Columbia Thyroid Center

Anaplastische schildklierkanker, ook wel ongedifferentieerde schildklierkanker genoemd, is zeer zeldzaam en maakt slechts 1 tot 2% van alle schildklierkankers uit. Anaplastische schildklierkanker komt vaker voor bij oudere mensen (met een gemiddelde leeftijd van ongeveer 60 jaar) en komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen. Het is niet bekend wat anaplastische schildklierkanker veroorzaakt, maar vaak kan goed gedifferentieerde schildklierkanker degenereren en veranderen in anaplastische schildklierkanker. De belangrijkste risicofactoren voor anaplastische kanker zijn een leeftijd van meer dan 65 jaar, blootstelling aan straling in de borstkas of de hals, en/of een reeds lang bestaande struma (d.w.z. een vergrote schildklier). Helaas is anaplastische schildklierkanker een van de meest agressieve kankers bij de mens en is vaak dodelijk. Tragisch genoeg bedraagt de vijfjaarsoverleving bij dit type kanker minder dan 5%, waarbij de meeste patiënten binnen slechts enkele maanden na de diagnose overlijden. Dankzij nieuwe ontwikkelingen in de behandeling is er echter vooruitgang geboekt bij het helpen van patiënten met deze ziekte.

Microscopische afbeeldingen van normaal schildklierweefsel versus anaplastische kanker

Tekenen en symptomen

In tegenstelling tot de meeste vormen van schildklierkanker die geen symptomen veroorzaken, heeft anaplastische kanker de neiging zeer snel te groeien (soms binnen enkele weken) en drukverschijnselen te veroorzaken, zoals moeite met slikken, vastzitten van voedsel of pillen bij het slikken, en druk of kortademigheid bij platliggen. Patiënten merken meestal een keiharde massa op die ze kunnen voelen of een zichtbare massa (d.w.z. een massa die ze kunnen zien). Bij kanker in een vergevorderd stadium die naar de omliggende structuren groeit (d.w.z. binnendringt), kunnen patiënten heesheid of slikproblemen krijgen. Patiënten met drukkende symptomen, vergrote lymfeklieren, heesheid en/of een snel groeiende massa in de hals, vooral als ze een bekende schildklierklier hebben, moeten onmiddellijk een arts raadplegen.

Diagnose

Patiënten met een geschiedenis van een snel groeiende massa in de hals met of zonder drukkende symptomen moeten onmiddellijk worden geëvalueerd voor anaplastische schildklierkanker. Andere vormen van schildklierkanker (vooral medullaire schildklierkanker) en schildklierlymfoom kunnen zich als anaplastische kanker presenteren. Een FNAB kan vaak onderscheid maken tussen anaplastische kanker en een andere oorzaak, maar soms is een core needle biopsie (d.w.z. biopsie met een grote naald) of een chirurgische biopsie nodig.

Nadat de diagnose anaplastische schildklierkanker is gesteld, is het belangrijk om te zien hoe uitgebreid de ziekte is. Een CT-scan van de hals en de borstkas kan aantonen hoe groot de tumor is, of hij al dan niet de nabijgelegen structuren (spieren, luchtpijp of slokdarm) binnendringt, en kan bepalen of de ziekte is uitgezaaid naar andere delen van het lichaam. Met een flexibele laryngoscopie (kijkbuis die in de keel wordt ingebracht) kan worden vastgesteld of de stembanden door de kanker zijn aangetast.

Behandeling

De beste behandeling voor anaplastische schildklierkanker is volledige chirurgische verwijdering. Zelfs bij patiënten met een potentieel resectabele ziekte is er meestal sprake van invasie in omliggende structuren zoals de luchtpijp, slokdarm, grote bloedvaten en vaak groei in de borstkas en is volledige resectie zelden mogelijk. Patiënten met gereseceerde anaplastische schildklierkanker zullen waarschijnlijk moeten deelnemen aan een klinische proef met chemotherapie en/of bestralingstherapie om hun ziekte verder te behandelen. Een klein percentage van mensen met een ziekte in een vroeg stadium die volledig kan worden verwijderd, kan na de diagnose nog vele jaren leven. De meeste patiënten zullen echter op het moment van de diagnose een niet-resectabele ziekte hebben (d.w.z. dat de ziekte niet volledig chirurgisch kan worden verwijderd). Voor patiënten met een niet-resectabele ziekte is het belangrijk te beslissen hoe de levenskwaliteit van de patiënt het best kan worden verbeterd en hoe de resterende dagen zo comfortabel en bevredigend mogelijk kunnen worden gemaakt.

Sommige patiënten kunnen in aanmerking komen voor palliatieve chirurgie (d.w.z. een behandeling die niet genezend is, maar wel de levenskwaliteit probeert te verbeteren). Dit kan een tracheostomiebuisje (d.w.z. een buisje door de huid in de luchtpijp dat hen helpt te ademen) en/of een voedingsbuisje (d.w.z. een buisje door de huid in de maag waardoor zij kunnen worden gevoed) omvatten. Sommige patiënten kunnen echter kiezen voor hospicezorg, waarbij alle therapieën erop gericht zijn hen zo comfortabel mogelijk te maken voor de tijd die hen nog rest.

Volgende stappen

Als u te maken heeft met een schildklierprobleem, is ons team van het Columbia Thyroid Center er om u te helpen. Bel (212) 305-0444 of vraag online een afspraak aan.