Amerikaanse overheid

De meeste verkiezingen in de Verenigde Staten worden gehouden om indirecte democratie mogelijk te maken. Verkiezingen stellen het volk in staat vertegenwoordigers te kiezen om in de regering te zetelen en namens de burgers beslissingen te nemen. Vertegenwoordigers nemen wetten aan, heffen belastingen en voeren besluiten uit. Hoewel in sommige koloniën directe democratie werd toegepast, verleenden de grondleggers van de grondwet de kiezers geen wetgevende of uitvoerende bevoegdheden, omdat zij vreesden dat de massa slechte beslissingen zou nemen en vatbaar zou zijn voor grillen. Tijdens het progressieve tijdperk begonnen de regeringen de burgers echter meer directe politieke macht te geven. Staten die zich na de Burgeroorlog vormden en zich bij de Verenigde Staten aansloten, gaven hun burgers vaak enkele methoden om wetten rechtstreeks uit te voeren of corrupte politici te verwijderen. Nu gebruiken burgers deze bevoegdheden om wetten te veranderen en het overheidsbeleid in hun staat te sturen.

Directe democratie gedefinieerd

Directe democratie vindt plaats wanneer beleidsvragen rechtstreeks aan de kiezers worden voorgelegd. Deze beslissingen omvatten financiering, begrotingen, verwijdering van kandidaten, goedkeuring van kandidaten, beleidswijzigingen en grondwetswijzigingen. Niet alle staten staan directe democratie toe, evenmin als de regering van de Verenigde Staten.

Directe democratie kent vele vormen. Zij kan plaatselijk of landelijk worden toegepast. Lokale directe democratie stelt burgers in staat wetten voor te stellen en aan te nemen die van invloed zijn op lokale steden of districten. Steden in Massachusetts kunnen bijvoorbeeld besluiten nemen over begrotingen, salarissen en lokale wetten door middel van stadsvergaderingen, waarbij alle kiesgerechtigden van de stad aanwezig zijn.

Om meer te weten te komen over welke vorm van directe democratie in uw staat wordt toegepast, kunt u het Initiative & Referendum Institute van de University of Southern California bezoeken. Op deze site kunt u ook initiatieven en maatregelen opzoeken die op de stembiljetten van de deelstaten zijn verschenen.

Directe democratie in de gehele deelstaat stelt burgers in staat wetten voor te stellen en aan te nemen die van invloed zijn op de grondwet, de staatsbegroting en meer. De meeste staten in de westelijke helft van het land staan burgers alle vormen van directe democratie toe, terwijl de meeste staten in het oosten en zuiden van het land weinig of geen van deze vormen toestaan. Staten die na de Burgeroorlog tot de Verenigde Staten zijn toegetreden, kennen vaker directe democratie, mogelijk door de invloed van de progressieven aan het eind van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw. Progressieven geloofden dat burgers actiever moesten zijn in bestuur en democratie, een kenmerk van directe democratie.

Deze kaart laat zien welke staten burgers toestaan om wetten en amendementen op het stembiljet te plaatsen voor goedkeuring of intrekking door de kiezer.

Er zijn drie vormen van directe democratie die in de Verenigde Staten worden gebruikt. Een referendum vraagt burgers om een besluit van de regering te bekrachtigen of in te trekken. Een wetgevend referendum vindt plaats wanneer een wetgever een wet of een reeks grondwetswijzigingen goedkeurt en deze ter bekrachtiging voorlegt aan de kiezers met een ja- of nee-stem. Bij een rechterlijke benoeming in een hooggerechtshof van de staat kunnen de kiezers bevestigen of de rechter in het ambt moet blijven. Volksreferenda vinden plaats wanneer burgers een verzoek indienen om een referendum te houden over de intrekking van wetgeving die door de regering van hun staat is uitgevaardigd. Deze vorm van directe democratie geeft burgers een beperkte hoeveelheid macht, maar stelt hen niet in staat het beleid te herzien of de regering te omzeilen.

De meest voorkomende vorm van directe democratie is het initiatief, oftewel een voorstel. Een initiatief is normaal gesproken een wet of grondwetswijziging die door de burgers van een staat wordt voorgesteld en aangenomen. Initiatieven gaan volledig voorbij aan de wetgevende macht en de gouverneur, maar zijn wel onderworpen aan toetsing door de staatsrechtbanken als ze niet in overeenstemming zijn met de staats- of nationale grondwet. De procedure om een volksinitiatief erdoor te krijgen is niet eenvoudig en verschilt van staat tot staat. De meeste staten eisen dat een indiener van een initiatief of de organisatoren die een initiatief steunen, papierwerk bij de staat indienen en daarbij de voorgestelde tekst van het initiatief voegen. Zo kan het staats- of lokale bureau bepalen of de maatregel wettig is en een schatting maken van de kosten voor de uitvoering ervan. Deze goedkeuring kan aan het begin van het proces plaatsvinden of nadat de organisatoren handtekeningen hebben verzameld. Het initiatief kan worden beoordeeld door de procureur-generaal van de staat, zoals in de procedures van Oregon, of door een andere staatsambtenaar of -instantie. In Utah controleert de luitenant-gouverneur of de maatregelen grondwettelijk zijn.

Daarna verzamelen de organisatoren handtekeningen van geregistreerde kiezers op een petitie. Het aantal benodigde handtekeningen is vaak een percentage van het aantal stemmen van een vorige verkiezing. In Californië zijn de vereiste aantallen bijvoorbeeld 5 procent (wet) en 8 procent (amendement) van het aantal stemmen bij de laatste gouverneursverkiezingen. Dit betekent dat er tot 2018 365.880 handtekeningen nodig zijn om een wet op het stembiljet te plaatsen en 585.407 om een grondwetswijziging op het stembiljet te plaatsen.

Als de petitie eenmaal genoeg handtekeningen van geregistreerde kiezers heeft, wordt deze goedgekeurd door een staatsagentschap of de staatssecretaris voor plaatsing op het stembiljet. De handtekeningen worden geverifieerd door de staat of een districtsverkiezingsbureau om er zeker van te zijn dat de handtekeningen geldig zijn. Als de petitie wordt goedgekeurd, wordt het initiatief op het volgende stembiljet geplaatst, en voert de organisatie campagne naar de kiezers.

Hoewel het proces relatief duidelijk is, kan elke stap veel tijd en moeite kosten. Ten eerste stellen de meeste staten een tijdslimiet aan de periode voor het verzamelen van handtekeningen. Organisaties hebben soms maar 150 dagen om handtekeningen te verzamelen, zoals in Californië, of zelfs twee jaar, zoals in Arizona. Voor grotere staten kan de tijdslimiet een dilemma vormen als de organisatie meer dan 500.000 handtekeningen van geregistreerde kiezers probeert te verzamelen. Ten tweede kan de staat beperken wie de petitie mag rondsturen en handtekeningen mag verzamelen. Sommige staten, zoals Colorado, leggen beperkingen op aan wat een handtekeningenverzamelaar mag verdienen, terwijl Oregon betalingen aan handtekeningenverzamelende groepen verbiedt. En het minimumaantal handtekeningen dat nodig is, heeft invloed op het aantal stembiljetten. Arizona had meer dan zestig stembiljetten voor de algemene verkiezingen van 2000, omdat de staat zo weinig handtekeningen nodig heeft om een initiatief op de stembus te krijgen. In Oklahomans zijn veel minder stembiljetten te zien, omdat het aantal vereiste handtekeningen hoger is.

Een andere overweging is dat, zoals we hebben gezien, kiezers in voorverkiezingen ideologischer zijn en meer geneigd zijn om de onderwerpen te onderzoeken. Maatregelen die ingewikkeld zijn of veel onderzoek vergen, zoals een lening-lease-obligatie of wijzigingen in de staatsmachtsuitoefening, doen het wellicht beter op een voorverkiezing. Maatregelen die betrekking hebben op sociaal beleid, zoals wetten ter voorkoming van dierenmishandeling, doen het wellicht beter bij de algemene verkiezingen, wanneer een groter deel van de bevolking naar de stembus gaat. Voorstanders van de amendementen of wetten zullen hiermee rekening houden bij het maken van hun plannen.

Ten slotte is de recall een van de meer ongebruikelijke vormen van directe democratie; het stelt kiezers in staat om te beslissen of een overheidsfunctionaris uit zijn ambt wordt gezet. Alle staten hebben mogelijkheden om ambtenaren af te zetten, maar afzetting door de kiezers is minder gebruikelijk. De afzetting van de Californische gouverneur Gray Davis in 2003 en zijn vervanging door Arnold Schwarzenegger is wellicht een van de bekendste afzettingen. De recente poging van de kiezers in Wisconsin om gouverneur Scott Walker terug te roepen, laat zien hoe omstreden en duur een afzetting kan zijn. Walker gaf bij de verkiezingen meer dan 60 miljoen dollar uit om zijn zetel te behouden.

Beleidsvorming via directe democratie

Politici zijn vaak niet bereid om zich in zeer politiek vaarwater te begeven als ze bang zijn dat het hun kansen op herverkiezing zal schaden. Wanneer een wetgevende macht weigert op te treden of het huidige beleid te wijzigen, bieden initiatieven burgers de mogelijkheid deel te nemen aan het beleidsproces en de impasse te doorbreken. In Colorado maakte amendement 64 recreatief gebruik van marihuana door volwassenen mogelijk, ondanks de vrees dat de wetgeving van de staat dan in strijd zou zijn met de nationale wetgeving. De legalisering van recreatief marihuanagebruik door Colorado en Washington zette een trend in gang, die ertoe leidde dat meer staten soortgelijke wetten invoerden.

Te veel democratie?

Hoeveel directe democratie is te veel? Als burgers een bepaalde beleidsrichting willen en de overheid geeft de voorkeur aan een andere, wie moet dan voorrang krijgen?

Kijk maar eens naar recente wetten en besluiten over marihuana. Californië was de eerste staat die het gebruik van medische marihuana toestond, na de goedkeuring van Proposition 215 in 1996. Slechts een paar jaar later echter, in Gonzales v. Raich (2005), oordeelde het Hooggerechtshof dat de Amerikaanse regering de bevoegdheid had om het gebruik van marihuana strafbaar te stellen. In 2009 verklaarde toenmalig minister van Justitie Eric Holder dat de federale regering niet zou proberen om patiënten die marihuana medisch gebruiken te vervolgen, onder verwijzing naar beperkte middelen en andere prioriteiten. Wellicht aangemoedigd door het standpunt van de nationale overheid, keurden de kiezers in Colorado in 2012 recreatief marihuanagebruik goed. Sindsdien zijn andere staten gevolgd. Drieëntwintig staten en het District Columbia hebben nu wetten die het gebruik van marihuana in meer of mindere mate legaliseren. In een aantal van deze gevallen werd de beslissing genomen door kiezers via initiatieven en directe democratie.

In 2014 overwogen de kiezers in Florida een voorgesteld amendement op de grondwet van Florida dat artsen zou toestaan het gebruik van marihuana aan te bevelen voor gebruik door patiënten. Het stembiljet kreeg 58 procent van de stemmen, net iets minder dan de 60 procent die nodig is om te slagen in Florida.

Dus waar ligt het probleem? Ten eerste, terwijl de burgers van deze staten vinden dat het roken of consumeren van marihuana legaal zou moeten zijn, vindt de Amerikaanse regering van niet. De Controlled Substances Act (CSA), die in 1970 door het Congres werd aangenomen, verklaart marihuana tot een gevaarlijke drug en maakt de verkoop ervan strafbaar. En ondanks de verklaring van Holder heeft James Cole, de plaatsvervangend procureur-generaal, in een memo uit 2013 de staten eraan herinnerd dat marihuanagebruik nog steeds illegaal is.

Maar de federale overheid kan de CSA niet in haar eentje handhaven; zij is afhankelijk van de hulp van de staten. En hoewel het Congres heeft besloten patiënten die marihuana om medische redenen gebruiken niet te vervolgen, heeft het niet afgezien van het recht van Justitie om recreatief gebruik te vervolgen.

Directe democratie heeft de staten en hun burgers in een interessante positie gebracht. De staten zijn wettelijk verplicht de wetten van de staat en de grondwet te handhaven, maar ze moeten ook de wetten van de Verenigde Staten volgen. Burgers die marihuana legaal in hun staat gebruiken, gebruiken het niet legaal in hun land. Velen vragen zich dan ook af of directe democratie burgers niet te veel macht geeft.

Is het een goed idee om burgers de macht te geven wetten aan te nemen? Of moet deze macht worden onderworpen aan checks and balances, zoals bij wetsvoorstellen het geval is? Waarom wel of niet?

Directe democratie heeft echter ook nadelen. Een ervan is dat het meer vergt van de kiezers. In plaats van te stemmen op basis van een partij, wordt van de kiezer verwacht dat hij zich inleest en informeert om slimme beslissingen te nemen. Initiatieven kunnen een grondwet fundamenteel veranderen of belastingen verhogen. Herroepingen verwijderen politici uit hun ambt. Dit zijn geen kleine beslissingen. De meeste burgers hebben echter niet de tijd om veel onderzoek te doen voordat ze gaan stemmen. Gezien het grote aantal maatregelen op sommige stembiljetten, kan dit verklaren waarom veel burgers stembiljetten die zij niet begrijpen, gewoon overslaan. Stembiljetten voor directe democratie krijgen regelmatig minder stemmen dan de keuze van een gouverneur of president.

Wanneer burgers afgaan op televisiereclames, titels van initiatieven of advies van anderen om te bepalen hoe ze moeten stemmen, kunnen ze in de war raken en de verkeerde beslissingen nemen. In 2008 stemden Californiërs over Proposition 8, getiteld “Eliminates Rights of Same-Sex Couples to Marry.” Een ja-stem betekende dat een kiezer het huwelijk wilde definiëren als alleen tussen een vrouw en een man. Hoewel de informatie duidelijk was en de wet een van de kortste in de geschiedenis was, waren veel kiezers in de war. Sommigen dachten aan het amendement als het amendement voor het homohuwelijk. Kortom, sommige mensen stemden voor het initiatief omdat ze dachten dat ze voor het homohuwelijk stemden. Anderen stemden tegen omdat ze tegen het homohuwelijk waren.

Directe democratie zet ook de deur open voor speciale belangen die persoonlijke projecten financieren. Elke groep kan een organisatie oprichten om het voortouw te nemen bij een initiatief of referendum. En omdat het verzamelen van handtekeningen in veel staten hoge kosten met zich meebrengt, kan het verzamelen van handtekeningen worden gesteund door belangengroepen of vermogende particulieren die het initiatief willen gebruiken om hun lievelingsprojecten door te zetten. De afzetting van de Californische gouverneur Gray Davis in 2003 ondervond problemen tijdens de fase van het verzamelen van handtekeningen, maar 2 miljoen dollar aan donaties van volksvertegenwoordiger Darrell Issa (R-CA) hielp de organisatie aan bijna een miljoen handtekeningen.

Vele commentatoren stelden dat dit voorbeeld aantoonde dat directe democratie niet altijd een proces van het volk is, maar eerder een proces van de rijken en het bedrijfsleven.

Samenvatting

Directe democratie stelt de kiezers in een staat in staat om wetten te schrijven, grondwetten te wijzigen, politici uit hun ambt te ontzetten en besluiten van de regering goed te keuren. Initiatieven zijn wetten of grondwetswijzigingen die op het stembiljet komen. Referenda vragen de kiezers om een beslissing van de regering goed te keuren. Het proces voor stembiljetten maatregelen vereist het verzamelen van handtekeningen van kiezers, goedkeuring van de maatregel door de overheid, en een stembusgang. Bij een herroeping kunnen burgers politici uit hun ambt ontzetten. Hoewel directe democratie de burgers inspraak geeft in het beleid en de wetten van hun staat, kan het ook door bedrijven en rijken worden gebruikt om beleidsdoelen door te drukken. Initiatieven kunnen ook tot slecht beleid leiden als kiezers de maatregel niet onderzoeken of de wet verkeerd begrijpen.