Beslissen wanneer latente tbc-infectie moet worden behandeld

Mensen met een latente tbc-infectie hebben geen symptomen en kunnen de tbc-bacterie niet aan anderen doorgeven. Wanneer de latente TB-bacterie echter actief wordt in het lichaam en zich vermenigvuldigt, gaat de persoon van een latente TB-infectie over in een ziekte die tuberculose veroorzaakt. Daarom moeten mensen met latente tbc-infectie worden behandeld om te voorkomen dat zij tbc-ziekte krijgen.

Behandeling van latente tbc-infectie is essentieel voor de beheersing van tbc in de Verenigde Staten, omdat hierdoor het risico dat latente tbc-infectie overgaat in tbc-ziekte aanzienlijk wordt verkleind. In de Verenigde Staten kunnen tot 13 miljoen mensen een latente TB-infectie hebben. Zonder behandeling zal gemiddeld 1 op de 10 mensen met latente TB-infectie in de toekomst de ziekte krijgen. Het risico is groter voor mensen met HIV, diabetes of andere aandoeningen die het immuunsysteem aantasten. Meer dan 80% van de mensen die jaarlijks in de Verenigde Staten ziek worden van tbc, wordt ziek door onbehandelde latente tbc-infectie.

De behandeling van latente tbc-infectie moet beginnen nadat de mogelijkheid van tbc-ziekte is uitgesloten.

Groepen die hoge prioriteit moeten krijgen bij de behandeling van latente tbc-infectie zijn:

• Mensen met een positieve tbc-bloedtest (interferon-gamma release assay of IGRA).

• Personen met een tuberculinehuidtest (TST)-reactie van 5 of meer millimeter die:
  • HIV-geïnfecteerde personen.
  • Recente contacten met een patiënt met actieve tbc-ziekte.
  • Personen met fibrotische veranderingen op de röntgenfoto van de borst die consistent zijn met oude TB.
  • Organen transplantatie ontvangers.
  • Personen die om andere redenen immunosuppressief zijn (bijv, die gedurende 1 maand of langer het equivalent van ≥15 mg prednison per dag gebruiken, TNF-α-antagonisten gebruiken).

• Personen met een TST-reactie van 10 of meer millimeter die:
  • Van oorsprong zijn uit landen waar tbc veel voorkomt, zoals Mexico, de Filipijnen, Vietnam, India, China, Haïti en Guatemala, of andere landen waar veel tbc voorkomt. (Mensen die zijn geboren in Canada, Australië, Nieuw-Zeeland of West- en Noord-Europese landen lopen geen hoog risico op tuberculose, tenzij zij in een land met veel tuberculose hebben verbleven.)
  • Drugsgebruikers.
  • Inwoners en werknemers van hoog-risico-gemeente-instellingen (bijv, penitentiaire inrichtingen, verpleegtehuizen, opvangtehuizen voor daklozen, ziekenhuizen en andere gezondheidszorginstellingen).
  • Mycobacteriologisch laboratoriumpersoneel.
  • Kinderen jonger dan 4 jaar, of kinderen en adolescenten die in contact komen met volwassenen in hoogrisicocategorieën.

Personen zonder bekende risicofactoren voor TB kunnen in aanmerking komen voor behandeling van LTBI als zij ofwel een positieve IGRA-uitslag hebben, ofwel als hun reactie op de TST 15 mm of groter is. Gerichte TB-testprogramma’s mogen echter alleen worden uitgevoerd onder hoogrisicogroepen. Alle testactiviteiten moeten vergezeld gaan van een plan voor follow-upzorg voor personen met latente tbc-infectie of -ziekte.

Met ingang van 2018 zijn er vier door de CDC aanbevolen behandelingsregimes voor latente tbc-infectie die gebruikmaken van isoniazid (INH), rifapentine (RPT), en/of rifampine (RIF). Alle behandelingen zijn effectief. Zorgverleners moeten, indien mogelijk, de gemakkelijkere kortere regimes voorschrijven. Patiënten zullen kortere behandelingsschema’s eerder voltooien. Treatment must be modified if the patient is a contact of an individual with drug-resistant TB disease. Consultation with a TB expert is advised if the known source of TB infection has drug-resistant TB.