De eigenaardige schat: 5 redenen waarom je moet ophouden nieuwsgierig te zijn

Het begint al op zeer jonge leeftijd. Op de middelbare school wil iedereen weten wie een oogje op wie heeft. Op de middelbare school probeert iedereen erachter te komen wie er in het weekend in de problemen is gekomen, of wie er op het feestje van het populaire meisje dronken is geweest (zo triest). Dan op de universiteit, gaat de nieuwsgierigheid verder. Iedereen vindt dat hij het verdient om te weten wat er in elkaars leven gebeurt – het is eigenlijk een bron van vermaak!
Als jonge vrouw kan ik eerlijk zeggen dat ik denk dat vrouwen veel slechter zijn in nieuwsgierig zijn dan mannen. Ik kan ook zeggen dat ik zelf worstel met nieuwsgierigheid. Nee, ik ben niet nieuwsgierig om “slechte” redenen. Meestal (maar niet altijd, dat geef ik toe) wil ik oprecht weten of het goed met mensen gaat. Maar dat verandert niets aan het feit dat nieuwsgierigheid slecht is. Als iemand mij in vertrouwen wil nemen, dan kan dat. En als ik merk dat iemand van streek is, zeker- dan kan ik even gaan kijken. Maar iemand persoonlijke vragen stellen, of proberen in zijn leven te neuzen, is gewoon verkeerd. Mensen zijn geen shows die we op Netflix kunnen kijken. Het zijn mensen met gevoelens, pijnen, vreugdes en zorgen. Het leven van mensen is er niet voor mij om te lezen en te analyseren. Hun levens zijn een zaak tussen henzelf, God en de mensen die zij in hun kring toelaten. Als we in die kring proberen in te breken door nieuwsgierig te zijn, veroorzaken we problemen die misschien nooit de bedoeling waren.

5 Redenen waarom je moet stoppen met nieuwsgierig zijn

Nieuwsgierig zijn veroorzaakt een kloof

Toen ik op de universiteit zat, was er een meisje met wie ik heel graag bevriend wilde zijn. Ik wilde dat ze me aardig vond en veel aan me dacht. En ik denk dat ze dat ook deed. Ik moedigde haar af en toe aan, en we spraken elkaar kort als we elkaar zagen, maar we waren geen beste vrienden of zo. Nou, nadat we afgestudeerd waren, merkte ik dat haar relatiestatus niet meer op Facebook stond. Ik vond haar en haar vriend echt leuk en ik hoopte dat ze het goed maakten en nog steeds samen waren. Ik gaf er om. Echt waar. Dus schreef ik haar op Facebook en vroeg haar ernaar.
Ze heeft er nooit iets over gezegd, maar ik wist zodra ik op “verzenden” drukte (en zelfs voordat ik dat deed, eigenlijk), dat de vraag niet aan mij was om te stellen. Misschien heeft ze er niets van gedacht, maar sindsdien heb ik het gevoel dat er niet veel kans is om een vriendschap te ontwikkelen. Ik heb in ieder geval een kloof in mijn eigen denken en zelfvertrouwen veroorzaakt.

Nieuwsgierig zijn doet mensen afvragen of je een roddelaar bent

De meeste mensen die nieuwsgierig zijn, zijn in mijn ervaring ook roddelaars. Zelfs echt goede mensen hebben de neiging om in een mum van tijd op de roddeltrein te springen. Ik probeer geen roddelaar te zijn, en als algemene regel vind ik dat ik daar goed in ben. Maar ook al ben ik niet zo, als ik nieuwsgierig doe en probeer te neuzen, laat ik mezelf eruit zien als een roddelaar. Nee, het gaat er niet alleen om hoe de mensen mij zien, maar ik wil wel graag weten dat ik die onjuiste opvattingen niet over mezelf heb afgeroepen.

Je kunt je gerechtigd gaan voelen

Als je eenmaal in iemands leven begint te neuzen, kun je het gevoel krijgen dat het jouw recht is om te weten wat er in hun leven gebeurt. Geloof me- het is niet jouw recht, en ook niet het mijne!
Zelfs als we de beste bedoelingen hebben (zoals mijn voorbeeld van de universiteit), hebben we nog steeds geen recht op antwoorden. Het is niet omdat iemand ons één keer in vertrouwen neemt, dat we hen over elk klein dingetje in hun leven moeten ondervragen. We proberen misschien vriendelijk te zijn, maar nieuwsgierigheid komt niet vriendelijk over – het komt onbeschoft over.

Je kunt verslaafd raken aan nieuwsgierigheid

We doen dingen in het begin met kleine stapjes, maar die kleine stapjes veranderen meestal in grote sprongen. We beginnen vaak met een paar M&M’s, maar dat verandert op de een of andere manier in het eten van een halve pan brownies. Of misschien verandert wat begint als één avond ons verdriet verdrinken in een fles whisky, in een leven van dronkenschap en wanhoop. Op dezelfde manier begint nieuwsgierigheid met de vraag of we een beetje mogen rondneuzen. Misschien kunnen we erachter komen wat er aan de hand is, maar het verandert in een vreselijk patroon van verwachten dat iedereen zijn hele leven met ons deelt. Als ze dat niet doen, worden we beledigd. Als we beledigd zijn, koesteren we woede. Als we woede koesteren, koesteren we wrok. En dan kijken we plotseling terug op ons leven en beseffen we dat we boos zijn op mensen die ons geen onrecht hebben aangedaan, en dat we een afstand hebben veroorzaakt tussen ons en mensen die in aanleg goede vrienden waren.

Nosiviteit neigt ertoe naar binnen gericht te zijn

Wanneer we nieuwsgierig zijn, zijn we vaak gefocust op dingen die er niet toe doen. Het is niet dat de problemen van mensen niet belangrijk zijn – dat zijn ze wel. Maar als ik nieuwsgierig ben, heb ik de neiging om me af te vragen: “Wat is er aan de hand? Waarom hebben ze me dat niet verteld? Misschien mogen ze me niet en vertrouwen ze me niet met hun geheimen”. Op dat moment concentreer ik me op mezelf, niet op hen. Ze kunnen worstelen met iets heel groots, maar hier ben ik me zorgen te maken over waarom ze niet in vertrouwen met mij. Ik ben meer bezorgd over hun mening over mij dan over hun welzijn. Op dat moment zijn mijn bedoelingen niet langer goedhartig.
Nadat ik mijn studievriendin op Facebook had aangeschreven om in haar leven te neuzen, maakte ik me zo’n zorgen over wat zij van mij vond. I was still concerned about her, but I was also very preoccupied with what her opinion of me was. Nosiness has a way of turning good intentions into bad habits and unintended selfishness.

I hope that this will cause all of us to think hard before we allow ourselves to be nosy any longer. Decide to stop the nosiness in its tracks — before a nasty cycle gets started.