.cls-1{fill:#0966a9 !important;}.cls-2{fill:#8dc73f;}.cls-3{fill:#f79122;}

De rol van sociaal werk in de New Deal
Tegen het begin van de Grote Depressie had sociaal werk in de Verenigde Staten als professionele discipline veel groei en maturatie doorgemaakt. In antwoord op de kritiek dat maatschappelijk werk bestond uit goedhartige mensen die activiteiten deden die bijna iedereen kon doen, voorzag Mary Richmond in 1917 met haar publicatie “Sociale Diagnose” in een “corpus van kennis” voor professionalisering.31 Het boek legde de nadruk op caseworktechnieken die zich concentreerden op de persoon in zijn omgeving. Dat wil zeggen, hoewel Richmond het sociologische perspectief huldigde dat individuele problemen geworteld waren in de sociale omgeving (werkloosheid, enz.), nam haar boek een medisch model aan voor het proces van differentiële diagnose van individuele gevallen. Gebaseerd op deze zorgvuldige verzameling van cliëntinformatie, zou de behandeling dan bestaan uit een of andere combinatie van individuele en omgevingsverandering. (Er zij echter op gewezen dat Richmond geen groot voorstander was van “grootschalige” sociale hervormingen en in plaats daarvan de voorkeur gaf aan “kleinschalige” interventies). Naarmate het decennium van de jaren 1920 vorderde, weerspiegelde het beroep van maatschappelijk werk steeds meer de conservatieve trend in het hele land.32 De tijden waren goed; banen waren er in overvloed. Opnieuw werden sociale problemen als armoede en werkloosheid teruggevoerd tot het individu.

Psychiatrisch maatschappelijk werk, deels geleid door Smith College, werd de rage binnen de beroepsgroep. Het psychoanalytische werk van Sigmund Freud, dat nationaal populair werd, voorzag maatschappelijk werkers van de nodige theorie en individuele behandelingsmethoden. In de jaren 1920 beschouwde de maatschappij individueel disfunctioneren niet zozeer als een teken van immoraliteit, maar als een teken van emotionele ontregeling. Zoals John Ehrenreich het uitdrukte, was individuele nood niet zozeer een zaak voor de heilige Petrus als wel voor de heilige Sigmund. Hoe dan ook, de nadruk op casework vergemakkelijkte de professionalisering van het maatschappelijk werk om verschillende redenen.33 Casework was veel minder bedreigend voor de midden- en hogere klasse dan oorzaak-gerelateerd maatschappelijk werk, beter bekend als sociale hervorming. In feite waren zakenlieden en beroepsbeoefenaren een kant-en-klare clientèle voor psychoanalyse. Om zich te vestigen als een beroep, had maatschappelijk werk de steun nodig van deze midden- en hogere inkomensgroepen. Het had hun honorarium voor dienstverlening nodig; het had hun sanctie nodig. Het beroep van maatschappelijk werk met zijn groeiende nadruk op casework paste dus bij de sociale, economische en politieke behoeften van de conservatieve en welvarende jaren 1920.

Tegen 1929 waren er 25 afgestudeerde scholen voor maatschappelijk werk.34 Er waren verschillende beroepsorganisaties opgericht, waaronder de American Association of Social Workers in 1921. Bovendien werden, om de op onderzoek gebaseerde kennis te bevorderen, verschillende vaktijdschriften ontwikkeld, waaronder “The Compass”, dat later werd omgedoopt tot “Social Work”. Toen Franklin Roosevelt aantrad, maakte hij verschillende maatschappelijk werkers tot prominente figuren in zijn regering. Dit ondanks het feit dat de beroepsgroep als geheel terughoudend was om terug te keren naar een sociaal hervormings (d.w.z., “macro”) accent.35 Particuliere non-profit organisaties bleven de dominante leverancier van casework door maatschappelijk werkers. Toch, tijdens de New Deal, verdeelden overheidsinstellingen voornamelijk hulpfondsen aan de behoeftigen. Dit is waar de actie en de banen te vinden waren. En, zoals gezegd, speelden maatschappelijk werkers een belangrijke rol in de beleidsontwikkeling. FDR’s vrouw, Eleanor Roosevelt, was waarschijnlijk de meest invloedrijke persoon in het Witte Huis. Hoewel zij geen diploma van “maatschappelijk werk” had, kreeg Eleanor een praktijkopleiding in New Yorkse nederzettingen.36

In feite weerspiegelde haar benadering van de rol van First Lady de nederzettingenfilosofie van “onderzoek en hervorming”. Haar reizen door het land en de wereld om informatie voor haar man te verzamelen zijn legendarisch. Ze kreeg veel aandacht van de pers en leek overal te zijn. Zij was zijn ogen en oren, zijn gegevensverzamelaar. Hij wist dat hij op haar kon rekenen voor gedetailleerde informatie over de publieke opinie en sociale behoeften. Al dit “onderzoek” was een eerste vereiste voor het ontwikkelen van het sociale beleid van de New Deal. Harry Hopkins, een sociaal werker met ervaring in nederzettingen, was de volgende invloedrijke persoon voor de President. In feite was het Eleanor die Hopkins voor het eerst zag als een gepassioneerde, jonge maatschappelijk werker in New York en hem doorverwees naar haar man.37 Nadat hij Roosevelts hulpprogramma in New York had geleid, werd Hopkins geselecteerd om aan het hoofd te staan van de Federal Emergency Relief Administration, en later diens opvolger, de Works Progress Administration.38

Een derde prominent lid van de Roosevelt Administration met een opleiding in maatschappelijk werk en ervaring in nederzettingenhuizen was Frances Perkins. Perkins was de eerste vrouw die in de geschiedenis van de VS in het kabinet van de president werd benoemd, als secretaris van het ministerie van Arbeid.39 Al vroeg in haar carrière werkte ze in twee nederzettingenhuizen in Chicago, Hull-House en Chicago Commons.40 In 1909 ging ze naar de New York School of Philanthropy (wat later de Columbia University Graduate School of Social Work zou worden) om onderzoeksmethoden te leren. Een jaar later behaalde ze haar Master’s Degree in politieke wetenschappen aan de Columbia University. Voordat ze minister van Arbeid werd, stond Perkins aan het hoofd van Roosevelts New York State Industrial Board, een functie waarin ze pleitte voor veiliger fabrieks- en arbeidsnormen.41 Andere invloedrijke maatschappelijk werkers in de regering Roosevelt waren Grace Abbott, Paul Kellogg, Adolph Berle, Henry Morgenthau, Jr. en Eduard Lindemann.42

Naast deze prominente functies in de beleidsontwikkeling, creëerde de New Deal duizenden nieuwe banen in het maatschappelijk werk. De Federal Emergency Relief Act eiste zelfs dat iedere lokale hulpverlener tenminste één ervaren maatschappelijk werker in dienst nam.43 Deze eis introduceerde de ethiek en methoden van maatschappelijk werk in iedere county en township in Amerika. Tijdens de jaren 1930 verdubbelde het aantal maatschappelijk werkers in dienst, van ongeveer 30.000 naar meer dan 60.000 posities. Deze banengroei zorgde voor een belangrijke verschuiving in de praktijk van het maatschappelijk werk van voornamelijk particuliere instellingen en klinische rollen naar openbare instellingen en sociale belangenbehartiging. De New Deal breidde ook de reikwijdte van sociaal werk uit van een hoofdzakelijk stedelijk beroep tot een landelijk beroep dat ook op het platteland werkte.

Wist U dat?

Harry Hopkins, een sociaal werker, werd zo gerespecteerd door president Franklin Roosevelt dat, voordat Hopkins’ gezondheid achteruit begon te gaan, sommigen geloofden dat Roosevelt hem klaarstoomde om de volgende president van de Verenigde Staten te worden.44 Tijdens de Tweede Wereldoorlog stuurde Roosevelt Hopkins als zijn speciale vertegenwoordiger in gesprekken met zowel Winston Churchill als Jozef Stalin.

Successen en mislukkingen van de New Deal

De New Deal had veel tekortkomingen.45 Zoals eerder gezegd, was het de Tweede Wereldoorlog die het meest deed om de werkloosheid tijdens de Grote Depressie op te lossen. En hoewel de Sociale Zekerheidswet enkele relatief kleine gezondheidsprogramma’s bevatte, stelde de New Deal in zijn geheel geen groot nationaal gezondheidsprogramma vast. Bovendien deed Roosevelt, om zuidelijke politici gunstig te stemmen en wat hervormingswetgeving aangenomen te krijgen, relatief weinig om Afro-Amerikanen te helpen.46 Veel van deze burgers waren tewerkgesteld als huisbedienden, migrantenarbeiders en landarbeiders. De New Deal wetgeving betreffende ouderdomspensioenen, werkloosheidsverzekering en minimumlonen had geen betrekking op arbeiders in deze beroepen. Vanuit ethisch oogpunt is het wellicht het meest betreurenswaardig dat de New Deal geen anti-lynch wetgeving bevatte – ook al was het slaan en lynchen van zwarte burgers in sommige delen van het land nog steeds aan de orde van de dag.

Als Amerika als natie leed onder de Grote Depressie, hadden Afro-Amerikanen en andere minderheden het het zwaarst te verduren.47 Eleanor Roosevelt was waarschijnlijk de machtigste politieke bondgenoot van Afro-Amerikanen tijdens de regering Roosevelt. Zoals historica Doris Kearns Goodwin opmerkte, dacht Franklin Roosevelt in termen van wat politiek gedaan kon worden, terwijl Eleanor dacht in termen van wat ethisch gedaan moest worden.48 Terwijl ze voor haar man de omstandigheden in de zuidelijke staten inspecteerde, ontdekte Eleanor discriminatie van Afro-Amerikanen in verschillende New Deal programma’s. Zo kregen Afro-Amerikanen in zuidelijke werkverschaffingsprogramma’s onder de WPA lagere lonen dan hun blanke collega’s. Eleanor zorgde ervoor dat zwarte leiders in het Witte Huis werden gehoord, wat in 1935 resulteerde in een decreet van de president om discriminatie in WPA-programma’s te verbieden.

In de context van die tijd lieten acties als deze aan de Afrikaanse Amerikanen zien dat Franklin en Eleanor Roosevelt zich om hen bekommerden. Nog belangrijker was dat deze acties de jonge Afro-Amerikanen een glimp lieten zien van de potentiële macht van de federale regering met betrekking tot burgerrechten. Wat ook de tekortkomingen waren, de New Deal voorkwam dat veel Amerikanen, blank en zwart, stierven van de honger tijdens de Grote Depressie. Terwijl de ideologieën van de status quo in de Verenigde Staten werden aangevochten, werden de nationale institutionele structuren hervormd om tegemoet te komen aan de enorme behoeften van miljoenen Amerikanen die in armoede leefden. Door dit te doen creëerde de New Deal een groot federaal systeem voor gezondheidszorg en menselijke hulpverlening als aanvulling op de diensten van plaatselijke openbare en particuliere instanties. De Social Security Board, opgericht om de Social Security Act te beheren, werd later het United States Department of Health, Education, and Welfare.49 En de Social Security Act werd, en is nog steeds, de basis van het Amerikaanse gezondheids- en human servicesysteem.

Persoonlijk profiel: Mary McLeod Bethune

Mary McLeod Bethune, de dochter van voormalige slaven, werd in 1936 hoofd van de Division of African-American Affairs binnen de National Youth Administration. Ze gebruikte deze positie om te pleiten voor de behoeften van Afro-Amerikanen tijdens de Grote Depressie, door een billijker deel van de New Deal fondsen te bestemmen voor zwart onderwijs en werkgelegenheid.50 Geboren in 1875 in Mayesville, South Carolina, ontving Bethune een beurs voor Scotia Seminary for Negro Girls in Concord, North Carolina. Later bezocht ze van 1894 tot 1895 het Moody Bible Institute in Chicago.51 In 1904 stichtte ze de Daytona Educational and Industrial School for Negro Girls in Daytona Beach, Florida, een school die later fuseerde met het Cookman Institute of Jacksonville tot het Bethune-Cookman College. Als opvoedster, organisator en beleidsvoorvechtster werd Bethune een van de belangrijkste burgerrechtenactivisten van haar tijd.52 Ze leidde een groep Afro-Amerikaanse vrouwen die gingen stemmen na de ratificatie in 1920 van het 19e Amendement op de Grondwet (waardoor vrouwen stemrecht kregen). In haar functie bij de National Youth Administration werd zij de best betaalde Afro-Amerikaanse in de federale regering en een vooraanstaand lid van het officieuze “zwarte kabinet” van de regering Roosevelt. Later werd zij de eerste Afro-Amerikaanse vrouw aan wie een monument werd gewijd in Washington, D.C.

Kritische analyse: Het bedrijfsleven, de Grote Depressie en de New Deal

Gezien de primaire rol die de particuliere markt met winstoogmerk speelt in het Amerikaanse sociale welzijn, vertegenwoordigde de Grote Depressie de grootste mislukking van het bedrijfsleven in de Amerikaanse geschiedenis. Als gevolg van de massale economische ineenstorting na de beurskrach in 1929 nam de federale overheid een veel grotere rol op zich bij de bevordering van het sociale welzijn. Dit nieuwe partnerschap tussen de institutionele sectoren van de VS werd snel ontwikkeld, soms tegen de wil van de bedrijfsleiders in. Ter illustratie: zowel de Amerikaanse Kamer van Koophandel als de Nationale Vereniging van Fabrikanten vonden de Sociale Zekerheidswet te radicaal.53 Toch was er veel minder verzet tegen de Sociale Zekerheidswet (met zijn werkgeversbijdragen) dan door de regering Roosevelt werd verwacht. In feite steunden enkele prominente leiders uit het bedrijfsleven, zoals Gerard Swope van General Electric en Marion Folsom van Eastman Kodak, de wetgeving openlijk. Tegelijkertijd vielen veel sociale hervormers de Sociale Zekerheidswet en andere New Deal wetgeving aan omdat ze te gematigd, te seksistisch en te racistisch zouden zijn. Hadden zij gelijk? Had de New Deal veel Amerikaanse instellingen moeten vervangen, in plaats van ze voorzichtig te hervormen? Waren Roosevelt en de New Deal te inschikkelijk voor de belangen van conservatieve zakelijke en politieke leiders? Heeft Amerika een fundamentele kans gemist op aanzienlijke vooruitgang op het gebied van sociale en economische rechtvaardigheid?

Sociaal beleid in het naoorlogse Amerika Economische Context: Automobiles, Suburbs, and Corporate Social Responsibility

De late jaren veertig en het decennium van de jaren vijftig werden gekenmerkt door een steeds sterker wordende Amerikaanse economie. Door de overwinning van de Verenigde Staten en hun geallieerden in de Tweede Wereldoorlog was de economie van de Verenigde Staten klaar voor het wereldleiderschap. De economische infrastructuur van Europa, Japan en de Sovjet-Unie had tijdens de oorlog enorme verwoestingen ondergaan, terwijl de economie van de Verenigde Staten, gestimuleerd door de oorlogsproductie, zich herstelde van de Grote Depressie. Toen de natie de jaren 1950 inging, bloeide de Amerikaanse economie op, vergemakkelijkt door het beleid van de federale regering, vooral in de automobiel- en de huizensector. In feite was er een grote, ingehouden vraag naar de meeste producten. General Motors was het grootste en rijkste bedrijf ter wereld en zou spoedig de grens van een miljard dollar aan bruto-inkomsten overschrijden.54 De Interstate Highway Act van 1956 voorzag in miljarden dollars voor de aanleg van autosnelwegen, en wakkerde daarmee de vraag naar auto’s door een groeiende bevolking aan. Miljoenen Amerikanen zagen de kans schoon om hun banen in de stedelijke industrie te behouden en in de voorsteden te gaan wonen. Opnieuw maakte de federale regering (in samenwerking met de particuliere banksector) laagrentende woninghypotheken voor deze consumenten mogelijk, hypotheken die werden gegarandeerd door federale instanties zoals de Veteran’s Administration en de Federal Housing Authority.

Daarnaast begon projectontwikkelaar William J. Levitt met de massaproductie van betaalbare woningen voor Amerikanen uit de middenklasse. Terwijl de economie groeide, begonnen Amerikaanse bedrijven hun prioriteiten voor liefdadigheid te verleggen. De ervaringen van de Grote Depressie, de New Deal en de Tweede Wereldoorlog brachten Amerikaanse bedrijven ertoe om in toenemende mate donaties te richten aan andere gemeenschapsgroepen dan de traditionele gezondheids- en menselijke diensten van de lokale gemeenschapskassen. Deze overgang werd vergemakkelijkt door een uitspraak van het Hooggerechtshof van New Jersey in 1953. De uitspraak legitimeerde het geven van liefdadigheid door bedrijven, niet alleen in de traditionele zin van “direct voordeel” voor het bedrijf, maar ook in de zin van de brede sociale verantwoordelijkheden van bedrijven tegenover de natie.55 Vóór deze uitspraak van het Hof konden liefdadigheidsgiften van bedrijven aan aandeelhouders alleen wettelijk worden gerechtvaardigd als de gift een direct voordeel voor de werknemers inhield. Zo was een schenking van een spoorwegmaatschappij aan een plaatselijke YMCA, die onderdak bood aan spoorwegarbeiders, legaal. De uitspraak interpreteerde “direct voordeel” als een voordeel voor het vrije-marktsysteem en niet alleen voor het bedrijf of zijn werknemers.

Dus werd een juridisch precedent geschapen voor het geven door bedrijven aan een breder scala van doelen, waaronder educatieve, culturele en artistieke organisaties. Tegelijkertijd werden Amerikaanse bedrijven zich meer bewust van hun verantwoordelijkheid voor een breed scala aan gemeenschapsgroepen.56 Gedurende de jaren dertig kreeg het bedrijfsleven te maken met een rancuneuze, vijandige publieke opinie als gevolg van de ineengestorte economie en het wijdverbreide lijden. De daaropvolgende New Deal wetgeving werd, zoals eerder gezegd, door het bedrijfsleven gezien als een enorme bedreiging voor het vrije marktsysteem. Naast de ongekende toename van de verantwoordelijkheid van de federale overheid voor het nationale sociale welzijn, vreesde het bedrijfsleven voor een toename van de overheidsregulering in de toekomst. Het bedrijfsleven werd dus voor de keuze gesteld zijn bredere verantwoordelijkheid voor het sociale welzijn te erkennen op vrijwillige basis of door meer overheidsregulering. Net als in het progressieve tijdperk reageerden bedrijfsleiders op de dreiging van verdere regulering met een hernieuwde nadruk op managementprofessionalisme en maatschappelijk verantwoord ondernemen.57

Het idee van bedrijfsmanagement als vertrouwenspersoon voor de samenleving als geheel werd in de bedrijfssector steeds meer benadrukt. Het bedrijfsmanagement kreeg meer oog voor meerdere groepen in zijn omgeving: aandeelhouders, werknemers, gepensioneerden, consumenten, overheid en lokale gemeenschappen. In 1954 werd General Electric bijvoorbeeld het eerste bedrijf dat bijdragen van werknemers en gepensioneerden aan goede doelen matchte met een donatie van het bedrijf (d.w.z. “matching gifts”).58 Bovendien begon dit brede scala aan belanghebbenden met pogingen om bedrijven meer verantwoordelijk te stellen voor hun beleid en hun sociale impact (wat uiteindelijk resulteerde in de “consumentenbeweging” en “ethisch beleggen”).

De Politieke Context: McCarthy en de rode paniek

Hoewel de federale regering in de jaren 1950 samenwerkte met het bedrijfsleven om huizen en snelwegen te bouwen, werden er op federaal niveau relatief weinig nieuwe sociale hervormingen doorgevoerd.59 Belangrijke New Deal programma’s zoals de Sociale Zekerheid overleefden het conservatieve politieke klimaat van de jaren 1950 dankzij de sterke steun van Amerika’s groeiende middenklasse. De regeringen van Harry Truman (1945-1952) en Dwight Eisenhower (1953-1960) waren echter relatief slapend wat betreft belangrijke nieuwe sociale hervormingen. Tot de wetten die werden aangenomen behoorden het Nationale School Lunch Programma in 1946, de Nationale Geestelijke Gezondheidswet in 1946 (die subsidies verstrekte aan staten voor geestelijke gezondheidszorg), en het Schoolmelkprogramma in 1954.60 Een van de belangrijkste redenen voor het uitblijven van grote nieuwe sociale hervormingen in deze periode was de nationale bezorgdheid over de groei van het communisme. Zoals eerder aangegeven, waren sommige van de grote overheidsprogramma’s van de New Deal bekritiseerd als zijnde communistisch.

Amerikaanse vakbonden werden, in verschillende mate, beïnvloed door communistische leden. Maar nu waren de Sovjet-Unie en China uit de Tweede Wereldoorlog naar voren gekomen als militaire machten die in staat waren de VS overal ter wereld naar de kroon te steken. Gebeurtenissen zoals de naoorlogse Sovjet expansie in Oost Europa verontrustte een Amerikaanse bevolking die recentelijk getuige was geweest van de wereldwijde agressie van Adolf Hitler.61 Tegelijkertijd werden communistische partijen steeds sterker in landen als Frankrijk en Italië.62 Bijgevolg werd de verspreiding van het communisme de grootste zorg van de kiezers.63 Misschien nog verontrustender voor de politieke leiders in de VS waren de berichten van de regering dat de Sovjet Unie, in haar streven naar wereldheerschappij, in het geheim atoomwapens ontwikkelde en spionage activiteiten in de Verenigde Staten steunde. President Truman reageerde op deze “Rode Angst” door in 1947 het Federal Employee Loyalty Program op te zetten.64 Het doel van dit programma was om subversieve werknemers bij de Amerikaanse overheid te elimineren.

In hetzelfde jaar begon het House Un-American Activities Committee (waarvan een jong Congreslid, Richard Nixon, deel uitmaakte) een reeks onderzoeken naar communistische infiltratie in Amerikaanse vakbonden, de overheid, de academische wereld en de filmindustrie. Tijdens deze onderzoeken gaf een hoofdredacteur van het tijdschrift Time, Whittaker Chambers, toe een voormalig lid van de Communistische Partij te zijn en identificeerde een voormalige topambtenaar van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken en secretaris-generaal van de oprichtingsconferentie van de Verenigde Naties, Alger Hiss, als een communist die spionagewerk deed voor de Sovjet-Unie. De Rode Angst werd nog groter in 1949 toen President Truman aankondigde dat de Sovjet-Unie een atoombom tot ontploffing had gebracht en toen Mao Tse-tung de communistische soevereiniteit over het gehele Chinese vasteland uitriep. In 1950 werd Alger Hiss schuldig bevonden aan meineed toen hij ontkende spionage te hebben gepleegd voor de Sovjet-Unie.65 Tegen de tijd dat senator Joseph McCarthy later dat jaar beweerde een lijst te hebben van communisten die in het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken werkten aan de nationale politiek, was de Rode Schrik hysterisch geworden.

Implicaties voor de Sociale Sector en Maatschappelijk Werk

Dit sociaal-politieke klimaat genereerde veel publieke steun voor een “Koude Oorlog” anti-communistische buitenlandse politiek. Maar het keerde ook de publieke steun tegen verdere sociale hervormingen.66 De geschriften van Karl Marx werden uit de boekwinkels geweerd. Universiteiten weigerden “controversiële” sprekers uit te nodigen. Radicale militante vakbonden werden verbannen door het Congres van Industriële Organisaties (“CIO”). Uiteindelijk leidde dit anticommunistische sentiment samen met een sterke economie tot relatief weinig belangstelling voor belangrijke sociale wetgeving door de regeringen Truman en Eisenhower. De conservatieve trend van de jaren ’40 en ’50 werd opnieuw weerspiegeld in het beroep van maatschappelijk werker. Dat wil zeggen, de nadruk van het maatschappelijk werk keerde terug naar de professionele status en naar individuele behandeling (d.w.z. casework) in plaats van de sociale hervormingen van het New Deal tijdperk.67 In 1952 werd de Council on Social Work Education opgericht als een standaard accreditatie-orgaan, en drie jaar later werden verschillende beroepsorganisaties samengevoegd tot de National Association of Social Workers (NASW). Bovendien ontwikkelde zich in de jaren vijftig een “psychosociale” oriëntatie op het maatschappelijk werk, waarin technieken van concurrerende denkrichtingen (“diagnostisch” versus “functioneel”) werden samengevoegd.

Gebaseerd op de geschriften van Heinz Hartman, Melanie Klein, Paul Federn, en Anna Freud, begonnen therapeuten meer aandacht te besteden aan egofuncties. Er werd ook meer aandacht besteed aan het gebruik van de relatie cliënt-therapeut in het heden (in tegenstelling tot het herstel van verdrongen onbewuste informatie) en aan kwesties van afscheiding, door het gebruik van “beëindiging” in therapie. (Zie de geschriften van Margaret Mahler, Rene Spitz, en John Bowlby) Bovendien, als voorbode van het tijdperk van de “geleide gezondheidszorg”, begonnen maatschappelijk werkers technieken te onderzoeken die geassocieerd worden met korte therapie. Tenslotte zorgde Erik Erikson’s publicatie uit 1950, Childhood and Society, voor een toenemende belangstelling van maatschappelijk werkers voor de psychosociale ontwikkeling over de gehele levensloop. Samenvattend, de nadruk van de jaren 1950 in het maatschappelijk werk lag op casework. Toen kwamen de jaren 1960! ContentSelect Voor meer informatie over gerelateerde sociaal werk onderwerpen, gebruik de volgende zoektermen: The New Deal Federal Art Project Franklin D. Roosevelt Federal Writers Project Federal Emergency Relief Admin. Fair Labor Standards Act Civilian Works Administration Wagner-Steagall Housing Act Civilian Conservation Corps Mary Richmond Social Security Act van 1935 Sigmund Freud National Labor Relations Board Eleanor Roosevelt Works Progress Administration Harry Hopkins National Youth Administration Frances Perkins Federal Theater Project Mary McLeod Bethune Red Scare