frida Kahlo zag zichzelf niet als een surrealist.

Ze verwierp het etiket en zei: “Ze dachten dat ik een surrealist was, maar dat was ik niet. Ik heb nooit dromen geschilderd. Ik schilderde mijn eigen werkelijkheid.”

Frida Kahlo’s tumultueuze huwelijk leidde tot meer pijn en schilderijen.

Toen Kahlo Rivera ontmoette, was zij student en hij al vader van vier kinderen en op weg naar zijn tweede scheiding. Ondanks het leeftijdsverschil van 20 jaar viel het stel al snel voor elkaar, wat Rivera ertoe aanzette zijn tweede vrouw te verlaten en in 1929 met Kahlo te trouwen.

Van daaruit waren ze elkaars grootste fans en supporters als het op hun kunst aankwam. Maar hun 10-jarige huwelijk werd gekenmerkt door driftbuien en ontrouw aan beide kanten. Ze scheidden in 1939, maar hertrouwden een jaar later. Schilderijen als Zelfportret met doornenketting en kolibrie, De twee Fridas en De liefdesomhelzing van het heelal illustreerden hun relatie vanuit Kahlo’s perspectief.

Frida Kahlo rouwde zowel privé als publiekelijk om de kinderen die ze nooit heeft gekregen.

De moderne artsen geloven dat het busongeluk Kahlo’s baarmoeder onherstelbaar had beschadigd, waardoor zwangerschappen niet meer tot stand konden komen. In 1932 schilderde ze het Henry Ford Hospital, een provocerend zelfportret dat een van de verwoestende miskramen markeert die ze heeft gehad.

Het werk zou in 1938 in een galerie aan de wereld worden getoond. Maar Kahlo bewaarde persoonlijke brieven aan haar vriend, dokter Leo Eloesser, waarin ze schreef: “Ik had me zo verheugd op het krijgen van een kleine Dieguito dat ik veel gehuild heb, maar het is voorbij, er is niets anders dat gedaan kan worden dan het te verdragen.'” Deze brief, samen met andere uit hun decennialange uitwisseling, werd in 2007 vrijgegeven, nadat ze bijna 50 jaar verborgen waren gehouden door een mecenas die zich zorgen maakte over de inhoud.

Frida Kahlo arriveerde ooit in een ambulance bij een kunsttentoonstelling.

In 1953, tegen het einde van haar korte leven, was de schilderes dolgelukkig met haar eerste solotentoonstelling in Mexico. Maar een verblijf in het ziekenhuis bracht haar aanwezigheid in gevaar. Tegen het doktersvoorschrift in maakte Kahlo een ongelooflijke entree door in een ambulance op te draven alsof ze in een limousine zat.

Frida Kahlo zou verschillende beroemde minnaars hebben gehad.

Wanneer ze niet herstellende was van een operatie of gekluisterd aan een herstelbed, was Kahlo vol leven, genoot ze van de kans om te dansen, te socialiseren en te flirten. Terwijl de Amerikaanse beeldhouwer Isamu Noguchi in Mexico City was voor de creatie van zijn History as Seen from Mexico in 1936, begonnen hij en Kahlo een gepassioneerde affaire die uitgroeide tot een levenslange vriendschap.

Drie jaar later, tijdens een bezoek aan Parijs, begon de biseksuele schilder een romance met de “Zwarte Parel” van de stad, entertainer Josephine Baker. En velen hebben gespeculeerd dat de kunstenaar en activist ook het bed heeft gedeeld met de marxistische revolutionair Leon Trotski, terwijl hij en zijn vrouw Natalia in Kahlo’s familiehuis verbleven nadat ze in 1936 asiel hadden gekregen in Mexico.

Frida Kahlo was erg trots op haar afkomst.

Hoewel ze in New York, San Francisco en Parijs heeft gewoond, werd Kahlo altijd teruggetrokken naar haar geboortestad, Mexico Stad. Ze gaf de voorkeur aan traditionele Mexicaanse kleding, de lange kleurrijke rokken waar ze bekend om stond, en de Huipile blouses van Mexico’s matriarchale Tehuantepec samenleving. Het meest veelzeggende is misschien wel dat ze de pers vertelde dat ze in 1910 was geboren, waarmee ze drie jaar van haar leeftijd afhaalde om hetzelfde geboortejaar als de Mexicaanse Revolutie te kunnen claimen.

Frida Kahlo had verschillende exotische huisdieren.

Casa Azul beschikt over een prachtige tuin waarin Kahlo haar eigen dierenrijk had. Naast een paar Mexicaanse haarloze Xoloitzcuintli (een hondenras dat teruggaat tot de oude Azteken), bezat Kahlo een paar spinapen genaamd Fulang Chang en Caimito de Guayabal, die te zien zijn in Zelfportret met apen. Ze zorgde ook voor een amazone-papegaai genaamd Bonito, die kunstjes deed als haar als beloning een klontje boter werd beloofd, een reekalf genaamd Granizo, en een adelaar met de bijnaam Gertrudis Caca Blanca (ook wel Gertrude White Shit genoemd).

Frida Kahlo heeft zich ontpopt tot een feministisch icoon.

Hoewel in haar tijd sommigen deze gepassioneerde schilderes afdeed als weinig meer dan “de vrouw van meester muurschilder Diego Rivera”, trok Kahlo’s fantasierijke kunst bijval van onder meer Pablo Picasso en filmster Edward G. Robinson. Na haar dood wekte de opkomst van het feminisme in de jaren ’70 een hernieuwde belangstelling voor haar werk. Kahlo’s reputatie overschaduwde die van Rivera en ze groeide uit tot een van ’s werelds beroemdste schilders.

Feministische theoretici omarmen Kahlo’s diep persoonlijke portretten vanwege hun inzicht in de vrouwelijke ervaring. Ook haar weigering om zich te laten definiëren door anderen en de zelfliefde die blijkt uit het trots vastleggen van haar natuurlijke unibrow en snor spreken tot de moderne feministische bezorgdheid over genderrollen en body-positivity.

Frida Kahlo’s persoonlijke stijl is een levendig onderdeel van haar nalatenschap geworden.

Frida’s kunst en de invloed ervan zijn niet alleen voortgekomen uit de verf die ze op het doek aanbracht. Haar kenmerkende persoonlijke stijl is invloedrijk gebleken in de modewereld, en inspireerde ontwerpers als Raffaella Curiel, Maya Hansen, Jean Paul Gaultier, en Dolce & Gabbana. (In 2019 lanceerde Vans zelfs een collectie schoenen met haar werk.)

Frida Kahlo’s werk is recordbrekend.

Op 11 mei 2016, op de eerste veiling die een groot Frida-werk in zes jaar te koop aanbood, werd haar schilderij Dos desnudos en el bosque (La tierra misma) uit 1939 verkocht voor meer dan 8 miljoen dollar – de hoogste veilingprijs die toen werd betaald voor een werk van een Latijns-Amerikaanse kunstenaar.

Dit verhaal is bijgewerkt in 2020.