Een korte geschiedenis van Britse koninklijke bruidstaarten

Voor Victoriaanse begrippen kunnen moderne bruidstaarten er nogal amateuristisch uitzien: De bruiloft van de oudste dochter van koningin Victoria, prinses Royal Victoria Adelaide Mary Louisa, op 25 januari 1858 (met de Duitse keizer Frederik III), had een taart die gemodelleerd leek naar elementen van de Sint-Pietersbasiliek. Bovenaan staat een vierkante structuur die veel lijkt op het Baldakijn van de Sint Pieter, een barok baldakijn met vier spiraalvormige, of Solomonische, zuilen.

Sinds het huwelijk van haar moeder koningin Victoria in 1840 is de Britse (en Amerikaanse) stijl van bruidstaarten op veel manieren geëvolueerd. Victoria’s bruidstaart werd de norm voor witte bruidstaarten – het symbool voor zuiverheid en luxe, omdat geraffineerde witte suiker in het Victoriaanse tijdperk in Groot-Brittannië onbetaalbaar was – en het was een van de eerste taarten in Engeland met eetbare suikersculpturen. Een eeuw na haar bewind leenden patissiers architecturale elementen uit de Griekse, Romeinse, barokke, gotische en renaissance-architectuur. (In feite laten banketbakkers zich vandaag de dag nog steeds inspireren door architectuur.)

In Engeland, waar de eigenlijke eetbare taart onder het decor een veel te zoete en dichte vruchtencake was, leken bruidstaarten meer op ceremoniële pronkstukken. De banketbakkers van die tijd waren net zo goed beeldhouwers als bakkers: Ze gebruikten suiker, eieren en andere ingrediënten om kneedbare pasta’s te maken die konden worden gesneden, gevormd en beschilderd om eruit te zien als Europa’s beroemdste kerken of staatshuizen. Ze eerden elke bruid en bruidegom met gebeeldhouwde reliëfs die hun leven en reizen uitbeeldden, en als poppenhuisarchitecten leerden ze torenhoge taarten met vele lagen te maken die met suiker in plaats van cement bij elkaar werden gehouden. Ze wogen elk honderden kilo’s. Eeuwenlang hebben koninklijke echtparen ook een familiezwaard gebruikt om in de cake te snijden – een soort ceremonieel taart sabreren.

Dankzij de fruitcake basis – beladen met zoete gekonfijte vruchten en gedrenkt in hoge-proof sprits – en vanwege de keiharde koninklijke glazuurkorst, kunnen deze cakes tientallen jaren meegaan. In de afgelopen eeuw werden plakken van koninklijke bruidstaarten gegeven als huwelijksgeschenken, en ter gelegenheid van het huwelijk van prins Harry en Meghan Markle worden dit jaar verschillende plakken koninklijke bruidstaart geveild. Een veilinghuis in Los Angeles verkoopt een 36 jaar oude plak van de bruidstaart van prins Charles en Diana voor bijna 1.200 dollar. Ook in de verkoop: een stuk taart uit het huwelijk van prins Charles en Camilla Parker Bowles in 2005 (geschatte veilingprijs: 600 tot 800 dollar); een stuk koninklijke bruidstaart uit het huwelijk van prins Andrew en Sarah Ferguson in 1968 (600 tot 800 dollar), en een stuk koninklijke bruidstaart uit het huwelijk van prinses Anne en kapitein Mark Phillips in 1973 (300 tot 500 dollar).

Hier, nu, een terugblik op de meest uitgebreide koninklijke bruidstaarten van Groot-Brittannië, van die van koningin Victoria tot die van Meghan en prins Harry.

Koningin Victoria & Prins Albert van Saksen-Coburg en Gotha (1840)

De bruidstaart van koningin Victoria en Albert bestond uit twee lagen bedekt met wit koninklijk glazuur – het zette een nieuwe standaard voor het ontwerp van bruidstaarten. Met een gewicht van 300 pond was de Engelse pruimentaart (een variatie op vruchtencake) naar alle maatstaven enorm; hij had een omtrek van 9 of 10 voet. Bladerranken in Griekse en Romeinse stijl, bloemenboeketten en krullen versierden de zijkanten. Bovenop stonden kleine Romeinse beeldjes van Britannia (de vrouwelijke personificatie van Groot-Brittannië), de bruid en bruidegom gekleed in Romeinse kledij, en een model van de favoriete hond van de koningin.

De innovatie van het koninklijke glazuur wordt toegeschreven aan bakker en receptenschrijfster Elizabeth Raffald, die de glanzende en zuiver witte cakecoating ontwikkelde als een laag om met marsepein overgoten vruchtencakejes te versieren, speciaal voor bruiloften.

Prinses Royal Victoria, koningin van Pruisen & Duitse keizer Frederik III (1858)

De eerste dochter van koningin Victoria had een van de meest uitgebreide bruiloften van de eeuw. Haar ronde, meerlaagse taart leek geïnspireerd op Romeinse en Barokke bouwstijlen, met de spiraalvormige Solomonische zuilen die teruggrijpen naar Bijbelse tijden. Festoenen, of guirlandes van bladeren vormen vier kwadranten rond de centrale zuil van de taart; onder elk daarvan is een inspringende boog waarin een figuur ligt. Daaronder versieren cameeën en reliëfs van gezichten en wapenschilden de onderste laag.

Aangezien de prinses de oudste dochter van koningin Victoria was, was haar huwelijk aan het Duitse hof evenzeer een politieke zet als een viering van de liefde. De reliëfs in Romeinse stijl, de beelden van het echtpaar, de schelpvormige kraagstenen en het gecanneleerde lijstwerk suggereerden en vierden de opbouw van het keizerrijk evenzeer als de huwelijksgelukzaligheid.

Koning Edward VII en koningin Alexandra (1863)

Voordat hij koning Edward VII werd, stond hij bekend als de prins van Wales en trouwde hij met prinses Alexandra van Denemarken in St George’s Chapel, Windsor Castle (waar prins Harry en Meghan Markle zullen trouwen).

De ceremonie werd opgeluisterd door een bruidstaart die veel weg had van de voorgevel van een gotische kerk, hoewel hij rond was in plaats van rechthoekig.

Een gebeeldhouwde bloempot bekroonde de top in plaats van een torenspits, maar het ontwerp bevatte pinakels (kleine torenspitsen), traceringen (stekelachtige structuren), kleine steunberen en spitsbogen – allemaal kenmerken van de klassieke gotische stijl. Slingers en boeketten bloemen versierden de randen van de taart in plaats van waterspuwers. In het midden hield een stille camee van de prins het hof.

Prinses Louise en de Markies van Lorne (1871)

De bruidstaart van prinses Louise leek geïnspireerd op de kunst en architectuur van de Italiaanse en Franse renaissance, en op de Griekse mythologie, wat toepasselijk is, want de prinses, een feministe in haar tijd, was ook een voorstander van de kunsten.

De vrouwelijke figuur die een kruik vasthield bovenaan de taart leek op Hebe, de Griekse godin van de jeugd. Cherubijnen, bloemen, vazen, Griekse Korinthische zuilen en andere figuren versierden de taart, die een hol midden had gevuld met figuren onder bogen, bij elk gezicht.

Louise was de eerste koninklijke dochter die in drie eeuwen trouwde met een Brits onderdaan (in plaats van adel uit een ander land); na haar moeder, koningin Victoria, te hebben overtuigd, trouwde het paar op Windsor Castle.

Koningin Elizabeth II & Philip Mountbatten (1947)

Londense bakkerij McVitie and Price maakte de hoofdtaart voor het toenmalige-Prinses Elizabeth’s huwelijk met Philip Mountbatten (die was, tot vlak voordat hij Elizabeth trouwde, prins Philip van Griekenland en Denemarken was). De taart was vier etages hoog, woog ongeveer 500 pond en had 2.000 plakken. Het was een vruchtencake die 80 sinaasappels en citroenen, 660 eieren en meer dan drie liter Navy Run bevatte.

Twee jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog waren bepaalde artikelen nog steeds onderhevig aan rantsoenering, en sommige ingrediënten voor de cake werden van over de hele wereld aangevoerd, waaronder de suiker, die afkomstig was van de Australische Girl Guides Association. Als gevolg daarvan kreeg de taart de bijnaam “The 10,000 Mile Cake.”

Een andere taart die aan het bruidspaar werd geschonken, kwam van Lyons of Cadby Hall en was gemaakt door hoofddecorateur F.E. Jacobs. De taart was Wedgwood blauw en wit, met drie etages, decoratieve vazen, pilaren, en panelen met Elizabeths wapen, de initialen “EP,” en kronen.

Prinses Margaret & Antony Armstrong-Jones (1960)

De zeshoekige bruidstaart voor prinses Margaret, de jongere zus van de koningin, was 1,5 meter hoog met drie etages gescheiden door eenvoudige zuilenstandaards. Het ontwerp was meer ontleend aan de Franse architectuur, met name de Lodewijk XVI-stijl en het neoclassicisme. Uit elke laag staken druivelaars, en ronde reliëfs versierden elke kant. Deze taart had ook meer kleur dan eerdere koninklijke taarten, wat zorgde voor opvallende details.

De taart was gemaakt door J. Lyons and Company Ltd. in zijn Cadby Hall bakkerij in Hammersmith, Londen, en woog 150 pond. Op de versieringen stonden de initialen van het bruidspaar, het wapen van de prinses en een Engelse roos.

Charles, Prins van Wales & Lady Diana Spencer (1981)

Terwijl er naar verluidt 27 taarten waren op het huwelijk van Prins Charles en Diana, kwam de officiële taart van David Avery, hoofdbakker van de Royal Naval Cookery School. De vruchtentaart, met vijf lagen, was meer dan 2 meter hoog en woog meer dan 200 pond, met versieringen zoals het familiewapen, de initialen van het bruidspaar en bloemen.

Elke laag had de vorm van een vijfhoek, en de langzaam kleiner wordende lagen stonden bovenop Corinthische Romeinse zuilen. Het totale effect was er een van een Duitse kerstpiramide. Deze vorm en de afstand tussen de taartlagen en de zuilen beïnvloedden tientallen jaren lang de Britse en Amerikaanse bruidstaarten.

Prins Charles & Camilla, hertogin van Cornwall (2005)

Sophisticake/Facebook

Op het tweede huwelijk van prins Charles, met Camilla Parker Bowles, liet het paar een fruittaart maken door Dawn Blunden van Sophisticake uit Lincolnshire, VK.Het woog ongeveer 240 pond, en was bedekt met een zoete suikerpasta genaamd fondant. Blunden gebruikte royal icing om een trellis langs de zijkanten te spuiten. De koninklijke wapenschilden van de prins, suikerrozen, prei, narcissen, distels en de letter C, die zowel Charles als Camilla voorstelt, sierden ook de vierkante taart met twee lagen. Het kleinere profiel van deze taart stemt overeen met het (voor de koninklijke geschiedenis unieke) huwelijk, dat de koningin voor haar zoon goedkeurde na de dood van zijn eerste vrouw, Diana.

Prins William & Kate Middleton (2011)

Hoewel het nog maar een paar jaar geleden was, werd op het huwelijk van prins William en Kate Middleton in 2011 de Britse huwelijkstraditie van de vruchtencake in ere gehouden, maar in plaats van een laagje koninklijk glazuur was deze taart bedekt met fondant, een zachte suikerpasta. De acht verdiepingen tellende taart met gekonfijt fruit en bittere alcoholische dranken was versierd met 900 linten, strikken, bloemen – waaronder rozen – en bladeren van suikerpasta.

De taart, die afgezien van zijn grootte meer beïnvloed lijkt door juwelen dan door architectuur, is gemaakt door patissier Fiona Cairns, die er een team van tweeënhalve dag voor nodig had om hem in elkaar te zetten. De taart was 1 meter hoog en woog 2,5 kilo. Een tweede taart, of bruidegomstaart, was een ongebakken chocolade biscuittaart van McVitie’s Cake Company, de moderne afstammeling van McVitie & Price, die de bruidstaart maakte voor Williams grootmoeder, koningin Elizabeth II.

Prins Harry & Meghan Markle (19 mei, 2018)

Op het huwelijk van prins Harry en Meghan Markle stond een taart van de in Amerika geboren Claire Ptak van East London’s Violet Bakery. De chef bakte een citroencake, liet hem weken in een vlierbloesemsiroop (“gemaakt in de residentie van de koningin in Sandringham van de eigen vlierbloesembomen”), en bedekte hem met Zwitserse meringue botercrème op smaak gebracht met vlierbloesem, volgens officiële aankondigingen van de koninklijke familie. Daarna werd hij bedekt met 150 verse bloemen – “voornamelijk Britse en seizoensbloemen, waaronder pioenrozen en rozen”. De taarten werden niet allemaal op elkaar gestapeld, maar gerangschikt op gouden schalen met pootjes en een spiegelend dienblad.

Ptak heeft een tijd lang een opleiding gevolgd bij baanbrekende chef-kok Alice Waters in Berkeley, Californië, restaurant Chez Panisse. De nu in Londen gevestigde bakker heeft onlangs haar vierde kookboek uitgebracht, The Violet Bakery Cookbook, waarin ze haar eenvoudige koekjes, scones en taarten laat zien.

– Meghan en Harry hebben een goede smaak voor bruidstaart