Amygdalin
 |
|
| Names | |
|---|---|
| IUPAC name
(2S,3S,4S,5R,6R)-6–3,4,5-trihydroxyoxane-2-carboxylic acid
|
|
| Other names
L-mandelonitrile-β-D-glucuronide, Vitamin B17
|
|
| Identifiers | |
|
3D model (JSmol)
|
|
| ChemSpider | |
| ECHA InfoCard | 100.045.372
 |
|
PubChem CID
|
|
|
CompTox Dashboard (EPA)
|
|
|
|
|
|
| Properties | |
| C14H15NO7 | |
| Molar mass | 309.2714 |
| Melting point | 214 to 216 °C (417 to 421 °F; 487 to 489 K) |
|
Except where otherwise noted, data are given for materials in their standard state (at 25 °C , 100 kPa).
|
|
| Infobox references | |
Laetrile (patented 1961) is a simpler semisynthetic derivative of amygdalin. Laetrile is synthesized from amygdalin by hydrolysis. The usual preferred commercial source is from apricot kernels (Prunus armeniaca). The name is derived from the separate words “laevorotatory” and “mandelonitrile”. Laevorotatory describes the stereochemistry of the molecule, while mandelonitrile refers to the portion of the molecule from which cyanide is released by decomposition.A 500 mg laetrile tablet may contain between 2.5 and 25 mg of hydrogen cyanide.
Zoals amygdaline wordt laetrile in de twaalfvingerige darm (alkalisch) en in de darm (enzymatisch) gehydrolyseerd tot D-glucuronzuur en L-mandelonitrile; dit laatste hydrolyseert tot benzaldehyde en waterstofcyanide, dat in voldoende hoeveelheden cyanidevergiftiging veroorzaakt.
De beweringen over laetrile waren gebaseerd op drie verschillende hypothesen: De eerste hypothese was dat kankercellen overvloedige beta-glucosidases bevatten, die via hydrolyse HCN vrijmaken uit laetrile. Normale cellen zouden niet zijn aangetast, omdat zij lage concentraties bèta-glucosidases bevatten en hoge concentraties rhodaan, dat HCN omzet in het minder giftige thiocyanaat. Later werd echter aangetoond dat zowel kankercellen als normale cellen slechts sporen van beta-glucosidases en vergelijkbare hoeveelheden rhodaan bevatten.
Het tweede stelde voor dat amygdaline na inname werd gehydrolyseerd tot mandelonitril, intact naar de lever werd vervoerd en omgezet in een beta-glucuronide complex, dat vervolgens naar de kankercellen werd vervoerd, gehydrolyseerd door beta-glucuronidases om mandelonitril en vervolgens HCN vrij te maken. Mandelonitril valt echter uiteen in benzaldehyde en waterstofcyanide, en kan niet worden gestabiliseerd door glycosylering.:9
Ten slotte beweerde de derde dat laetrile de ontdekte vitamine B-17 is, en suggereerde verder dat kanker het gevolg is van een “B-17-tekort”. Hij stelde dat regelmatige toediening van deze vorm van laetrile via de voeding derhalve alle gevallen van kanker zou voorkomen. Er is geen bewijs dat dit vermoeden ondersteunt in de vorm van een fysiologisch proces, voedingsbehoefte, of identificatie van een deficiëntiesyndroom. De term “vitamine B-17” wordt niet erkend door het comité voor nomenclatuur van het American Institute of Nutrition Vitamins. Ernst T. Krebs (niet te verwarren met Hans Adolf Krebs, de ontdekker van de citroenzuurcyclus) merkte laetrile als een vitamine om het te laten classificeren als een voedingssupplement in plaats van als een geneesmiddel.
Geschiedenis van laetrileEdit
Vroeg gebruikEdit
Amygdaline werd in 1830 voor het eerst geïsoleerd uit bittere amandelzaden (Prunus dulcis) door Pierre-Jean Robiquet en Antoine Boutron-Charlard. Liebig en Wöhler vonden drie hydrolyseproducten van amygdalin: suiker, benzaldehyde, en blauwzuur (waterstofcyanide, HCN). Later onderzoek toonde aan dat zwavelzuur het hydrolyseert in D-glucose, benzaldehyde, en blauwzuur; terwijl zoutzuur mandelzuur, D-glucose, en ammoniak oplevert.
In 1845 werd amygdaline gebruikt als een behandeling tegen kanker in Rusland, en in de jaren 1920 in de Verenigde Staten, maar het werd als te giftig beschouwd. In de jaren 1950 werd een zogenaamd niet-giftige, synthetische vorm gepatenteerd voor gebruik als conserveermiddel voor vlees, en later op de markt gebracht als laetrile voor de behandeling van kanker.
De U.S. Food and Drug Administration verbood de interstatelijke verzending van amygdaline en laetrile in 1977. Daarna legaliseerden 27 Amerikaanse staten het gebruik van amygdalin binnen die staten.
Latere resultatenEdit
In een gecontroleerde, geblindeerde proef uit 1977 vertoonde laetrile niet meer activiteit dan placebo.
Daarna werd laetrile getest op 14 tumorsystemen zonder bewijs van effectiviteit. Het Memorial Sloan-Kettering Cancer Center (MSKCC) concludeerde dat “laetrile geen gunstige effecten vertoonde”. Fouten in een eerder persbericht van het MSKCC werden aan het licht gebracht door een groep voorstanders van laetrile onder leiding van Ralph Moss, voormalig public affairs ambtenaar van het MSKCC die was ontslagen nadat hij had opgetreden op een persconferentie waarin het ziekenhuis werd beschuldigd van het verdoezelen van de voordelen van laetrile. Deze fouten werden wetenschappelijk als onbeduidend beschouwd, maar Nicholas Wade verklaarde in Science dat “zelfs de schijn van een afwijking van strikte objectiviteit betreurenswaardig is”. De resultaten van deze studies werden allemaal samen gepubliceerd.
Een systematische review uit 2015 van de Cochrane Collaboration vond:
De beweringen dat laetrile of amygdaline gunstige effecten hebben voor kankerpatiënten worden momenteel niet ondersteund door deugdelijke klinische gegevens. Er is een aanzienlijk risico van ernstige bijwerkingen door cyanidevergiftiging na laetrile of amygdaline, vooral na orale inname. De risico-batenbalans van laetrile of amygdaline als behandeling van kanker is daarom ondubbelzinnig negatief.
De auteurs bevelen op ethische en wetenschappelijke gronden ook aan geen verder klinisch onderzoek naar laetrile of amygdaline te verrichten.
Gezien het gebrek aan bewijs is laetrile niet goedgekeurd door de U.S. Food and Drug Administration of de Europese Commissie.
De U.S. National Institutes of Health evalueerden het bewijs afzonderlijk en concludeerden dat klinische proeven met amygdaline weinig of geen effect tegen kanker lieten zien. Een proef uit 1982 door de Mayo Clinic met 175 patiënten wees bijvoorbeeld uit dat de tumor groter was geworden bij alle patiënten op één na. De auteurs meldden dat “de gevaren van amygdalinetherapie bij verscheidene patiënten werden aangetoond door symptomen van cyanidetoxiciteit of door cyanidegehaltes in het bloed die het dodelijke bereik benaderden.”
De studie concludeerde: “Patiënten die aan dit middel worden blootgesteld, moeten worden geïnstrueerd over het gevaar van cyanidevergiftiging, en hun cyanidegehaltes in het bloed moeten zorgvuldig worden bewaakt. Amygdalin (Laetrile) is een giftig geneesmiddel dat niet effectief is als kankerbehandeling”.
Extra: “Er zijn geen gecontroleerde klinische trials (trials die groepen patiënten vergelijken die de nieuwe behandeling krijgen met groepen die dat niet krijgen) van laetrile gerapporteerd.”
De bijwerkingen van laetrile behandeling zijn de symptomen van cyanide vergiftiging. Deze symptomen zijn: misselijkheid en braken, hoofdpijn, duizeligheid, kersenrode huidskleur, leverbeschadiging, abnormaal lage bloeddruk, hangend bovenooglid, moeite met lopen door beschadigde zenuwen, koorts, geestelijke verwarring, coma en de dood.
Het panel voor contaminanten in de voedselketen van het Europees Agentschap voor de voedselveiligheid heeft de potentiële toxiciteit van de amygdaline in abrikozenpitten bestudeerd. Het panel meldt: “Als consumenten de aanbevelingen opvolgen van websites die de consumptie van abrikozenpitten promoten, zal hun blootstelling aan cyanide veel hoger zijn dan” de dosis die naar verwachting giftig is. Het panel meldde ook dat acute cyanidetoxiciteit was opgetreden bij volwassenen die 20 of meer pitten hadden geconsumeerd en dat bij kinderen “vijf of meer pitten toxisch lijken te zijn”.
Voorstanders en wettigheid van laetrileEdit
Voorstanders van laetrile beweren dat er een samenzwering is tussen de Amerikaanse Food and Drug Administration, de farmaceutische industrie en de medische gemeenschap, waaronder de American Medical Association en de American Cancer Society, om het Amerikaanse volk, en met name kankerpatiënten, uit te buiten.
Aanhangers van het gebruik van laetrile hebben ook de beweegredenen voor het gebruik ervan veranderd, eerst als behandeling van kanker, toen als vitamine, toen als onderdeel van een “holistisch” voedingsregime, of als behandeling van kankerpijn, onder andere, waarvan geen enkel significant bewijs het gebruik ondersteunt.
Ondanks het gebrek aan bewijs voor het gebruik ervan, ontwikkelde laetrile een aanzienlijke aanhang vanwege de wijdverbreide promotie als een “pijnloze” behandeling van kanker als alternatief voor chirurgie en chemotherapie die aanzienlijke bijwerkingen hebben. Het gebruik van laetrile leidde tot een aantal sterfgevallen. De repressie van de FDA en de AMA, begonnen in de jaren 1970, deed de prijzen op de zwarte markt stijgen, speelde in op het samenzweringsverhaal en stelde gewetenloze profiteurs in staat om smokkelimperiums van miljoenen dollars op te bouwen.
Sommige Amerikaanse kankerpatiënten zijn naar Mexico gereisd voor een behandeling met de stof, bijvoorbeeld in het Oasis of Hope ziekenhuis in Tijuana. De acteur Steve McQueen stierf in Mexico na een operatie om een maagtumor te verwijderen, nadat hij een uitgebreide behandeling had ondergaan voor mesothelioom van het borstvlies (een vorm van kanker die in verband wordt gebracht met blootstelling aan asbest) onder de hoede van William D. Kelley, een tandarts en orthodontist zonder vergunning, die beweerde een kankerbehandeling te hebben bedacht met pancreasenzymen, 50 dagelijkse vitaminen en mineralen, frequente lichaamsshampoos, klysma’s en een specifiek dieet, alsmede laetrile.
Voorstanders van laetrile in de Verenigde Staten zijn onder meer Dean Burk, een voormalig hoofdchemicus van het cytochemisch laboratorium van het National Cancer Institute, en nationaal kampioen armworstelen Jason Vale, die ten onrechte beweerde dat zijn nier- en alvleesklierkanker was genezen door het eten van abrikozenpitten. Vale werd in 2004 onder meer veroordeeld voor het frauduleus op de markt brengen van laetrile als een middel tegen kanker. De rechtbank stelde ook vast dat Vale minstens 500.000 dollar had verdiend met zijn frauduleuze verkoop van laetrile.
In de jaren zeventig daagden rechtszaken in verschillende staten de autoriteit van de FDA uit om de toegang te beperken tot wat zij beschouwden als mogelijk levensreddende medicijnen. Meer dan twintig staten namen wetten aan die het gebruik van Laetrile legaal maakten. Na de unanieme uitspraak van het Hooggerechtshof in de zaak United States v. Rutherford, waarin werd bepaald dat interstatelijk vervoer van de verbinding illegaal was, daalde het gebruik dramatisch. De Amerikaanse Food and Drug Administration blijft gevangenisstraffen eisen voor verkopers die laetrile op de markt brengen voor de behandeling van kanker, en noemt het een “zeer giftig product dat geen enkel effect op de behandeling van kanker heeft aangetoond”.