5 dingen die ik op de harde manier heb geleerd over het houden van geiten

Ik volgde eens het geblaat van een van mijn jonge bokjes en kwam tot de ontdekking dat de arme kerel met zijn kop klem zat tussen een hekpaal en de rand van de schuur. Hij probeerde bij het gras aan de andere kant te komen. Een andere keer liepen een aantal van mijn geiten door een niet vergrendeld hek en werden door bandieten gegrepen!

Naast het altijd dubbel controleren of het hek van de wei wel vergrendeld is, zijn hier nog een paar dingen over het houden van geiten die ik op de harde manier heb geleerd.

Geiten zijn koning van de berg

Gedomesticeerde geiten verschillen niet zoveel van hun bergbewonende voorouders – ze hebben een aangeboren behoefte om bovenop het hoogste ding in de buurt te staan. Niet ver van mijn boerderij in Georgia was een toeristische attractie genaamd “Goats on the Roof.” Ik ben er nooit geweest, want ik was niet alleen dommer dan kaas, ik was ook bezig om mijn eigen geiten van het dak te houden. Ik had een schuurtje in de wei waar ze op mochten klimmen – de jongere geiten klauterden erop telkens als er een mens langskwam, alsof ze zich wilden uitsloven – maar ze van andere daken afhouden was een echte uitdaging. Mijn moeder was niet onder de indruk toen ze op het dak van haar auto klauterden. Het repareren van de krassen in het email kostte me een hoop geitenkaas.

Goat Sex is Not Sexy

Ik begon mijn kudde met drie alpine melkgeiten. Mijn plan was om kaas te maken. Alleen de vrouwtjes produceren melk, maar dat kan niet zonder eerst babygeiten te baren. En daar komen de mannelijke geiten om de hoek kijken. Ik wist dat bokken een reputatie van krengerigheid hadden, die in mijn ervaring welverdiend is (ze hebben de neiging om voortdurend met hun kop te slaan tegen alles wat beweegt), maar ik had geen idee wat voor gemene beesten het zijn. Zoals de meeste mensen die melkgeiten houden, had ik geen geslachtsrijpe bokjes in huis; ik huurde er gewoon een als ik hem nodig had.

Bokgeiten worden tochtig als het weer in de herfst afkoelt – je kunt zien wanneer ze ovuleren omdat ze zonder duidelijke reden constant blaten en er een kleverige vloeistof uit hun edele delen begint te druppelen. Toen deze tekenen zich begonnen te openbaren in die eerste herfst van mijn kortstondige carrière als geitenhouder, ging ik naar een andere boerderij waar ik voor een week een bok had gehuurd om de klus te klaren. Dat monsterlijke dier ging meteen aan het werk toen ik hem thuisbracht. De paringsdans houdt in dat de mannetjesgeit over zichzelf heen plast alvorens de vrouwtjes te bestijgen, die, hoewel ze min of meer meewerken, in grote ontreddering lijken te verkeren over het hele gebeuren.

Tussen de seksuele handelingen door blijven bokken vaak opgewonden. Dat is goed te zien, want hun viriele lid – dat er niet bepaald viriel uitziet, aangezien het ongeveer de lengte en diameter van een potlood heeft – steekt voortdurend naar buiten. Het potloodje spuit regelmatig zijn inhoud over de grond als een vrouwtje niet onmiddellijk toestemt. Leuk.

Die onvergetelijke bokjesgeur

Heb ik al gezegd dat bokjes een buitengewoon krachtige muskus hebben? Blijkbaar vinden melkgeiten het hemels; de meeste mensen vinden het afstotend. Een van de redenen waarom mensen met melkgeiten geen bokken houden, is dat die geur in de melk en in de kaas die ervan wordt gemaakt kan terechtkomen. Blijkbaar zorgt alleen al de aanwezigheid van een bok in de buurt ervoor dat oppasgeiten hormonen afgeven met een vergelijkbare geur. Dat maakt geitenmelk “geitachtig”. Een laag geitenniveau is wenselijk in geitenkaas, maar als je de jongens en meisjes samen laat rondhangen, gaat de geitensmaak van een één naar een tien.

De eerste keer dat ik het ongenoegen had om met een bok om te gaan, leerde ik op de harde manier dat hun geur niet alleen afschuwelijk is, maar ook overal aan blijft kleven – aan je kleren, haar, huid – zelfs nadat je hebt gedoucht. Ik dacht dat ik het die eerste dag na het thuisbrengen van de bok allemaal had afgeschrobd, maar die avond vertelde mijn vriendin me iets anders.

De onaangename waarheid van castratie

Er is maar één mannetje nodig voor dekdiensten, zelfs als je een enorme kudde hebt. Aangezien er bij de geboorte van geiten evenveel mannetjes als vrouwtjes zijn, moet er dus iets worden gedaan met al die extra mannetjes – vooral omdat de op seks beluste capriolen van bokken het leven van de melkgeiten verstoren. Eén optie is om ze op te eten. Een andere optie is om ze te verhuren aan mensen voor het opruimen van struiken. Ik heb beide geprobeerd – geitenvlees is heerlijk, en geiten je onkruid laten opeten is een winstgevende trend.

Als je de mannetjes niet binnen de eerste maanden van hun leven castreert, smaakt het vlees naar vieze sokken.

In beide gevallen moeten ze worden ontdaan van de twee kleine onderdelen die mannelijke geiten stinkend en nukkig maken: hun testikels. Als je dit niet in de eerste maanden van hun leven doet, smaakt het vlees naar vuile sokken. En proberen een intacte bok te dwingen de hele dag ijverig onkruid te eten zonder uit het hek te breken is op zijn best een lachwekkende gedachte. Gelukkig is het castreren van geiten eenvoudig en – hoewel het er niet zo uitziet – vrij pijnloos. Je doet een speciaal elastiekje om de huid boven elke testikel (heel strak), en in de loop van een maand of twee verschrompelen de testikels letterlijk en vallen ze eraf. Verrassend genoeg vinden de geiten dat niet erg, en de gecastreerde bokken zijn veel gemakkelijker te houden dan de ongecastreerde bokken.

Een gedomesticeerde geit is niet per se een tamme geit

Mijn aanvankelijke succes met het verhuren van mijn mannelijke geiten om onkruid te eten, bracht me ertoe groter te dromen. Toen een rijke landeigenaar contact met me opnam voor borstelbestrijding, besloot ik te investeren in een stel vleesgeiten. Het idee was om ze zo jong mogelijk te kopen, ze snel groot te brengen op de kudzu, braamstruiken, liguster, poison ivy, Engelse klimop, en de andere onstuimige planten die snel elk onverzorgd stuk land in Georgia koloniseren, en dan hun vlees te verkopen aan chique restaurants in Atlanta.

Ik was gewend aan mijn volgzame melkgeiten, die ik met de hand had grootgebracht en die me leken te beschouwen als deel van hun uitgebreide familie. Toen ik echter mijn eerste partij vleesgeiten kocht van een veehandelaar, leerde ik dat geiten die niet vanaf hun geboorte zijn grootgebracht door een liefhebbend mens, niets met mensen te maken willen hebben. Ik bracht mijn nieuwe geiten rechtstreeks van de veehandelaar naar mijn nieuwe klant, waar twee van hen onmiddellijk over het hek sprongen als een gazelle die op de vlucht is voor een leeuw. Ze waren onmogelijk te vangen in het open landschap – de twee deugnieten renden weg zodra ik binnen 100 meter kwam.

Een tijdje leefden ze in verwilderde stijl in het bos achter het huis van een buurman, een zeer meegaande man die beeldend kunstenaar is en de geiten een inspiratiebron voor zijn werk vond. Ze begonnen op zijn voortrap te slapen, maar elke dag als hij de deur opendeed gingen ze er vandoor. Na een paar maanden zei de man dat er familie op bezoek kwam en dat hij het niet langer kon verdragen dat de geiten overal poepten. Ik kwam met een oplossing, maar die kostte me veel meer dan geitenkaas: Ik huurde een dierenarts in om met een verdovingsgeweer te komen en ze neer te schieten.

Verlammingsgeweren zijn niet nauwkeurig vanaf een afstand van meer dan 30 meter, dus hebben de dierenarts en ik het grootste deel van een broeierige augustusmiddag besteed aan het besluipen van de geiten door het bos, totdat ze dichtbij genoeg kon komen om te schieten. We schepten de gedrogeerde geitjes op en ploften ze neer binnen een veel hoger hek op het land van mijn cliënt. Een half uur later werden ze wakker en gingen verder met hun leven alsof er niets gebeurd was. I ended up selling the goats to the landowner who years later informed me that he had slowly tamed them, and that they now eat out of his hand.

Brian Barth is a contributing editor at Modern Farmer. He used to raise goats, chickens, pigs, and other critters on his farm in Georgia. But now he just writes about farming.