Brian Wilson, Mike Love en overlevende Beach Boys zetten kwaad bloed opzij voor zeldzaam interview

Het was het eerste publieke optreden van de groep sinds de bejubelde 50-jarige jubileumtournee van de Beach Boys, die tot een zuur einde kwam na een laatste datum in Londen toen Love vertrok om zijn hedendaagse configuratie van de band te leiden zonder Wilson, Marks en Jardine. Het was de laatste episode in het 50-jarige drama van de band, waarbij Love per brief betoogde om “het een jaartje te laten rusten,” wat de andere stichtende leden en fans alleen maar meer ophitste. De jaren kwamen en gingen zonder een reünie show. “Ik ben teleurgesteld en kan niet begrijpen waarom hij niet wil toeren met Al, David en mij,” zei Brian in een verklaring na afloop van de tournee. “We zijn daarbuiten zoveel plezier aan het hebben. We zijn tenslotte de echte Beach Boys.”

Maar net als het erop lijkt dat het Beach Boys-verhaal definitief voorbij is, vinden ze een manier om nog een keer bij elkaar te komen, al was het maar voor een uurtje promotie. In Capitol waren er geen tekenen van spanning, zelfs niet met een visuele scheiding van de bandleden, met Love, Marks en Johnston in bijpassende klassieke gestreepte shirts, terwijl Wilson en Jardine casual gekleed waren. Het belangrijkste is dat er maandag geen aankondigingen waren voor verdere samenwerkingen, maar Love vertelde Rolling Stone na afloop: “Ik zeg nooit nooit.”

De avond stond bol van de bekende geschiedenis van de Beach Boys’ eerste decennium van hits en baanbrekende albums, maar er waren verschillende momenten waarop de bandleden bijzonder veel plezier beleefden aan het delen van die geschiedenis en een paar grappen. Hier zijn de vijf beste momenten van de avond:

Marks the Spot
Al vroeg vroeg Reiner aan gitarist Marks, die oorspronkelijk in 1962-63 in de groep zat, hoe hij in de groep terecht was gekomen. “Ik verhuisde naar de overkant van de straat van Dennis, Carl en Brian Wilson toen ik ongeveer zeven jaar oud was,” zei Marks.

Reiner antwoordde: “Dus, locatie, locatie, locatie, is wat ik van jou hoor.”

“Precies. Ik was enig kind en hing daar de hele tijd rond,” voegde Marks eraan toe. “Toen op een dag besloot Brian om Carl en ik … mee te laten spelen op ‘Surfer Girl.'”

Een gemiste Beatles-kans
Een vrouw stond op om te vragen of er collaborateurs waren geweest waar de Beach Boys spijt van hadden dat ze nooit waren geweest. “Ik weet het: de Beatles,” zei Jardine. “Ik dacht dat we dat gingen doen. John en George kwamen in de jaren zestig naar mijn hotelkamer in Londen. We waren op weg om een show in Parijs te doen. Ik dacht dat ze wat muziek met me gingen bespreken – ik dacht dat we iets gingen doen. In feite leerden ze me transcendentale meditatie.”

“So you got that going for you,” zei Reiner.

Not Surfin’
Toen een oudere mannelijke fan opstond om een vraag te stellen, onderbrak Reiner snel: “Het lijkt erop dat je nu klaar bent om te gaan surfen. Waarom heeft iedereen een Hawaiiaans shirt aan? Doen we straks ‘Kokomo’?”

Wat volgde was de onvermijdelijke vraag over bandleden en hun surfkunsten. Wijlen drummer Dennis Wilson was de befaamde enige echte surfer van de band.

“Ik herinner me dat Al een surfplank had,” bood Love aan. “Maar we zingen er veel beter over dan dat we het daadwerkelijk deden.”

Zittend naast Love voegde Marks eraan toe: “Wie vindt het nou leuk om met zijn gezicht op de bodem van de oceaan vast te zitten?”

Reiner vroeg: “David, ben je Joods?”

“Uh, ja, ik ben … tegen water? De originele songtekst is ‘Surfin’ Sephardic,’ zei hij lachend. “Ik ben eigenlijk voornamelijk Italiaans. Dennis nam me ook mee surfen, maar ik was er niet erg goed in. Er waren meisjes dus ik bleef maar gaan.”

Brian Shares Songwriting Secrets
Op de vraag van Reiner om zijn schrijfproces te beschrijven, zei Wilson dat hij urenlang achter de piano zit. “Ik speel akkoorden, en speel, speel, speel en speel eeuwig, en plotseling komt de melodie,” legde Wilson uit.

Toevoegde Love: “Een van de dingen aan de muziek van de Beach Boys – en waarschijnlijk omdat Brian een Tweeling is – is dat alles anders is dan de vorige. Het is niet zomaar een kopie van een vorige single. Dat was het mooie van de Beach Boys catalogus – de diversiteit: verschillende leadzangers, verschillende tempi, verschillende toonsoorten, verschillende arrangementen en akkoordenschema’s. Niemand was meer meesterlijk in akkoord progressies dan Brian – en de harmonieën. We waren studenten van de Four Freshman. Ze zijn behoorlijk complex, maar we mengden het met rock & roll.”

They’re Still in Harmony
Midden in de sessie werd de nieuwe orkestrale versie van “Good Vibrations” met het publiek gedeeld. Zodra de harmonieën hun intrede deden, gaf Jardine een duim omhoog en hief Love een vredesteken.

Johnston zwaaide met zijn microfoon als een dirigeerstok en liet de fans meezingen. “Toen ik het voor het eerst hoorde,” zei Johnston over de originele single uit 1966, “wist ik of dit wordt nummer één of onze carrière is voorbij.”