Bloed 4: Passieve bloedvlekken – Plaats delict

Doel: Hoe analyseren wetenschappers bloedvlekken?

Viscosity: Viscosity is defined as a fluid’s resistance to flow. The more viscous a substance is, the more slowly it will flow. The SI unit for viscosity is the Pascal second. Fluid viscosity is compared to water that has a viscosity of one. Blood is thicker than water and is viscous primarily due to the cellular component. The viscosity of some common substances, including blood:

Surface tension: Surface tension is the force that pulls the surface molecules towards the interior of a liquid, decreasing the surface area and causing the liquid to resist penetration or separation. Surface tension is the tendency of the surface of a liquid to contract to the smallest area possible. The fluid is able to do this as the cohesive forces are stronger on the surface of liquids as there are no neighbouring molecules above. Als gevolg hiervan zijn er sterkere aantrekkingskrachten tussen moleculen en hun naaste buren aan het oppervlak; de oppervlaktespanningskracht oefent in feite een opwaartse kracht uit. Oppervlaktespanning is alsof er een elastische film over het oppervlak ligt.
Vlaktespanning is belangrijk bij de analyse van bloedvlekkenpatronen, omdat;
de zwaartekracht de oppervlaktespanning van bloed moet overwinnen voordat een druppel bloed kan vallen, en bloeddruppels door de oppervlaktespanning intact blijven als ze door de lucht bewegen.

Dichtheid wordt gedefinieerd als massa per volume-eenheid. De dichtheid van water is 1000 kg/m3. De dichtheid van bloed is evenredig met de totale eiwitconcentratie of de cellulaire component van bloed en wordt slechts in geringe mate beïnvloed door andere ionen, gassen enz. die in het plasma zijn opgelost. De dichtheid van bloedplasma is ongeveer 1025 kg/m3 en de dichtheid van bloedcellen die in het bloed circuleren is ongeveer 11 25 kg/m3. De gemiddelde dichtheid van volbloed voor een mens bedraagt ongeveer 1060 kg/m3.

Bloeddruppels: Het uitoefenen van een kracht op een bloedmassa zorgt ervoor dat de massa uiteenvalt in druppels. Als een bloeddruppel zich door de lucht verplaatst, behoudt hij door de oppervlaktespanning zijn bolvorm. Kleinere druppels (1 mm diameter en minder) zijn bijna perfecte bollen, terwijl grotere druppels oscilleren als gevolg van een reeks andere krachten die op de druppel inwerken. De druppels “breken” niet wanneer zij in beweging zijn; er zou een andere kracht moeten worden uitgeoefend om de druppels verder te verdelen. De oscillaties hebben in het algemeen geen effect op het resulterende spattenpatroon, behalve in gevallen waarin er slechts enkele vlekken zijn en deze zich bevinden op oppervlakken die minder dan 100 cm van de bron verwijderd zijn.
Aanslag: Wanneer een bloeddruppel onder een hoek van 90 graden op een horizontaal oppervlak valt, ontstaat een cirkelvormige vlek. Als het oppervlak glad is, zoals glas of een gepolijste tegel, zal de oppervlaktespanning de druppel in het cirkelvormige patroon houden. In wezen beïnvloedt het oppervlak de uitstroom. De oppervlaktespanning zorgt ervoor dat de druppel gelijkmatig in elkaar zakt, maar het gladde oppervlak betekent dat de uitstroom van de rand gelijkmatig is.