Deze bovennatuurlijke lijnen zouden het universum verbinden door middel van monumenten en landvormen

Ley lijnen werden voor het eerst getheoretiseerd in 1921, en sindsdien is er discussie geweest over het al dan niet bestaan ervan, en zo ja, welk doel ze dienen.

Wikimedia Commons De Malvern Hills in Engeland, die Alfred Watkins voor het eerst inspireerden tot de hypothese over leylijnen.

In 1921 deed amateurarcheoloog Alfred Watkins een ontdekking. Hij merkte op dat oude vindplaatsen op verschillende plaatsen in de wereld allemaal op één lijn lagen. Of de vindplaatsen nu kunstmatig of natuurlijk waren, ze vielen allemaal in een patroon, meestal een rechte lijn. Hij noemde deze lijnen “leys”, later “leylijnen”, en opende daarmee een wereld van bovennatuurlijke en spirituele overtuigingen.

Voor degenen die in leylijnen geloven, is het concept vrij eenvoudig. Leylijnen zijn lijnen die kriskras over de wereld lopen, als breedte- en lengtelijnen, die bezaaid zijn met monumenten en natuurlijke landvormen, en die rivieren van bovennatuurlijke energie met zich meedragen. Langs deze lijnen, op de plaatsen waar zij elkaar kruisen, bevinden zich zakken van geconcentreerde energie, die door bepaalde individuen kunnen worden aangewend.

Dus u begrijpt waarom er sceptici zijn.

Watkins staafde het bestaan van zijn leylijnen door erop te wijzen dat veel monumenten over de hele wereld schijnbaar door een rechte lijn met elkaar zijn verbonden. Zo is er bijvoorbeeld een rechte lijn die van het zuidelijkste puntje van Ierland helemaal naar Isreal loopt en zeven verschillende landvormen verbindt die de naam “Michael” dragen, of een vorm daarvan.

Wat hun bovennatuurlijke component betreft, het mysterie van de leylijnen wordt nog groter wanneer wordt onthuld wat zij met elkaar verbinden. Langs de leylijnen liggen de Grote Piramiden van Gizeh, Chichen Itza, en Stonehenge, allemaal wereldwonderen die archeologen tot op de dag van vandaag blijven verbazen. Misschien kan hun aanwezigheid op de leylijnen, in de buurt van de zogenaamde energiezakken, hun ontstaan verklaren, die alle de toenmalige architectuurwetten tartten.

Wikimedia CommonsEen kaart waarop de St. Michaels Leylijn te zien is.

Hoewel de lijnen soms geografisch accuraat zijn, wordt het bestaan van deze leylijnen al bijna sinds Watkins zijn observatie deed betwist. Eén onderzoeker, Paul Devereux, beweerde dat het concept nep was, en dat ze op geen enkele manier konden bestaan, en dat een verwijzing ernaar in een occult boek de enige reden is dat bovennatuurlijken erin geloven.

Devereux beweerde ook dat de leylijnen slechts toevallige overlappingen zouden kunnen zijn met gewaardeerde monumenten. De lijnen die Watkins op zijn kaart tekende zouden gemakkelijk kunnen worden verklaard als toevallige uitlijningen. Jeff Belanger, de auteur van Paranormal Encounters: A Look at the Evidence waarin de bovennatuurlijke betekenis van leylijnen wordt besproken, was het daarmee eens. Hij wees erop dat het feit dat de term kan worden gebruikt om een lijn van elke lengte of locatie te beschrijven, afbreuk doet aan de geldigheid ervan, en beweerde dat de term niet specifiek genoeg was om te gebruiken.

Vele mensen hebben hun eigen leylijnen getrokken om te bewijzen hoe toevallig ze kunnen zijn, door op kaarten alles met elkaar te verbinden, van pizzarestaurants tot bioscopen tot kerken.

Of ze nu wel of niet kloppen, het concept van leylijnen houdt fans van het bovennatuurlijke en science fiction al jaren in zijn ban. Ze worden vaak gebruikt als verklaring voor paranormale gebeurtenissen, of als verklaring voor de fantastische monumenten in science fiction films of romans.

Bekijk vervolgens deze oude kaarten die laten zien hoe onze voorouders de wereld zagen. Bekijk vervolgens deze verbluffende foto’s van enkele andere lijnen – de grenzen van de landen van de wereld.