American Experience

The Federalist Party:

By the time Alexander Hamilton died on the dueling grounds of Weehawken, New Jersey, the power of the Federalist Party was in terminal decline. Het federalisme werd geboren in 1787, toen Alexander Hamilton, John Jay en James Madison 85 essays schreven die gezamenlijk bekend staan als de Federalist papers. Deze welsprekende politieke documenten moedigden de Amerikanen aan om de nieuw geschreven Grondwet en zijn sterkere centrale regering aan te nemen.
Grotendeels beïnvloed door de ideeën van Alexander Hamilton, slaagden de Federalisten erin de regering Washington ervan te overtuigen nationale en staatsschulden aan te gaan, belastingwetten aan te nemen en een centrale bank op te richten. Deze maatregelen hebben de prille democratie ongetwijfeld behoed voor armoede en zelfs vernietiging. In de buitenlandse politiek gaven de Federalisten over het algemeen de voorkeur aan Engeland boven Frankrijk.
Anti-Federalisten zoals Thomas Jefferson vreesden dat een concentratie van centraal gezag zou kunnen leiden tot een verlies van individuele rechten en staatsrechten. Zij hadden een hekel aan het monetaire beleid van de Federalisten, dat volgens hen voordelen opleverde voor de hogere klasse. Op het gebied van de buitenlandse politiek leunden de Republikeinen op Frankrijk, dat tijdens de Revolutie de Amerikaanse zaak had gesteund.
Jefferson en zijn collega’s vormden de Republikeinse Partij in het begin van de jaren 1790. In 1795 waren de Federalisten ook in naam een partij geworden.
Nadat John Adams, hun kandidaat, in 1796 tot president werd gekozen, begonnen de Federalisten af te takelen. De onderdrukking van de vrije meningsuiting door de Federalisten onder de Alien and Sedition Acts, en het streven naar nauwere betrekkingen met Groot-Brittannië in plaats van Frankrijk, brachten de Jeffersoniaanse Republikeinen in opstand. In 1801 nam Jefferson, met vicepresident Aaron Burr aan zijn zijde, het presidentschap op zich.
De Federalisten vreesden en haatten Jefferson, maar mede door onderlinge ruzies waren zij nooit in staat een succesvolle oppositie te organiseren. Een laatste grote hoop – dat de staten van New England zich zouden afscheiden en een Federalistische natie zouden vormen – vervloog toen Jefferson in 1804 een verpletterende herverkiezing won, dankzij de aankoop van Louisiana. Alexander Hamilton bleef met weinig macht achter — en had geen andere keuze dan Aaron Burr te ontmoeten op het duelleerterrein in de hoop zijn politieke carrière nieuw leven in te blazen. Maar Hamilton was verdoemd, en zijn partij ook. De Federalisten zouden nooit meer aan de macht komen.

De Republikeinse Partij:

In informele zin bekend als de Jeffersonian Republikeinen, organiseerde deze groep politici zich tegen het beleid van Federalisten als Alexander Hamilton, die een sterke centrale regering voorstonden.
Geleid door Thomas Jefferson, die zij mede tot president verkozen voor twee termijnen (1801-1809), geloofden de Republikeinen in individuele vrijheden en de rechten van de staten. Zij vreesden dat de concentratie van federale macht onder George Washington en John Adams een gevaarlijke bedreiging vormde voor de vrijheid. In hun buitenlandse politiek gaven de Republikeinen de voorkeur aan Frankrijk, dat de koloniën tijdens de Revolutie had gesteund, boven Groot-Brittannië.
Deze ideeën weken af van het beleid van de Federalisten onder de regeringen van Washington en Adams. De Federalisten voerden een monetair beleid dat de federale regering meer macht gaf en verwierpen de banden met Frankrijk ten gunste van nauwere banden met Groot-Brittannië.
Tijdens de niet verklaarde oorlog met Frankrijk aan het eind van de jaren 1790, traden de Federalisten op tegen diegenen die zich uitspraken ten gunste van Frankrijk onder de Alien and Sedition Acts. De Republikeinen waren hier fel tegen gekant en beschouwden dit als een gevaarlijke inbreuk op het recht van vrije meningsuiting. ebruikmakend van deze kwesties en van de macht die zijn vice-president Aaron Burr hem toebedeelde, won de Republikeinse leider Thomas Jefferson de verkiezing tot president in 1800. Deze Republikeinse partij, die tot 1825 aan de macht zou blijven, is de directe voorvader van de huidige Democratische Partij.