6 Dingen die een jaar Braziliaans Jiu-Jitsu trainen me over het leven heeft geleerd

Bill begon te praten.

“Als je me vijf jaar geleden had gevraagd of ik hier elke avond zou komen worstelen met zwetende kerels, had ik je uitgelachen.”

Ik lachte. Sloeg en stompte zijn hand. Daarna bedankte ik hem voor de worsten.

Een worstelworsteling is een tegenstander voor een bepaalde tijd onderwerpen en zij proberen hetzelfde bij jou. Je geeft aan dat je je onderwerpt door op de grond of op je tegenstander te tikken.

Toen ik naar de auto liep, voelde ik me ziek. Ik dacht dat ik fit was. Ik trainde 4-6 keer per week, hardlopen en gewichtheffen. Maar in vijf minuten tijd had Bill me zes, zeven keer op de grond getikt. Van chokes tot schouder lock, pols lock tot armbars. Als we in het wild waren, was ik dood.

Ik zat in de auto en vroeg me af wie ik was. Was mijn hele training in de sportschool voor niets geweest?

Dat was mijn tweede Braziliaanse Jiu-Jitsu (BJJ) sessie. Sindsdien heb ik er een paar honderd gedaan.

Mijn gezicht heeft 6 schrammen, mijn heupbuiger is krakend en er groeit een ei uit mijn kin. Allemaal tijdelijk, maar ik ben er trots op. Ze zijn van de BJJ competitie van afgelopen weekend.

Ik ben er nu aan gewend. Kleine verwondingen en pijn horen bij het spel.

De boeddhisten hebben dit 2500 jaar geleden al bedacht. Het leven is lijden. En als je het niet vrijwillig opzoekt, komt het onvrijwillig tevoorschijn.

Dave, een van mijn trainingspartners, stuurde me gisteravond een bericht. Hij zei dat iemand met wie hij trainde te lang aan het praten was in plaats van aan het werk.

“Ik ga naar BJJ om een pak slaag te krijgen, niet om te praten.”

Nadat ik het een jaar heb gedaan, worden Bills woorden steeds zinniger. Worstelen, technieken oefenen, hard trainen, het wordt allemaal een meditatie. Een manier om de rest van de wereld buiten te sluiten.

Het is moeilijk om je zorgen te maken over wat iemand op het werk tegen je zei als je trainingspartner je probeert te wurgen.

Door moeilijke dingen te doen wordt het doen van andere dingen vaak makkelijker.

Winnen of leren

Diep van binnen houdt iedere man van vechten. Zelfs als ze dat niet toegeven. Het is een oermens. Het is wat we doen als kinderen. Laat een groep kinderen lang genoeg alleen en uiteindelijk beginnen ze te worstelen.

Ik weet nog dat ik geen baan kreeg en huilde. Niet verkozen worden tot schoolhoofd en huilen. Niet geselecteerd worden voor een reis en huilen.

Waarom die tranen?

Ik wist niet hoe ik moest verliezen.

Er is een gezegde in BJJ en andere vechtsporten, winnen of leren. Je wint je gevecht of je leert hoe je beter kunt zijn.

Het is een goed gezegde. Maar de waarheid is dat als je niet wint, je verliest.

Iedere keer als ik denk dat ik vooruitgang heb geboekt in mijn training, word ik eraan herinnerd hoeveel ik nog moet leren. Ik neem het tegen iemand op, hij verdedigt mijn aanvallen, dan neemt hij de controle over, en voor ik het weet buigt mijn elleboog op een manier die niet hoort en tik ik af.

En dan?

Ik heb verloren. Maar de volgende keer weet ik waar ik mijn arm niet moet laten. Meestal duurt het een paar dozijn keer voor de les doordringt.

JJ leert je hoe je moet verliezen. Natuurlijk is verliezen nooit het doel, maar uiteindelijk gebeurt het wel.

Het gebeurt ook buiten de sportschool.

Je hebt een slechte dag, datgene waar je mee bezig was wil niet lukken, er komt iemand die beter is dan jij, je haalt je verkoopdoelstellingen voor het kwartaal niet. Wat het ook is, niet alles zal gaan zoals je wilt.

Goed. Elk verlies is een kans om te leren.

De professional blijft kalm onder druk

Na een jaar weet ik waarom ik me na mijn tweede sessie misselijk voelde. Afgezien van het feit dat Bill me domineerde, deed ik te veel mijn best.

Ik kende geen technieken, dus ik vertrouwde op pure kracht. Ik probeerde me uit elke greep en greep te wringen. Ik liet de adrenaline van een gevecht mijn pogingen om te ontsnappen aanwakkeren.

Ik liep mezelf in de weg.

Dit is de eerste brug die je oversteekt. Als je begint te beseffen dat je je niet altijd overal uit hoeft te wringen. Wanneer je de technieken in je voordeel begint te gebruiken. Het is waar de kunst in de krijgskunst om de hoek komt kijken.

De ervaren schilder schildert hetzelfde beeld als dezelfde amateur met minder verfstreken.

De professionele schrijver krijgt de boodschap over met minder woorden dan de beginner.

De ervaren BJJ beoefenaar blijft kalm onder druk, vloeit mee met zijn partner, wacht af en gebruikt dan zijn energie tegen hem.

Dave is 20kg zwaarder dan ik. Als hij bovenop me ligt, kan ik bewegen en kronkelen wat ik wil, maar er is geen kans dat ik hem van me af krijg. In plaats daarvan, wacht ik. Ik wacht tot hij een beweging maakt, zijn gewicht verplaatst. Dan gebruik ik het momentum om de mijne te maken.

In plaats van energie te verspillen aan constante bewegingen, maak er een, kijk wat er gebeurt, blijf geduldig. Als het werkt, doe er dan nog een paar.

Confidence comes with being able to defend yourself

Ik ging naar een fitnessles op de sportschool om wat af te wisselen. Het werd een van die lessen waarbij je met iemand samenwerkt en een reeks oefeningen doet.

We oefenden om op te staan en van de grond te komen, terwijl onze partner naar ons toe probeerde te springen. Het doel was om ze je hoofd niet te laten raken.

In BJJ, is dit vergelijkbaar met een technische stand. Je houdt één been en arm gestrekt om je tegenstander te blokkeren en komt met de rest van je lichaam in één beweging overeind.

Doordat we dit honderden keren hadden geoefend op BJJ training, was ik er vrij goed in.

Zelfs al kon ik de oefening doen, er was een vertrouwen in de wetenschap dat zelfs als mijn partner door mijn been- en armverdediging heen kwam, ik een idee zou hebben van wat ik vervolgens moest doen.

In het verleden dacht ik dat het hebben van spieren die er goed uitzagen, leidde tot zelfvertrouwen. Dus besteedde ik mijn tijd in de sportschool aan het najagen van esthetiek. Now I realise, muscles which can be used for self-defence are far more potent.

A lot can change in a year

I sent my brother Josh a message whilst I was overseas.

“When I get back, let’s get into a martial art.”

He replied with a photo of a Brazilian Jiu-Jitsu gym opening down the road the day I came back. We went to the first-ever session along with our Dad and my arch nemesis Dave.

We met coach Robbie and realised how we’d lucked out. Een van de beste Braziliaanse Jiu-Jitsu beoefenaars in Australië had besloten een sportschool te openen op 3 minuten van ons huis.

Zes weken later deden we mee aan onze eerste wedstrijd. Ik bleef tegen mezelf zeggen, het is gewoon een ander broodje, en dat is het ook, maar er is iets met de wedstrijdomgeving dat dingen verandert.

Je staat tegenover iemand op de mat die jou pijn probeert te doen en jij probeert hem pijn te doen. Als je handen elkaar raken en de scheidsrechter roept “o combate! (Portugees voor gevecht), realiseert je lichaam zich dat het niet echt gaat om leven of dood, prachtige chaos barst los, je adrenaline dumpt en alle technieken die je de afgelopen weken hebt geoefend gaan het raam uit.

Ik won er een, verloor er twee. Dave lost two, Josh lost two.

At the end of the competition, I remember seeing the people on the podium and thinking, “Wow, that’d be hard to do.”

Fast forward to a year later, Dave has won several competitions, I took out 2nd in gi (wearing the karate kid outfit) and 1st in no gi (no karate kid outfit) over the weekend and Josh got 1st in no gi, winning six fights straight for gold.

A lot can change in a year.

The biggest thing?

The calmness. Na een paar keer aan wedstrijden te hebben meegedaan, kan ik mezelf er steeds beter aan herinneren dat het gewoon weer een broodje is.

Tussen Dave, Josh en mij dagen we elkaar uit om zo vaak mogelijk op wedstrijdniveau te trainen. Voorbereiding is de beste manier om geluk te genereren.

Witte band mentaliteit

De medailles zijn leuk en het idee om ooit een blauwe band te zijn is ook leuk. Maar het is niet waar ik op uit ben.

Wedstrijden zijn slechts een klein hoogtepunt, het leukste deel is het klaarstomen, de individuele trainingen, de honderden rolletjes.

Gradings zijn slechts een wegwijzer van vooruitgang die wordt geboekt. Dat is waar ik op uit ben.

Ik ben momenteel een witte band met 2 stroken. De helft van mij wil niet van de witte band af. Ik wil het houden als een herinnering. Een herinnering om de witte band mentaliteit te behouden. To come in and continually look at things as a beginner.

Why?

Because that’s where the value is.

Every time I think I know it all, I’m quickly shown otherwise.

Every time I go in looking at things afresh and being open to ways to improve, I do.

That’s enough for now, Dave’s in need of an ass kicking.

Oss.