Culturele Antropologie

Franz Boas, Vader van de Amerikaanse Antropologie

Franz Boas en zijn studenten ontwikkelden in het begin van de twintigste eeuw het historisch particularisme. Deze benadering beweert dat elke samenleving haar eigen unieke historische ontwikkeling heeft en begrepen moet worden op basis van haar eigen specifieke culturele en omgevingscontext, met name haar historisch proces. De kernpremisse ervan was dat cultuur een “verzameling ideeën of symbolen is die gemeenschappelijk worden gehouden door een groep mensen die zichzelf als een sociale groep zien” (Darnell 2013: 399). Historische particularisten bekritiseerden de theorie van de negentiende-eeuwse sociale evolutie als niet-wetenschappelijk en verkondigden dat ze vrij waren van vooropgezette ideeën. Boas geloofde dat er universele wetten waren die konden worden afgeleid uit de vergelijkende studie van culturen; hij vond echter dat de etnografische database nog niet robuust genoeg was om die wetten te kunnen identificeren. Daartoe verzamelden hij en zijn studenten een enorme hoeveelheid culturele gegevens uit de eerste hand door etnografisch veldwerk te verrichten. Op basis van deze ruwe gegevens beschreven zij bepaalde culturen in plaats van te proberen algemene theorieën op te stellen die op alle samenlevingen van toepassing zijn.

De historisch particularisten waardeerden veldwerk en geschiedenis als kritische methoden van culturele analyse. Tegelijkertijd hadden de antropologen in deze theoretische school verschillende opvattingen over het belang van individuen in een samenleving. Frantz Boas bijvoorbeeld zag elk individu als de basiscomponent van een samenleving. Hij verzamelde informatie van individuele informanten en achtte dergelijke gegevens waardevol genoeg voor culturele analyse. Aan de andere kant zag Alfred Kroeber individuen niet als de fundamentele elementen van een samenleving. Hij geloofde dat een samenleving evolueert volgens haar eigen interne wetten die niet direct voortkomen uit de individuen. Hij noemde dit culturele aspect superorganisch en beweerde dat een samenleving niet kan worden verklaard zonder deze onpersoonlijke kracht in aanmerking te nemen.

Historisch particularisme was een dominante trend in de antropologie gedurende de eerste helft van de twintigste eeuw. Een van de successen van de historische particularisten was dat zij erin slaagden racisme uit de antropologie te weren. De negentiende-eeuwse evolutionisten verklaarden culturele overeenkomsten en verschillen door samenlevingen in te delen in superieure en inferieure categorieën. Historische particularisten toonden aan dat deze etikettering gebaseerd is op onvoldoende bewijs en beweerden dat samenlevingen niet gerangschikt kunnen worden door het waardeoordeel van onderzoekers. Historische particularisten waren ook verantwoordelijk voor het aantonen van de noodzaak van langdurig, intensief veldwerk om accurate beschrijvingen van culturen te produceren. Een belangrijk onderdeel daarvan was het leren van de taal van de studiegroep.

Lees meer over de antropologen

Lewis Henry Morgan: https://rochester.edu/College/ANT/morgan/bio.html

Darnell, Regna. “Historical Particularism.” In Theory in Social and Cultural Anthropology: An Encyclopedia, Vol. 1, geredigeerd door R. Jon McGee en Richard L. Warms, 397-401. Thousand Oaks, CA: SAGE Reference, 2013.
Francisconi, Michael J. “Theoretical Anthropology.” In 21st Century Anthropology: A Reference Handbook, Vol. 1, edited by H. James Birx, 442-452. Thousand Oaks, CA: SAGE Reference, 2010.
Frey, Rodney. “Historical-Particularism-as exemplified by Franz Boas (1858-1942).” Universiteit van Idaho. Accessed February 27, 2015.http://www.webpages.uidaho.edu/~rfrey/220histpart.htm.
Graber, Robert Bates. “Sociale Evolutie.” In 21st Century Anthropology: A Reference Handbook, Vol. 1, edited by H. James Birx, 576-585. Thousand Oaks, CA: SAGE Reference, 2010.
Turner, Jonathan. “Spencer, Herbert.” In International Encyclopedia of the Social Sciences, Vol. 8, edited by William A. Darity, 57-59. Detroit: Macmillan Reference USA, 2008.