Doric Columns & the Doric Order of Classical Architecture

Wilt u lezen over Doric Columns in pdf? Probeer de gratis PDF Compressor om boeken over architectuur in klein formaat te lezen.

Dorische zuilen hebben een vaste plaats in de geschiedenis en in de traditie van de klassieke architectuur. De oude bouwstijlen ontwikkeld in Griekenland en Rome werden nieuw leven ingeblazen en gecodificeerd door Renaissance architecten en geleerden zoals Giacomo da Vignola (1507-1573) en Andrea Palladio (1508-1580). Zij werden bekend als de Vijf Ordes:

• De Toscaanse Orde (Romeins)
• De Dorische Orde (Grieks en Romeins)
• De Ionische Orde (Grieks en Romeins)
• De Korinthische Orde (Grieks en Romeins)
• De Samengestelde Orde (Romeins)

Deze stijlen werden opnieuw onder de loep genomen toen de Griekse Revival-beweging aan het eind van de 18e en het begin van de 19e eeuw de elementen van de klassieke architectuur weer in zwang bracht. De ordes vormen nog steeds de basis voor veel gebouwen, met name openbare gebouwen waar men duurzaamheid, vertrouwen en continuïteit met het verleden tot uitdrukking wil brengen. Terwijl openbare gebouwen veel van de in een specifieke orde gedefinieerde principes kunnen volgen, kunnen kleinere gebouwen, zoals woningen, eenvoudig kolommen gebruiken die door een van de ordes zijn beïnvloed.

definitie van de ordes

Zoals gedefinieerd door Vignola, Palladio en andere schrijvers, stelt elk van de vijf ordes richtlijnen vast voor de kenmerken, details en proporties van architectonische elementen zoals de kolom en zijn onderdelen en het hoofdgestel en zijn onderdelen. Al sinds de Romeinse schrijver Marcus Vitruvius Pollo (circa 80-70 v. Chr.) bestaat er een traditie om de diameter aan de voet van een zuil als meeteenheid te gebruiken. Dus, bijvoorbeeld, de hoogte van het hoofdgestel van de Dorische orde kan worden aangeduid als zijnde 2 diameters, terwijl de hoogte van een kolom kan worden aangeduid als zijnde 6 of 7 diameters.

Karakteristieken van de Dorische zuil

De orde omvat het gehele bouwsysteem zuilen en hoofdgestel, terwijl individuele zuilen kenmerken hebben die bij een van de ordes horen. In het oude Griekenland waren Dorische zuilen steviger dan zuilen van de Ionische of Corinthische orde. Hun gladde, ronde kapitelen zijn eenvoudig en sober in vergelijking met de andere twee Griekse ordes. Een vierkante abacus verbindt het kapiteel met de entablatuur. In Griekenland werd de Dorische zuil direct op het plaveisel of de vloer geplaatst zonder gebruik te maken van een sokkel. Voorbeelden van Dorische zuilen in de Griekse stijl zijn: de (590 BCE), de (ongeveer 530 BCE) en het Parthenon (447-432 BCE). Toen de Romeinen Dorische zuilen overnamen voor hun gebouwen, werden er veranderingen aangebracht. Romeinse Dorische zuilen zijn over het algemeen slanker dan de Griekse Dorische zuilen. Aan de basis zijn Romeinse Dorische zuilen meestal versierd met de Attische basis, bestaande uit een bovenste en onderste torus gescheiden door een scotia met filets. In plaats van direct op de vloer of het platform te worden geplaatst, staan Romeinse zuilen op voetstukken of sokkels.

Karakteristieken van het Dorische Entablatuur

De triglyfen en metopen behoren tot de meest onderscheidende en bepalende kenmerken van de Dorische orde. Triglyfen verschijnen gecentreerd boven elke kolom, een gestileerde weergave van de uiteinden van houten balken zoals gebruikt in de paal en balk constructie. Bovendien staan er een of twee triglyfen tussen de zuilen. De metopen, de ruimte tussen de triglyfen, zijn idealiter vierkant van vorm en ze kunnen effen zijn of versierd met reliëfvormen. Onder elke triglyph zijn corresponderende guttae die lijken op pinnen die worden gebruikt om de balken vast te zetten of te stabiliseren.

Het Dorische Conflict

De strikte regels voor de plaatsing van elementen in het hoofdgestel leidde tot een ontwerpprobleem toen het materiaal van de Grieken veranderde van hout in steenblokken. In houten tempels waren de triglyfen letterlijk de uiteinden van houten balken en ze waren gelijkmatig verdeeld en gecentreerd als ze zich direct boven een kolom bevonden. Toen de bouwmaterialen voor tempels veranderden van hout in steenblokken, moest de stenen architraaf volledig ondersteund worden tot aan de uiteinden. Er ontstond een controverse over de juiste plaatsing van de triglyph en de vorming van de hoek. De ontwerpkwesties en het daaruit voortvloeiende debat werden bekend als het Dorische Conflict. In sommige gevallen werd de triglyph op de hoek geplaatst. Hierdoor veranderden de verhoudingen van de metopen die het dichtst bij de hoek stonden en waren ze niet langer vierkant. Bovendien was de triglyph niet perfect gecentreerd over de zuil. In andere gevallen gebruikten de bouwers een bredere triglyph die tot de hoek reikte, maar ook dit verstoorde de harmonie van het hoofdgestel. De oplossing van de Romeinen voor het Dorische conflict was om een lege ruimte te laten tussen het laatste triglyph en de hoek, zoals te zien is in het voorbeeld rechts.

Zie voorbeelden van beroemde Dorische zuilen