Does Bipolar in a Marriage Always Lead to Divorce?

Marriages that succeed are ones based on mutual respect and understanding. You don’t get a pass because you have bipolar disorder.

I’m on my third marriage. Because of previous issues with hypersexuality, mania, and very poor impulse control, I’ve had a lot of bad outcomes in the love department.

If I was the sole data point, it would be easy to conclude that bipolar disorder leads to divorce. And, unfortunately, the actual data shows that my experience is not uncommon. The majority of marriages involving a spouse with bipolar disorder will, ultimately, end in divorce.

The answer to the question above should, ultimately, be “yes.” Ik vind echter dat de maatschappij een te ruime slag slaat als ze concludeert dat een bipolaire stoornis tot echtscheiding leidt. Ik zal mijn leven gebruiken om het uit te leggen.

Hoe bipolaire stoornis een rol speelde bij echtscheiding #1

Ik ontmoette mijn eerste vrouw op de middelbare school. Ik was 18 jaar oud toen ik haar voor het eerst zag, terwijl ze verkering had met mijn vriend. Nadat hun relatie was geëindigd, ging zij achter mij aan.

We trouwden twee weken nadat ze was afgestudeerd. We vluchtten naar een andere staat en trouwden op een strand. Het was romantisch, tegen het advies van onze ouders in, en erg dramatisch. Precies het soort gedrag dat verwacht wordt van een jonge liefde.

Statistisch gezien hadden we 59% kans om te scheiden, gebaseerd op onze leeftijden. Met andere woorden, de meeste middelbare schoolliefdes redden het niet. Omdat ik kort na het einde van ons huwelijk werd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis, verschoof de schuld gemakkelijk van “een jonge liefde heeft een zware strijd” naar “geef de man met een bipolaire stoornis de schuld.”

Vergis je niet, ik zeg niet dat mijn onbehandelde bipolaire stoornis niet heeft bijgedragen aan onze scheiding. Ik weet dat het leven met mij verschrikkelijk was. Ik zou niet getrouwd willen zijn met de persoon die ik was toen ik getrouwd was met vrouw nummer 1.

Maar was het de enige factor? In ziekte en gezondheid stond in onze geloften en ik was zeker ziek. Zij was net zo onwetend als ik over de symptomen van bipolaire stoornis, dus heeft ze nooit hulp voor me gezocht. Als een van ons het had geweten en ik behandeld was, waren we misschien nog getrouwd geweest.

We waren jong, we begrepen niet wat geestesziekten waren, en ik was onbehandeld. Dat alles heeft bijgedragen aan het einde van ons huwelijk. Maar dat wordt niet vaak besproken. Wat wel besproken wordt, is dat ik bipolair was en dat het huwelijk eindigde.

Hoe bipolaire stoornis een rol speelde bij echtscheiding #2

Ik ontmoette mijn tweede vrouw toen ze manisch was. Ik geloof niet dat een van ons beiden in de juiste positie was om de basis te leggen voor een solide relatie, maar ik was dat absoluut niet.

De vrouw die mijn tweede vrouw werd, zag al vroeg dat ik suïcidaal was en bracht me naar de eerste hulp. Ik werd opgenomen op de psychiatrische afdeling en tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis werd bij mij de diagnose bipolaire stoornis gesteld. De volgende vier jaar was zij mijn kampioen en mijn verzorgster. In die tijd zijn we getrouwd.

Er is een naam voor wat we meemaakten: Florence Nightingale effect. Dit is wanneer zorgverleners verliefd worden op hun “patiënten.” Vanuit mijn gezichtspunt was ik zo opgelucht dat ik hulp en zorg kreeg, dat ik die gevoelens aanzag voor romantische liefde. En wel het soort liefde dat leidt tot een succesvol leven samen.

Tijdens de eerste jaren van ons huwelijk stond bijna alles wat we deden in dienst van de behandeling van mijn ziekte. Nadat ik beter was geworden, realiseerden we ons dat we verschillende waarden hadden, verschillende levensdoelen, en dat ons huwelijk niet kon herstellen van het machtsverschil dat was ontstaan doordat ik de patiënt was en zij de verzorger.

Was dat de schuld van het feit dat ik bipolair was of was onze scheiding de schuld van het trouwen onder zulke zware omstandigheden? Hoeveel huwelijken overleven als ze onder zulke omstandigheden zijn gesloten?

Maar omdat ik een bipolaire stoornis heb, werden geen van die vragen gesteld. Het verhaal werd simpelweg: “Ze zijn gescheiden omdat Gabe een bipolaire stoornis heeft.”

Vrouw #3, bipolaire stoornis en slotbeschouwingen

Het verschil tussen mijn vorige twee huwelijken en dit huwelijk heeft alles te maken met hoe de relatie begon. Ik ben dit huwelijk ingegaan als een mentaal stabiele en volwassen volwassene. Mijn vrouw en ik zijn gelijken, het was weloverwogen, en ik houd mezelf aan dezelfde standaard die ik haar voorhoud. We zijn allebei verantwoordelijk voor onze eigen daden en voor die van elkaar.

Huwelijken die slagen, zijn gebaseerd op wederzijds respect en begrip. Ik krijg geen vrijbrief omdat ik een bipolaire stoornis heb. Als ik iets verkeerds doe – zelfs als het met een symptoom te maken heeft – bied ik mijn excuses aan en maak ik het goed.

Zo vaak hoor ik mensen zeggen: “Maar het was niet mijn schuld, het was mijn ziekte.” Ik kan me zeker in deze gedachtegang vinden, maar die mensen zijn iets heel belangrijks vergeten: het was ook niet de schuld van de ander.

Het nemen van verantwoordelijkheid voor de bipolaire stoornis, en daarmee voor mijn leven, heeft me in staat gesteld op een positieve manier verder te gaan.

Ongelukkigerwijs, als dit huwelijk eindigt, ongeacht de redenen, zal het verhaal zich snel concentreren op het feit dat ik bipolair ben en niets anders.

Als ik mijn eerste twee huwelijken als voorbeeld neem, kan ik je met absolute zekerheid zeggen dat de bipolaire stoornis een factor was, maar lang niet de enige. Er valt iets voor te zeggen dat het, in ieder geval in mijn tweede huwelijk, niet eens de belangrijkste factor was.

Het is moeilijk om een huwelijk in stand te houden als de partners verschillende waarden en levensdoelen hebben – en dat is niet omdat ik met bipolaire stoornis leef. Het is omdat ik de verkeerde echtgenoot heb gekozen.