antitussieve geneesmiddelen

Een hoest is een plotselinge, explosieve uitademing van lucht die ertoe dient materiaal uit de luchtwegen te verwijderen. Hoesten is een van de manieren waarop de longen en luchtwegen worden beschermd tegen ingeademde deeltjes. Bij hoesten komt soms sputum (ook wel slijm genoemd) naar boven, een mengsel van slijm, deeltjes en cellen die uit de longen worden gedreven. De hoestreflex heeft zowel sensorische (afferente) als motorische (efferente) paden. De interne nervus laryngeus voert de sensorische informatie van het gebied boven het glottis in de luchtpijp via de nervus vagus naar het hoestcentrum in het medulla oblongata. Stimulatie van dit gebied door stof of vreemde deeltjes veroorzaakt een hoest om het vreemde materiaal uit de ademhalingswegen te verwijderen voordat het de longen bereikt. De slijmproductie in de bronchiën is een verdedigingsmechanisme van de luchtwegen, en neemt toe bij ontsteking en infectie. Bij honden en katten wordt hoesten veroorzaakt door een primair ziekteproces, zoals Bordetella bronchiseptica infectie (“kennelhoest”) of chronische bronchitis bij de hond, of astma bij katten of hartworm-geassocieerde luchtwegaandoeningen bij katten. In de meeste gevallen zal de hoest verdwijnen door de primaire ziekte aan te pakken. Antitussieve therapie is symptomatisch en is in de eerste plaats bedoeld voor het comfort van het dier en de eigenaar. De meeste antitussiva zijn opiaten of opioïden die direct het hoestcentrum in de medulla oblongata onderdrukken (zie tabel: Antitussiva). Het antitussieve effect lijkt niet gerelateerd te zijn aan de binding van traditionele opiaatreceptoren (mu en kappa). Dextromethorfan bijvoorbeeld is een opioïde derivaat met een goede antitussieve werking, maar het heeft geen activiteit op opiaatreceptoren en is niet pijnstillend of verslavend.