El Mariachi (1992)

Door het hart van de onafhankelijke cinema komt de gedurfde en expressieve eerste film van Robert Rodriguez. Hoewel hij later nog enkele moderne klassiekers zou uitbrengen, is dit de film die zijn carrière een vliegende start gaf. Een zwerver arriveert in een grimmig stadje in Mexico, klaar om een nieuw leven te beginnen en zich te concentreren op zijn muziek. Hij komt er al snel achter dat dit een moeilijke droom zal worden, want zodra hij een voet in de stad zet, wordt hij aangezien voor een moorddadige crimineel genaamd Azul. Azul is uit op zijn geld dat Moco (de hoofdbaas) hem niet heeft betaald. Moco probeert Azul te laten vermoorden, maar vindt dat moeilijk wanneer hij een gitaarkoffer vol geweren bij zich heeft. Na verschillende vuurgevechten, explosies, en een liefdesverhaal met een vrouw die de gitarist zijn eerste echte optreden bezorgt, vindt onze held zijn leven in de genade van anderen. Op dat moment wordt onze Mariachi herboren.
Rodriguez geeft zijn beste regie tot nu toe. Misschien was het het gebrek aan fondsen of de intens gruizige scènes, maar deze film heeft me doen beseffen waarom cinema zo geweldig is. Het is het perfecte verhaal van een kleine vis die zijn grote stempel drukt op een grote vijver. Rodriguez gebruikt alle middelen die hij kan en bouwt het klassieke concept van persoonsverwisseling opnieuw op. Met de snelle beeldfotografie en interessante keuze van camerastandpunten, neemt hij een rechttoe rechtaan verhaal en bouwt een legende. Ik heb met plezier naar deze film gekeken, want hoewel hij gemaakt is voor een luttele $7.000, ziet de productie er niet goedkoop uit. Ik heb Hollywood-blockbusters gezien die er meer uitzagen alsof ze hun geld verkwist hadden dan Rodriguez. Ik was gewoon onder de indruk van de kwaliteit van de film en het verhaal, dat ik me plotseling helemaal ondergedompeld voelde in het verhaal.
Opvallend genoeg is het het verhaal dat nooit hapert in deze hele film. Normaal gesproken, wanneer je een lager budget hebt, zal een segment van een film eronder lijden. Soms is het de karakterontwikkeling, andere keren is het het verhaal. Niets wordt vergeten in deze film. Er is genoeg geweld (voor alle actiefans die er zijn), wat krachtig drama (omgaan met zijn dromen), en wat komedie die je laat grijnzen van oor tot oor. Door deze sterke balans komt onze held naar voren met het grootste vertrouwen, onze schurk lijkt duivels kwaad, en leidt daarom tot momenten van pure vreugde, waarbij je je constant afvraagt wat er nu gaat gebeuren. Ik duimde voor iedereen in deze film, omdat ik voor iedereen iets voelde. Alleen door het zorgvuldige oog en de artistieke regie van Rodriguez kon zo’n prestatie worden neergezet.
Ik heb niets negatiefs over deze film te zeggen. Vanaf het moment dat de eerste schildpad over het scherm liep tot het einde, heb ik genoten van elk aspect van deze film. Ik raad deze film aan iedereen aan die er ooit over heeft gedacht om een film te maken, maar bezorgd was over het budget. Ik raad deze film ook aan aan iedereen die houdt van een goed verhaal, geweldige actie, en personages die letterlijk uit het scherm springen als striphelden.
Graad: ***** van *****