De geschiedenis van de American Nurses Association
De geschiedenis van de American Nurses Association (ANA) is het best te omschrijven als het verhaal van individuele verpleegkundigen overal ter wereld. Van vrijwilligerswerk in de frontlinie in de negentiende eeuw tot de bezuinigingen van vandaag, verpleegkundigen worden geconfronteerd met obstakels die hen verenigen. Door samen te komen, zijn we in staat geweest om de scherpe kennis van de verpleging over het gezondheidszorgsysteem te mobiliseren om op te komen voor onrechtvaardigheid en het momentum te creëren dat nodig is om de gezondheidszorg vooruit te helpen.
Aan het begin van de 20e eeuw vertoonden verpleegkundigen dezelfde sterke punten als wij vandaag de dag zien; maar zonder accreditatie, licenties of verenigende organisaties, hadden zij geen enkele stem – geen platform van waaruit zij konden leiden naar een betere gezondheidszorg voor iedereen. Dat is waar wij om de hoek kwamen kijken.
ANA heeft een lange weg afgelegd sinds 1896. Toen de Nurses Associated Alumnae of the United States and Canada voor het eerst bijeenkwam in het Manhattan Beach Hotel, nabij New York City, waren minder dan twintig van de afgevaardigden verpleegkundigen. Bij de overeenkomstige conventie slechts twee jaar later waren meer dan 10.000 verpleegsters aanwezig.
Toen de organisatie in 1911 de American Nurses Association werd, was ze al aan het vechten voor het beroep om het respect te krijgen dat het verdiende. Beleidsmakers begonnen het belang in te zien van de waarde van verpleging voor de gezondheidszorg, en via jaarlijkse conventies en academische tijdschriften inspireerde de gedeelde wijsheid van verpleegkundigen anderen om zich bij het beroep aan te sluiten.
In de afgelopen 100 jaar heeft ANA voortgebouwd op deze geest van solidariteit en actie. Het behartigen van de belangen van verpleegkundigen in de Verenigde Staten is een integraal onderdeel van ANA’s nalatenschap. Van het lobbyen voor een achturige werkdag in 1934, tot het ondersteunen van de Fair Pay Act in 1995, tot het campagne voeren voor een bredere hervorming van de gezondheidszorg vandaag de dag, de ANA heeft onvermoeibaar de rechten van haar leden verdedigd.
Maar de ANA heeft niet alleen de belangen van haar verpleegkundigen behartigd, zij heeft haar positie ook altijd gebruikt om een leidende rol te spelen bij de bescherming van de volksgezondheid. Net zoals een verpleegkundige medische aandoeningen vaststelt door zorgvuldige observatie, zo heeft ANA de expertise van haar leden gebruikt om de gezondheidsproblemen van het moment frontaal aan te pakken. Geestelijke gezondheid, eerstelijnszorg tekorten en het Zika-virus zijn slechts een fractie van de kwesties die aangepakt door praktijk-en beleidsontwikkeling door ANA.
Meer dan te reageren op problemen en obstakels aan te pakken, hebben we gevochten om innovatie in de verpleging erkend te zien in het hele beroep. ANA heeft aanbevelingen gesteund van de National Academy of Medicine (voorheen het Institute of Medicine), die verpleegkundigen in staat zou stellen om te werken binnen hun scope-of-practice en de volledige omvang van hun kennis te gebruiken om patiënten zo goed mogelijk te dienen. Door het werkelijke vaardigheidsniveau van het beroep te erkennen, krijgen verpleegkundigen een prominentere plaats in de gezondheidszorg – en patiënten zijn de eersten die daarvan profiteren.
Om deze erkenning te bereiken, heeft ANA uitgebreide opleiding en ontwikkeling bevorderd. Van het bekrachtigen van vijfjarige studies voor alle fasen van de verpleging in 1950, tot het oprichten van een eigen credentialing center in 1990, heeft het verpleegkundigen ondersteund bij het verkrijgen van de vaardigheden en het vertrouwen dat ze nodig hebben om te slagen. Verpleegkundigen zijn ambitieuzer dan ooit om hun kwalificaties verder uit te bouwen gedurende hun loopbaan, en de breedte van ANA programma’s weerspiegelt de inzet van haar leden om het beroep te verbeteren.
Toen de Amerikaanse pionier in de verpleegkunde Alice Fisher in 1877 een brief schreef aan Florence Nightingale (zie “Achtergrond bij de ANA Nightingale brief” hieronder), deed ze dat voor steun, begeleiding en met een ijver om de omstandigheden waarvan ze getuige was te verbeteren. Hoewel het landschap van de verpleging is veranderd, is het nog steeds door zich te verenigen en kennis te delen dat verpleegkundigen het meest impactvolle verschil kunnen maken in de 21e eeuw.