Duelleren
Duelleren
Het vechten van twee personen, de een tegen de ander, op een afgesproken tijd en plaats, als gevolg van een eerdere ruzie. Als de dood het gevolg is, is er sprake van moord. Het verschilt hierin van een vechtpartij, dat de laatste optreedt bij een plotselinge ruzie, terwijl de eerste altijd het gevolg is van opzet.
In duels worden ruzies beslecht door het gebruik van geweren, zwaarden (degens), of andere schadelijke wapens door middel van berechting door een gevecht. Duels kwamen vroeger vaak voor tussen tegenover elkaar staande personen die buiten het rechtssysteem om genoegdoening zochten. In de vroege geschiedenis van de V.S. probeerden sommige wetshandhavers duelleren als een misdaad te behandelen, maar de praktijk bleef meestal onbestraft. Door de resultaten van één duel in het bijzonder – tussen Aaron Burr en Alexander Hamilton – verloor de praktijk echter aan prestige in de noordelijke staten. Samen met het groeiende publieke sentiment tegen duelleren, behandelden nieuwe wetten in het midden van de 18e eeuw de vorm van confrontatie uiteindelijk als regelrechte moord of poging tot moord. In staten die duelleren niet in hun wet op doodslag hebben opgenomen, is duelleren nu een misdaad die bestraft kan worden met een boete of gevangenisstraf, of beide.
Omstreeks de tijd van de Revolutionaire Oorlog werd in elke staat van het land geduelleerd, en in sommige gebieden zelfs regelmatig, voor relatief lichte vergrijpen, zoals beledigingen, of om gokgeschillen op te lossen. Er waren maar weinig wetten die deze van de Oude Wereld geërfde traditie, die zich zelfs in Europa bleef ontwikkelen, verboden. Hoewel er in de Verenigde Staten geen bindende regels bestonden voor het verloop van een duel – ongetwijfeld vooral omdat duelleren buiten de wet viel – namen de Amerikaanse burgers de Europese regels over van hun voorouders.
De Amerikaanse burgers baseerden hun duelleercodes op de Code Duello van Ierland. Deze Ierse code uit 1777 bevatte zesentwintig geboden die alle aspecten van een duel bestreken. Het bevatte manieren om een duel te voorkomen, zoals de manier waarop men zich moest verontschuldigen als men een duel uitlokkende overtreding had begaan. Als een duel niet kon worden vermeden, was het scenario bekend: meestal stonden de tegenstanders rug aan rug, liepen dan een bepaald aantal stappen van elkaar vandaan, draaiden zich om en schoten. De Code Duello verklaarde: “De aanvaller moet ofwel in uitdrukkelijke bewoordingen om vergiffenis smeken … of doorgaan met schieten totdat een van beide partijen een zware klap heeft gekregen.” In de Verenigde Staten stonden minder strenge varianten van de Code Duello toe dat de wedstrijd eindigde zonder lichamelijk letsel, waarbij de strijdende partij die het duel wilde beëindigen in zekere zin publiekelijk voor schut werd gezet.
Soms maakten Amerikaanse politici van het duelleren een sensationele gebeurtenis. Critici, zoals Thomas Jefferson en Thomas Paine, wilden de praktijk strafbaar stellen met de doodstraf. Maar anderen namen hun toevlucht tot duels om hun politieke reputatie hoog te houden.
Het beroemdste duel in de Amerikaanse geschiedenis werd misschien wel uitgevochten in 1804 tussen de Federalistische leider Alexander Hamilton en de politicus Aaron Burr uit New England. De twee hadden elkaar al enkele jaren, vanaf 1791, hard aangepakt en toegesproken. Hamilton werd woedend op Burr tijdens Burr’s mislukte campagne voor een senaatszetel in New York in 1792. Hij beweerde dat Burr vuile politiek bedreven had, en maakte Burr belachelijk als “gewetenloos en gevaarlijk”, en noemde hem een op macht beluste “embryo Caesar”. Toen Burr president wilde worden in de verkiezingen van 1800, stemde Hamilton voor Thomas Jefferson – een tegenstander van zijn eigen Federalistische partij – alleen maar om tegen Burr te stemmen. Burr nam genoegen met het vice-presidentschap en koesterde een wrok voor Hamilton’s minachtende behandeling.
Nadat hij vice-president was, daagde Burr Hamilton uit voor een duel. Hamilton wist dat Burr een veel betere scherpschutter was dan hijzelf, maar vanwege ongeschreven erecodes die hem onder druk zetten een duel niet uit de weg te gaan, nam hij de uitdaging van Burr aan. Op 11 juli ontmoetten de twee en hun secondanten (secondanten die de plaats van hun opdrachtgever zouden innemen als deze niet kon komen opdagen) elkaar op de vooraf bepaalde plaats in Weehawken, New Jersey, met uitzicht op de Hudson-rivier. (Hoewel beide mannen in New York woonden, waren er in New Jersey minder wettelijke beperkingen op het duelleren dan in New York). Majoor Nathaniel Pendleton, een van Hamiltons vrienden, zei de regels van het duelleren voor, voordat de schoten werden gelost. Nadat beide partijen hadden verklaard dat ze klaar waren voor het duel, door zichzelf aanwezig te verklaren, begon hun laatste confrontatie. Toen Pendleton riep: “Vuur”, haalde Braam als eerste de trekker over. De kogel raakte Hamilton in zijn zij en doorboorde zijn lever. Burr bleef ongedeerd. Ongeveer 36 uur later overleed Hamilton aan zijn verwondingen.
Ondanks dat Burr een oudere en gerespecteerde politieke leider had gedood, vaardigden noch New Jersey noch New York een arrestatiebevel tegen hem uit. New York, dat moord negeerde, diende een aanklacht in wegens overtreding van de kleine beperkingen die de staat aan duels stelde. New Jersey beschuldigde Burr van moord, maar de zaak kwam nooit voor de rechter. De enige straf die Burr kreeg was een publieke verontwaardiging tegen hem, wat genoeg was om zijn politieke carrière te beëindigen.
Sommigen, vooral die in het Noorden die van streek waren over het verlies van Hamilton, begonnen de praktijk van het duelleren als barbaars en absurd af te schilderen. Drastische wetgeving in Pennsylvania en verschillende staten in New England, waaronder New York, volgden. Verder naar het westen hing de nieuwe staat Illinois in 1819 een man op voor het doden van een buurman in een geweerduel op een afstand van vijfentwintig passen. De meeste staten hadden echter nog steeds geen wetten tegen duelleren.
Duelleren ging door, vooral in het Zuiden, waar de noties van individuele eer nog diep geworteld waren. In 1838 schreef gouverneur John Lyde Wilson van South Carolina de eerste officiële Amerikaanse bewerking van de Ierse Code Duello. Als een innovatie van de Ierse code formaliseerde Wilson’s Code Duello het Amerikaanse principe dat genoegdoening moest volgen op een confrontatie: als een persoon die werd uitgedaagd tot een duel, of zijn secondant, weigerde de wapens op te heffen, zouden publieke beledigingen volgen, zoals aanplakbiljetten op muren die de persoon uitmaakten voor lafaard, poltroon, puppy, of erger. Hoewel Wilson geen enthousiaste voorstander van duels was, geloofde hij wel dat duelleren in bepaalde gevallen noodzakelijk en gepast was; hij vond dat duelleren een logisch middel was voor ieder die genoegdoening zocht in een geval waarin de wet dat niet kon bieden. Wilson’s zestien pagina’s tellende pamflet bleef populair en werd herdrukt tot 1858.
Na een fataal duel tussen twee wetgevers, Jonathan Cilley en William J. Graves, nam het Congres een anti-duelwet aan. Henry Clay uit Kentucky, een tegenstander van duels, maakte zijn steun voor het wetsvoorstel bekend door te verklaren: “Wanneer de publieke opinie is vernieuwd en gekastijd door rede, godsdienst en menselijkheid, zal de praktijk van het duelleren worden ontkend.” Het wetsvoorstel verbood het duelleren in het District Columbia vanaf 20 februari 1839. In de daaropvolgende decennia volgden verschillende staten het voorbeeld van het Congres. Geestelijken en bezorgde politici bleven in gepassioneerde toespraken de “eigenaardige praktijk” bekritiseren.
Hoewel duelleren bleef bestaan tot het begin van de 19e eeuw, en in die periode een hoogtepunt bereikte, was het in het midden van de eeuw grotendeels verdwenen. Historici schrijven de afname toe aan een toename van het aantal wetten dat duelleren verbood, en van de straffen erop. Deze wetten weerspiegelden een verandering in de houding tegenover de praktijk, die eerder als barbaars dan als eervol werd beschouwd. De onverzettelijke, ouderwetse opvatting van eer in de Code Duello werd door jongere generaties in diskrediet gebracht. Verboden en achterhaald, blijft duelleren een interessant hoofdstuk in de geschiedenis van de geschillenbeslechting in de Verenigde Staten.
Verder lezen
Baldick, Robert. 1965. Het Duel. London: Chapman & Hall.
Billacois, Francois. 1990. The Duel. New Haven, Conn.: Yale Univ. Press.
Burr, Samuel Engle, Jr. 1971. Het duel tussen Burr en Hamilton. San Antonio: Naylor.
Cochran, Hamilton. 1963. Noted American Duels and Hostile Encounters. Philadelphia en New York: Chilton Books.
Hussey, Jeannette. 1980. De Duello Code in Amerika. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Press.
Kiernan, V.G. 1988. Het duel in de Europese geschiedenis. New York: Oxford Univ. Press.
McAleer, Kevin. 1994. Duelleren. Princeton, N.J.: Princeton Univ. Press.
Parker, David S. 2001. “Wet, eer en straffeloosheid in Spaans Amerika: The Debate Over Dueling, 1870-1920.” Law and History Review 19 (zomer): 311-41.
Rush, Philip. 1964. The Book of Duels. Londen: Harrp.
Spierenburg, Pieter, ed. 1998. Mannen en geweld: Gender, Honor, and Rituals in Modern Europe and America. Columbus: Ohio State Univ. Press.
Yarn, Douglas H. 2000. “De advocaat als vriend van de duellist: Lessen uit de Code Duello.” Case Western Reserve Law Review 51 (herfst): 69-113.