Brian Wilson – Een krachtig interview

Brian Wilson – Een krachtig interview

Als we kijken naar de meest iconische, invloedrijke en bekende muziekgroepen in de Amerikaanse popcultuur, is er één naam die ongetwijfeld in ons opkomt: The Beach Boys. Deze harmonieuze sensatie, met de muzikale talenten van Brian, Dennis en Carl Wilson, Mike Love en Al Jardine, veroverde de jaren ’60 generatie met memorabele hits zoals “Kokomo,” “Help Me, Rhonda,” “Surfin’ USA” en “California Girls.” Hoewel de groep als geheel een enorm succes was, staat zanger Brian Wilson bij zowel fans als critici bekend als de muzikale ziel van het fantastische vijftal.

Hoewel, vroeg in de carrière van The Beach Boys, ondanks hun groeiende populariteit, Wilson zich steeds minder op het podium voelde staan en een rol achter de schermen op zich nam als de creatieve leider van de groep. Zijn muzikale innovatie bereikte een hoogtepunt in 1966 met de release van het album Pet Sounds. De compilatie, door muzieklegende Paul McCartney zijn “favoriete album aller tijden” genoemd, zette de jongens op de kaart als een van de meest getalenteerde acts van de rock-‘n-roll. Het album werd al snel gevolgd door de best verkochte single van de groep, de platina hit “Good Vibrations.”

Terwijl het succes van de Beach Boys groeide, groeide ook Wilson’s afzondering. Eind jaren ’60 en begin jaren ’70 zakte hij weg in een moeras van drugsgebruik en depressie, en bracht naar verluidt weken tot maanden achtereen door in bed. Zijn overeten bracht zijn eerste vrouw, Marilyn, er naar verluidt toe de koelkasten op slot te doen. In 1976 riep de familie van Wilson de hulp in van de controversiële psychiater Eugene Landy. Hoewel de Wilsons uiteindelijk Landy’s methodes en controle over het leven van zijn patiënt verwierpen, hervond Wilson zijn muzikale productiviteit en begon hij weer op te nemen en zelfs op het podium op te treden.

Toen de tijd verstreek, begon hij aan een soloreis, die in 1988 begon met het album Brian Wilson. Latere projecten waren onder meer The Wilsons, een ensemble met dochters Wendy en Carnie, tweederde van de Grammy-genomineerde popgroep Wilson Phillips. In 2004 verbaasde Wilson de popwereld met zijn heropgenomen versie van SMiLE, een legendarisch album van de Beach Boys dat in 1967 niet werd uitgebracht vanwege creatieve meningsverschillen met de andere groepsleden. Het project leverde hem een Grammy op voor beste rockinstrumental met het nummer “Mrs. O’Leary’s Cow (Fire).”

Hoewel Wilsons platen en onderscheidingen dan wel met goud bedekt zijn, zijn weg naar succes is geplaveid met allesbehalve goud. Zijn geestelijke gezondheidsproblemen zijn legendarisch en duiken zelfs op in songteksten van rocksterren van de huidige generatie (zoals de muzikale kwinkslag van de Barenaked Ladies: “Lying in bed, just like Brian Wilson did…”). Tot voor kort besprak Wilson echter openlijk dat zijn ervaringen veel verder gaan dan depressie en drugsgebruik en dat hij een mentale aandoening heeft, de schizoaffectieve stoornis, die gepaard gaat met voortdurende hallucinaties, paranoia en andere vervormingen van de werkelijkheid. Onlangs ging Wilson om de tafel zitten met hoofdredacteur Chet Cooper van ABILITY Magazine en hoofdredacteur Gillian Friedman, MD, om te praten over zijn muziek, zijn geestelijke gezondheid, en de liefde en familie die hem tegenwoordig tevredenheid en geestelijke gezondheid brengen.

Chet Cooper: Vertel me over het begin van de band The Beach Boys. Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen en waar is het begonnen?

Brian Wilson: Het begon in Hawthorne, Californië, waar we opgroeiden, buiten Los Angeles. Ik huurde wat instrumenten samen met mijn broers Carl en Dennis, mijn neef Mike en mijn vriend Al Jardine. We speelden wat en beseften dat onze stemmen goed samengingen met de instrumenten. Mijn vader was ook muziekproducer en uitgever geweest, en hij zorgde ervoor dat we wat studiotijd kregen. En de rest is geschiedenis.

Gillian Friedman, MD: Dus je had een beetje voorkennis over wat er nodig was om in de business door te breken.

Wilson: Ja, mijn vader heeft me veel geleerd.

Friedman: Hoe hebben jullie de naam Beach Boys gekozen?

Wilson: Dat hebben we niet gedaan. Toen we het eerste album maakten zouden we onszelf The Pendletones noemen, naar een soort trui die iedereen droeg. Russ Regan, een promotor voor Candix Records, kwam met de naam The Beach Boys.

Cooper: En toen jullie ouder werden, gingen jullie het veranderen in The Beach Men?

Brian: (lacht) We hebben het overwogen, maar we wilden onze luisteraars niet in verwarring brengen, dus hielden we het zoals het was.

Cooper: Wat bracht jullie ertoe om surfen te kiezen als het thema van jullie songs en het thema van jullie band?

Wilson: Omdat mijn broer Dennis zei dat surfen het nieuwe ding was, de nieuwe rage. Hij was de surfer in de groep.

Friedman: Dus jullie waren niet per se allemaal surfers?

Wilson: Nee, ik was nooit een surfer. Ik heb het nooit geleerd.

Cooper: Denkt u er wel eens aan om het te proberen?

Wilson: Nee, ik heb het tot nu toe zonder gered.

Cooper: Want we waren van plan je morgen mee te nemen en naar San Onofre Beach te gaan.

Wilson: (Oké, ik zal je wat vertellen. In dat geval zal ik op een grote golf voor je rijden! Nee, surfen was gewoon wat we dachten dat de mensen zouden willen horen.

Friedman: Had je ooit verwacht, toen je begon met opnemen, dat de groep zo’n grote hit zou worden?

Wilson: Echt niet, daar had ik geen idee van.

Cooper: Was er een gek stukje geluk dat jullie voortstuwde, op het juiste moment op de juiste plaats te zijn?

Wilson: Een groot deel ervan was mijn vader. Hij bracht ons naar een hele goede opnamestudio en hielp ons veel. Maar hij was soms ook behoorlijk hard. Hij maakte me zo bang met zijn geschreeuw. Hij schreeuwde en stak zijn vingers in mijn borst en schreeuwde, “Ga daar naar binnen en geef ze ervan langs en maak een goede plaat.” Het enige wat ik kon zeggen was, “Oké pap, goed.” Maar dan gingen we door en maakten we iets geweldigs als “Good Vibrations” of “California Girls.”

Friedman: Op welk moment begon je schizoaffectieve stoornis te vertonen?

Wilson: Nou, de afgelopen 40 jaar heb ik auditieve hallucinaties in mijn hoofd gehad, de hele dag door, elke dag, en ik krijg ze er niet uit. Om de paar minuten zeggen de stemmen iets denigrerends tegen me, wat me een beetje ontmoedigt, maar ik moet sterk genoeg zijn om tegen ze te zeggen: “Hé, wil je ophouden me te stalken? Donder op! Praat niet tegen me, laat me met rust!” Ik moet dit soort dingen de hele dag door zeggen. Het is net een gevecht. Friedman: Denk je dat de stemmen een deel waren van wat het voor jou moeilijk maakte om vele jaren het podium op te gaan?

Wilson: Ja, want als ik op het podium stond, kon ik stemmen horen die me negatieve dingen over mezelf vertelden. Zelfs vandaag de dag, als ik zing moet ik mezelf dwingen niet naar ze te luisteren. Maar als het concert voorbij is, komen de stemmen terug.

Cooper: Hoe oud was je toen de stemmen begonnen?

Wilson: Ongeveer 25.

Friedman: Dus u was al een succesvol musicus toen ze begonnen.

Wilson: Juist. Ik geloof dat ze me begonnen te pesten omdat ze jaloers zijn. De stemmen in mijn hoofd zijn jaloers op me.

Cooper: Hoe lang duurde het nadat ze begonnen voordat je echt begreep wat er aan de hand was?

Wilson: Oh, ik wist meteen vanaf het begin dat er iets mis was. Ik had wat psychedelische drugs genomen, en ongeveer een week daarna begon ik stemmen te horen, en ze zijn nooit meer opgehouden. Lange tijd dacht ik bij mezelf, “Oh, ik kan hier niet mee omgaan.” Maar ik leerde er toch mee om te gaan.

Friedman: Wanneer begon u zich te laten behandelen?

Wilson: Pas toen ik ongeveer 40 was, geloof het of niet. Vaak zoeken mensen niet zo vroeg hulp als ze zouden moeten.

Cooper: Heeft de behandeling uw leven gemakkelijker gemaakt?

Wilson: Een klein beetje. Het heeft mijn symptomen draaglijker gemaakt, zodat ik niet schreeuwend door de straat hoef te lopen en roep: “Laat me met rust, laat me met rust,” en dat soort dingen.

Friedman: Gaat er nog iets anders gepaard met de stemmen?

Wilson: Ja, ik heb ook last van intense angst. Het komt en gaat. Je krijgt het gevoel en het gaat weer weg.

Friedman: Herinnert u zich een van de intense angsten die u hebt gehad?

Wilson: Nee, niet echt – ze zijn zo erg dat ik ze heb geblokkeerd. Ik doe erg mijn best om ze niet te herinneren. Maar ik weet wel dat ze mijn stressniveau hebben verhoogd en dat ik me vaak depressief voel. Ik moet medicijnen nemen om de depressie te behandelen: Hoe is de depressie voor u geweest?

Wilson: Nou, mijn depressie gaat vrij laag, vrij diep. Ik word zo depressief dat ik niets meer kan doen – ik kan zelfs geen liedjes meer schrijven, wat mijn passie is.

Cooper: Is er iets dat het teweeg brengt? Is er iets waardoor de depressie harder lijkt toe te slaan? k heb het nu vooral ’s middags. Ik ben bang voor de denigrerende stemmen die ik ’s middags hoor. Ze zeggen dingen als: “Je gaat binnenkort dood,” en ik moet met die negatieve gedachten omgaan. Maar het is niet zo erg als het vroeger was. Als ik op het podium sta, probeer ik de stemmen te bestrijden door heel hard te zingen. Als ik niet op het podium sta, bespeel ik de hele dag mijn instrumenten en maak ik muziek voor mensen. Ook kus ik mijn vrouw en mijn kinderen. Ik probeer zoveel mogelijk liefde te gebruiken. Friedman: Ben je ooit zo overweldigd door de stemmen en de depressie dat je het gevoel hebt gehad dat je niet eens meer wilde leven?

Wilson: Ja, dat heb ik, maar mijn vrienden verzekeren me voortdurend dat het goed met me komt, dat ze aan mijn kant staan en dat ze mijn bondgenoten zijn. Ze zeggen me dat ze mijn beschermengelen zijn en dat ze me er doorheen zullen helpen.

Cooper: Sommige mensen die een aandoening hebben met stemmen of depressie maken zich zorgen dat als ze er medicijnen voor nemen, de behandeling hen creatief zal afstompen.

Wilson: Nou, het stompt je in het begin wel een beetje af, maar als je er eenmaal aan gewend bent, hindert het je creatieve proces niet meer.

Cooper: Heb je het gevoel dat je creatiever kunt produceren omdat je wat verlichting hebt van je symptomen?

Wilson: Absoluut. Vroeger ging ik lange periodes door zonder iets te kunnen doen, maar nu speel ik elke dag. En het afmaken van het album SMiLE twee jaar geleden was mijn grootste prestatie ooit.

Friedman: Helaas begrijpt het grote publiek psychotische ziektes niet zo goed. Ze begrijpen niet hoe iemand intelligent, bedachtzaam en creatief kan zijn en ook nog stemmen kan hebben. Ze kunnen dat niet goed met elkaar rijmen.

Wilson: Je hebt gelijk. Ik weet dat er een heleboel briljante mensen zijn die mijn aandoening hebben.

Friedman: En in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, weet je als je op straat loopt meestal niet wie een psychische aandoening heeft en wie niet. Het is niet iets wat je kunt afleiden uit het feit dat je iemand ziet. Maar ik denk dat het publiek er een bepaald stigma over heeft. Heeft u zich ooit ongemakkelijk gevoeld om over uw ziekte te praten? ee, ik denk het niet. Friedman: Nou, goed, want ik denk dat het heel belangrijk is – vooral voor mensen die bekend staan om hun intelligentie en creativiteit – om het publiek te laten weten dat er niet per se iets engs is aan iemand die een psychische aandoening heeft.

Wilson: Ik zeg: “We zullen overwinnen.” Ik gebruik dat de hele tijd. We zullen alle slechte noties die mensen hebben, de vooringenomen noties, overwinnen.

Cooper: Gaat u naar een raadsman die u helpt?

Wilson: Ja, ik ga nu al 12 jaar een keer per week naar een psychiater, en hij is een hele goede vriend van me geworden. We praten en hij helpt me. Hij zegt tegen me: “Als je de stemmen hoort, waarom maak je dan geen grapje en zeg je niet tegen ze: ‘Hoe gaat het met jullie, Stemmen? Hoe gaat het met jullie vandaag?’ Weet je, praat op een humoristische manier tegen ze.” Ik heb dat uitgeprobeerd en het werkt een beetje.

Friedman: Dus het klinkt alsof een heel belangrijk deel ervan voor jou niet alleen het krijgen van de medicatie is, maar ook iemand hebben om je steun te geven en praktische technieken die je kunt gebruiken.

Wilson: Absoluut.

Cooper: In termen van uw medicijnen, is het regime ingewikkeld? …. Vervolg in PDF versie Bestel hier.

Voorwoord van Dahvi Fischer

ABILITY Magazine
Andere artikelen in de uitgave van Brian Wilson zijn: Brief van de redacteur – Gezondheid en geluk; Congreslid Etheridge – Vrijwilligerswerk voor iedereen; Headlines – AT&T, A&E, Toegankelijke tent, Fibromyalgie; Humor – Global Warming; Werkgelegenheid – De ADA en mensen met gehoorverlies; Google – Nieuwe toegankelijke zoekopdracht; Freedom For Life – Toegankelijk avontuur; Staglin Family Vineyard – Goede wijn & Goede oorzaken; Schizoaffectieve stoornis – Wat u moet weten; Universal Design – Hoe u uw droomhuis kunt bouwen; Boekfragment – Je bent sterker dan je denkt; Evenementen en conferenties…inschrijven