Gokken in de Verenigde Staten
Commerciële casino’sEdit
Commerciële casino’s worden gesticht en geëxploiteerd door particuliere bedrijven op land dat niet inheems is in Amerika. Er zijn 23 staten (en twee Amerikaanse territoria) die commerciële casino’s in een of andere vorm toestaan: Arkansas, Colorado, Delaware, Illinois, Indiana, Iowa, Louisiana, Maine, Maryland, Massachusetts, Michigan, Mississippi, Missouri, Montana, Nevada, New Jersey, New York, Ohio, Pennsylvania, Puerto Rico, Rhode Island, South Dakota, U. S.Amerikaanse Maagdeneilanden, Washington, en West Virginia.
De ongeveer 450 commerciële casino’s in totaal produceerden in 2006 een bruto gokopbrengst van $34,11 miljard.
Native American gamingEdit
De geschiedenis van inheems Amerikaans commercieel gokken begon in 1979, toen de Seminoles begonnen met het organiseren van bingospelen. Daarvoor hadden de inheemse Amerikanen nog geen ervaring met grootschalig commercieel gokken. Inheemse Amerikanen waren bekend met het concept van kleinschalig gokken, zoals het plaatsen van weddenschappen op sportwedstrijden. De Iroquois, Ojibways, en Menominees plaatsten bijvoorbeeld weddenschappen op wedstrijden van sneeuw slang. Binnen zes jaar na de ontwikkeling van commercieel gokken onder inheemse Amerikanen, raakten vijfenzeventig tot tachtig van de driehonderd federaal erkende stammen erbij betrokken.
Sommige inheemse Amerikaanse stammen exploiteren casino’s op stammenland om werkgelegenheid en inkomsten te verschaffen aan hun regering en stamleden. Kansspelen door stammen worden gereguleerd op stam-, staats- en federaal niveau. Inheemse Amerikaanse stammen zijn verplicht om gokinkomsten te gebruiken voor overheidsactiviteiten, economische ontwikkeling en het welzijn van hun leden. De federale regulering van kansspelen door inheemse stammen werd ingesteld onder de Indian Gaming Regulatory Act van 1988. Onder de bepalingen van die wet worden de spelen in drie verschillende categorieën onderverdeeld:
- Klasse I spelen zijn “traditionele” spelen waarbij weinig of niet wordt ingezet.
- Klasse II spelen omvatten bingo, pull-tabs, en bepaalde niet-banked kaartspelen (poker, cribbage, contract bridge, whist, etc.).
- Klasse III spelen omvatten alle casino games (craps, roulette, blackjack, baccarat, speelautomaten, en andere spellen waar de speler wedt tegen het huis) en spellen die niet goed vallen in klasse I of II.
).
Van de 562 federaal erkende stammen in 1988, deden er in 2001 201 mee aan kansspelen van klasse twee of klasse III. De gokactiviteiten van de stammen hadden in 2002 een omzet van 14,5 miljard dollar uit 354 casino’s. Ongeveer veertig procent van de 562 federaal erkende stammen exploiteren gokfaciliteiten.
Net als andere Amerikanen hebben veel inheemse Amerikanen onenigheid over de kwestie van het gokken in casino’s. Sommige stammen zijn geografisch te geïsoleerd om een casino succesvol te laten zijn, terwijl andere stammen geen niet-inheemse Amerikanen op hun land willen hebben. Hoewel het gokken in casino’s controversieel is, is het voor de meeste stammen economisch succesvol gebleken, en is de impact van het Amerikaans-Indiaanse gokken verstrekkend gebleken.
Gokken schept veel banen, niet alleen voor inheemse Amerikanen, maar ook voor niet-inheemse Amerikanen, en kan op deze manier de relaties met de niet-inheemse Amerikaanse gemeenschap positief beïnvloeden. In sommige reservaten is het aantal niet-inheemse Amerikaanse werknemers groter dan het aantal inheemse Amerikaanse werknemers vanwege de omvang van de casino resorts. Ook dragen sommige stammen een deel van de casino-inkomsten af aan de staat waarin ze gevestigd zijn, of aan liefdadigheidsinstellingen en non-profitorganisaties. De San Manuel Band of Mission Indians van Californië gaf bijvoorbeeld 4 miljoen dollar aan de UCLA Law School om een centrum op te richten voor Amerikaans-Indiaanse Studies. Dezelfde stam gaf ook 1 miljoen dollar aan de staat voor hulp bij rampen toen het gebied in 2003 werd geteisterd door bosbranden.
Hoewel casino’s succesvol zijn gebleken voor zowel de stammen als de omliggende regio’s, kunnen inwoners van de staat zich verzetten tegen de bouw van inheems-Amerikaanse casino’s, vooral als zij concurrerende projecten hebben. In november 2003 bijvoorbeeld stemde de staat Maine tegen een casinoproject van 650 miljoen dollar dat was voorgesteld door de Penobscots en Passamaquoddies. Het doel van het project was om banen te scheppen voor de jongeren van de stammen. Op dezelfde dag dat de staat tegen het Indiaanse casinoproject stemde, keurden de Maine kiezers een plan goed om gokautomaten toe te voegen aan de harness racing tracks van de staat.
De National Indian Gaming Commission houdt toezicht op de Indiaanse kansspelen voor de federale overheid. De National Indian Gaming Commission (NIGC) werd in 1988 opgericht onder de Indian Gaming Regulatory Act. Volgens de NIGC vallen kansspelen van klasse I uitsluitend onder de jurisdictie van de stam. Kansspelen van klasse II vallen onder de bevoegdheid van de stam, maar zijn eveneens onderworpen aan de regelgeving van de NIGC. Kansspelen van klasse III vallen onder de jurisdictie van de staten. Als een stam bijvoorbeeld een casino wil bouwen en uitbaten, moet zij samenwerken en onderhandelen met de staat waar het casino is gevestigd. Deze verdragen tussen stammen en staten bepalen hoeveel inkomsten de staten uit de Indiaanse casino’s zullen krijgen.
De Indian Gaming Regulatory Act schrijft voor dat de inkomsten uit kansspelen alleen mogen worden gebruikt voor overheids- of liefdadigheidsdoeleinden. De regeringen van de stammen bepalen specifiek hoe de gokinkomsten worden besteed. De inkomsten zijn gebruikt om huizen, scholen en wegen te bouwen, gezondheidszorg en onderwijs te financieren, en initiatieven voor gemeenschaps- en economische ontwikkeling te ondersteunen. Indiaanse kansspelen zijn het eerste en in wezen het enige instrument voor economische ontwikkeling dat beschikbaar is in Indiaanse reservaten. De National Gaming Impact Study Commission heeft verklaard dat “er geen andere economische ontwikkeling dan kansspelen is gevonden”. De regeringen van de inheemse stammen gebruiken de inkomsten uit kansspelen echter om andere economische ondernemingen op te zetten, zoals musea, winkelcentra en culturele centra.
Er zijn momenteel 30 staten waar kansspelen voor inheemse Amerikanen worden georganiseerd: Alabama, Alaska, Arizona, Californië, Colorado, Connecticut, Florida, Idaho, Iowa, Kansas, Louisiana, Massachusetts, Michigan, Minnesota, Mississippi, Missouri, Montana, Nebraska, Nevada, New Mexico, New York, North Carolina, North Dakota, Oklahoma, Oregon, South Dakota, Texas, Washington, Wisconsin, en Wyoming.
LoterijenEdit
De klassieke loterij is een trekking waarbij elke deelnemer een combinatie van getallen koopt. Elke combinatie van getallen, of “spel”, is meestal geprijsd op $ 1. Spelen zijn meestal niet-exclusief, wat betekent dat twee of meer ticket houders dezelfde combinatie kunnen kopen. De loterij organisatie trekt vervolgens de winnende combinatie van 5-8 nummers, meestal van 1 tot 50, met behulp van een gerandomiseerde, automatische bal tuimelaar machine.
Om te winnen, deelnemers overeenkomen met hun combinaties van nummers met de getrokken combinatie. De combinatie kan in willekeurige volgorde zijn, behalve in sommige “mega ball” loterijen, waar het “mega” nummer voor de combinatie moet overeenkomen met de bal die is aangewezen als de “mega ball” in de winnende combinatie. Als er meerdere winnaars zijn, verdelen zij de winst, ook bekend als de “Jackpot”. Winsten zijn momenteel onderworpen aan federale inkomstenbelasting als gewoon inkomen. Winsten kunnen worden toegekend als een jaarlijkse lijfrente of als een forfaitair bedrag, afhankelijk van de loterij regels.
De meeste staten hebben staats-gesponsorde en multi-staat loterijen. Er zijn slechts vijf staten die geen loten verkopen: Alabama, Alaska, Hawaii, Nevada, en Utah. In sommige staten zijn de inkomsten uit loterijen bestemd voor een specifiek budgettair doel, zoals onderwijs. Andere staten zetten loterij inkomsten in het algemene fonds.
Multi-jurisdictional loterijen hebben over het algemeen grotere jackpots als gevolg van het grotere aantal verkochte tickets. De Mega Millions en Powerball games zijn de grootste van dergelijke loterijen in termen van het aantal deelnemende staten.
Kraskaart gamesEdit
Sommige staatsloterijen runnen andere games dan de loterijen. Meestal zijn deze in het formaat van krasloten, hoewel sommige staten pull-tab games gebruiken. In beide formaten worden kaarten verkocht met ondoorzichtige gebieden. Bij sommige spelen wordt al het ondoorzichtige materiaal verwijderd om te zien of de deelnemer heeft gewonnen, en hoeveel. Bij andere kraslotspellen moet een deelnemer kiezen welke delen van een kaart hij wil bekrassen, om bedragen te matchen of een andere spelvorm te spelen.Deze spellen zijn gevoelig voor vervalsingen, zowel door kaarthandelaren (die valse kaarten kunnen verkopen) als door spelers (die winnende kaarten kunnen vervalsen).