De Spartaanse Spin

Punks verpakt in veters

Jaden Westmen

Doc Martens zijn de frontlinie voor het identificeren van radicalen, of zo zouden sommige randfiguren je willen doen denken.

Een vreemde kleur schoenveter maakt iemand nog geen nazi, en het zou je vergeven worden als je in de war was over de vraag waarom een mafkees op Twitter, Tumblr, Reddit of – god verhoede het – Facebook zit te schreeuwen dat hij een nazi is. Dit soort stereotypering – mensen proberen te identificeren aan de hand van hun kleding – is natuurlijk belachelijk, maar tot mijn grote ontsteltenis houden twintigers die mentaal veertig jaar in het verleden vastzitten zich nog steeds aan een kantcode die een of andere malloot heeft verzonnen omdat hij in de jaren tachtig bij zijn maffe vriendjes wilde horen.

Hoewel de valse identificatie op het eerste gezicht kan worden afgedaan als een vervelende gril van een ver achterhaalde tegencultuur, is het slechts één golf in de oceaan van onverdraaglijke cringe die de gemeenschap van punkrockers in Amerika en daarbuiten doordringt.

Wat is punk nu eigenlijk? Als iemand je een duidelijke definitie probeert te geven met vaste regels die je moet volgen, dan propageren ze gewoon een korfgeest en beginnen ze of zetten ze kettingen van clichés voort.

De rauwe passie, woede en liefde in de menselijke geest omgezet in muziek en muzikale levensstijlen verstikt en sterft als het verstikt wordt door definities, verwachtingen en regels. Als iemand zegt: “Kerel, gedraag je je niet als ‘X’? Je bent neppunk, man!”, dan conformeert hij zich, en helpt niet mee aan individualiteit of creativiteit.

De eerder genoemde kantcode muteert binnen punkrockgemeenschappen van een vervelende gril tot een virus. Volgens deze zogenaamde gevestigde code betekenen rode veters aan je Doc Martens dat je je aansluit bij de nazi-ideologie, blauwe veters dat je een politieagent hebt vermoord, witte veters dat je een blanke supremacist bent en oranje veters dat je je aansluit bij S.H.A.R.P., SkinHeads Against Racial Prejudice. Hoewel deze ‘code’ een basis in de werkelijkheid had, omdat hij populair was onder Zuid-Californische punkbendes in de jaren tachtig, was dat veertig jaar geleden. En het in stand houden ervan bestaat alleen in de hoofden van Twittergekken die niet eens in leven waren om die bendes en hun activiteiten mee te maken.

Ik moet denken aan een ontmoeting vorig jaar, waarbij een vriend van me net nieuwe Doc Martens had gekocht, maar tegen me zei dat hij bang was dat hij als een soort nazi zou worden opgehangen als hij zijn veters zou vervangen. Een andere jongen die ik kende had rode veters voor zijn Doc Martens, en achter zijn rug werd er gekletst over wat voor rare racistische subcultuur hij wel niet moest hebben gehad. Ik vond het vervelend, maar waarschijnlijk gewoon een onbeduidend iets zonder echte sociale achtergrond.

Toen opende ik Twitter, waar ik een gebruiker, “Kenny”, aantrof die tekeer ging over de symbolische aard van Doc Marten laarzen met rode veters. Ik kon het niet helpen, dus ging ik met hem in discussie. Hij beweerde dat elke opgeleide punk zoals hij het volste recht zou hebben om agressief te worden als je hem en zijn gelijkgestemde individuen voorbijliep. “Kenny” zou zelfs zo ver gaan om te zeggen “dat staat gelijk aan het dragen van een nazi-partij armband,” en zijn echo-chamber volgelingen leken het met hem eens te zijn. Hoewel zijn argument semantisch was en weinig om het lijf had, waren er nog steeds punkers die zijn gewauwel herhaalden.

De hardcore band Dead Kennedys en hun frontman, Jello Biarafa, zongen het het best in hun nummer “Chickensh** Conformist,” “Is this a state of mind or just another label?” Against Me! zong 24 jaar later: “In de diepte van hun menselijkheid zag ik alleen maar bloedeloze ideologie.” Beide bands en hun teksten zenden een boodschap uit dat degenen onder hen, punkers, niets liever willen dan opgaan in een korfgeestcollectief, geen echte motivatie achter hun capriolen, gemeenschap zonder gemeenschappelijke zaak.

Als het in een subcultuur is ingebakken om zich te gedragen als een razende korfgeest van schreeuwende volwassen kinderen bij het zien van felgekleurde schoenveters, dan is de subcultuur aanstootgevend. Stel je voor dat Holden Caulfield nooit zijn openbaring had gehad aan het eind van “The Catcher In The Rye,” en geen motivatie had achter zijn buitenproportionele angst; het is aanstootgevend, en onze huidige punkcultuur is dat ook.