Het verhaal van SNEEUW WIT [Grimm-versie & moderne bewerkingen]

I used to be Snow White, but I drifted.

Mae West

De samenvatting van het verhaal van Sneeuwwitje

Sneeuwwitje groeit uit tot een mooie jonge vrouw. Haar stiefmoeder, de koningin, is jaloers en huurt een jager in om haar te doden.
De jager laat Sneeuw in het bos gaan. Ze trekt in bij 7 dwergen.
Als de koningin hoort dat Sneeuw nog leeft, gaat ze haar vermoorden. Uiteindelijk slaagt ze daarin (soort van).
Een prins redt Sneeuw uit haar dood/coma en ze trouwen. De koningin woont de bruiloft bij en wordt gestraft.

Moderne adaptaties van SNOW WHITE

Het sprookje SNOW WHITE is op grote schaal aangepast in strips, film, literatuur, speelgoed, games, kunst, etc., Sur La Lune is de thuisbasis van een vrij uitgebreide lijst van adaptaties. Hieronder vind je 5 moderne adaptaties van SNOW WHITE (3 boeken & 2 films).

WINTER

Door Marissa Meyer

Prinses Winter wordt door het Maanvolk bewonderd om haar gratie en vriendelijkheid, En ondanks de littekens die haar gezicht ontsieren, is haar schoonheid naar verluidt nog adembenemender dan die van haar stiefmoeder, koningin Levana.

Winter veracht haar stiefmoeder en weet dat Levana haar gevoelens voor haar jeugdvriend – de knappe paleiswacht Jacin – niet zal goedkeuren. Maar Winter is niet zo zwak als Levana denkt dat ze is en ze ondermijnt al jaren de wensen van haar stiefmoeder. Samen met de cyborg-mechanica Cinder en haar bondgenoten kan Winter misschien zelfs een revolutie ontketenen en een oorlog winnen die al veel te lang woedt.

BOY, SNOW, BIRD

By Helen Oyeyemi

In de winter van 1953, arriveert Boy Novak bij toeval in een klein stadje in Massachusetts, op zoek naar schoonheid – het tegenovergestelde van het leven dat ze in New York heeft achtergelaten. Ze trouwt met Arturo Whitman, een plaatselijke weduwnaar, en wordt stiefmoeder van zijn sympathieke dochter, Snow.

Een boze stiefmoeder is een wezen waarvan Boy nooit had gedacht dat ze het zou worden, maar elementen van het bekende verhaal van esthetische obsessie beginnen zich af te spelen wanneer de geboorte van Boy’s dochter, Bird, die een donkere huidskleur heeft, de Whitmans ontmaskert als lichtgekleurde Afro-Amerikanen die voor blank doorgaan. En zelfs als Boy, Snow en Bird verdeeld zijn, wordt hun vervreemding bemoeilijkt door een onophoudelijke nieuwsgierigheid naar elkaar. Op zoek naar een begrip dat losstaat van het beeld dat ieder van hen aan de wereld presenteert, confronteren Boy, Snow en Bird de tirannie van de spiegel met de vraag hoeveel macht oppervlakken eigenlijk hebben.

NAMELESS

Door Lili St. Crow

Toen Camille zes jaar oud was, werd ze alleen in de sneeuw ontdekt door Enrico Vultusino, peetvader van de Zeven – de machtige families die heersen over het door magie geteisterde New Haven. Papa Vultusino adopteerde het doofstomme, verminkte kind, noemde haar naar zijn overleden vrouw en voedde haar op in luxe op Haven Hill naast zijn eigen zoon, Nico.

Nu wordt Cami zestien. Ze is niet langer doofstom, hoewel ze haar verbleekte littekens verborgen houdt onder haar schooluniform, en hoewel ze zich alleen openstelt voor haar twee beste vriendinnen, Ruby en Ellie, en voor Nico, die meer dan een broer voor haar is geworden. Maar ook al is Cami een verwende Vultusino-erfgename, ze weet dat ze niet echt Familie is. In tegenstelling tot hen, is zij een sterveling met een verleden dat begraven ligt in een trauma. And it’s not until she meets the mysterious Tor, who reveals scars of his own, that Cami begins to uncover the secrets of her birth…to find out where she comes from and why her past is threatening her now.

SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN

By NBC Universal

The legendary tale is now an action-adventure epic filled with intense battles and spectacular visual effects.

Starring Charlize Theron, Kristen Stewart, and Chris Hemsworth.

MIRROR MIRROR

By Relativity Media, LLC

One of the most beloved tales of all time comes to life in the spectacular Mirror Mirror, starring Lily Collins as Snow White and Julia Roberts as the evil Queen.

Een frisse en grappige hervertelling van het klassieke sprookje. In de film spelen ook Armie Hammer, Sean Bean en Nathan Lane mee.

Grimm’s Sprookjes

De Grimm’s Sprookjes zijn een verzameling sprookjes van Jakob & Wilhelm Grimm. De oorspronkelijke publicatie, uitgebracht in 1812, bevatte 86 verhalen. De zevende editie, uitgebracht in 1857, bevatte 211 unieke sprookjes.

Het kleine sneeuwwitje-verhaal

Er was eens midden in de winter, toen de sneeuwvlokken als veren uit de hemel vielen, zat een koningin voor haar raam te naaien, dat een raamwerk had van zwart ebbenhout. Terwijl ze naaide keek ze omhoog naar de sneeuw en prikte met haar naald in haar vinger. Drie druppels bloed vielen in de sneeuw. Het rood op het wit zag er zo mooi uit dat ze bij zichzelf dacht: “Had ik maar een kind zo wit als sneeuw, zo rood als bloed, en zo zwart als het hout in deze lijst.”
Nadellijk daarna kreeg ze een dochtertje dat zo wit als sneeuw, zo rood als bloed, en zo zwart als ebbenhout was, en daarom noemden ze haar Sneeuwwitje. En zodra het kind geboren was, stierf de koningin.
Een jaar later nam de koning een andere vrouw. Het was een mooie vrouw, maar ze was trots en arrogant, en ze kon er niet tegen als iemand haar in schoonheid zou overtreffen. Ze had een toverspiegel. Elke morgen stond ze ervoor, bekeek zichzelf en zei:
Spiegel, spiegel, aan de wand,
Wie in dit land is de mooiste van allemaal?
Aan dit antwoord gaf de spiegel ten antwoord:
U, mijn koningin, bent de mooiste van allemaal.
Toen was ze tevreden, want ze wist dat de spiegel de waarheid sprak.
Sneeuwwitje groeide op en werd steeds mooier. Toen ze zeven jaar oud was, was ze zo mooi als het licht van de dag, zelfs mooier dan de koningin zelf.
Op een dag vroeg de koningin aan haar spiegel:
Spiegel, spiegel, aan de muur,
Wie in dit land is de mooiste van allemaal?
Hij antwoordde:
U, mijn koningin, bent mooi, dat is waar.
Maar Sneeuwwitje is duizend keer mooier dan u.
De koningin schrok en werd geel en groen van jaloezie. Telkens als ze vanaf dat moment naar Sneeuwwitje keek, keerde haar hart zich om in haar lichaam, zo groot was haar haat tegen het meisje. De afgunst en trots werden steeds groter, als onkruid in haar hart, totdat ze dag en nacht geen rust meer had.

Toen riep ze een jager en zei tegen hem: “Neem Sneeuwwitje mee het bos in. Ik wil haar nooit meer zien. Dood haar, en breng als bewijs dat ze dood is haar longen en lever naar me terug.”
De jager gehoorzaamde en nam Sneeuwwitje mee het bos in. Hij haalde zijn jachtmes tevoorschijn en stond op het punt het in haar onschuldige hart te steken, toen ze begon te huilen en zei: “O, lieve jager, laat me leven. Omdat ze zo mooi was, kreeg de jager medelijden met haar en hij zei: “Loop weg, arm kind.”
Hij dacht: “De wilde dieren zullen je toch gauw verslinden,” maar toch was het alsof er een steen uit zijn hart was gevallen, want hij hoefde haar niet te doden.
Op dat moment kwam er een jong everzwijn aanrennen. Hij doodde het, sneed de longen en de lever eruit, en nam ze mee naar de koningin als bewijs van Sneeuwwitje’s dood. De kokkin moest ze met zout koken, en de boze vrouw at ze op, in de veronderstelling dat ze de longen en de lever van Sneeuwwitje had opgegeten.
Het arme kind was nu helemaal alleen in het grote bos, en ze was zo bang dat ze alleen maar naar alle bladeren aan de bomen keek en niet wist wat ze moest doen. Toen begon ze te rennen. Ze rende over scherpe stenen en door doornen, en wilde dieren sprongen op haar af, maar ze deden haar geen kwaad. Ze rende zo ver als haar voeten haar konden dragen, en net toen de avond viel, zag ze een klein huisje en ging naar binnen om uit te rusten.
Binnen in het huisje was alles klein, maar zo netjes en schoon dat niemand iets anders kon zeggen. Er was een kleine tafel met een wit tafelkleed en zeven kleine bordjes, op elk bordje lag een lepel, en er waren ook zeven messen en vorken en zeven bekers. Tegen de muur stonden zeven kleine bedjes, allemaal op een rij en bedekt met sneeuwwitte lakens.
Omdat ze zo hongerig en dorstig was, at Sneeuwwitje van elk schoteltje een paar groenten en een beetje brood, en uit elke beker dronk ze een druppel wijn. Daarna ging ze, omdat ze zo moe was, op een bed liggen, maar geen van de bedden voelde goed – de een was te lang, de ander te kort – tot uiteindelijk het zevende precies goed was. Zij bleef erin liggen, vertrouwde zich aan God toe en viel in slaap.
Na zonsondergang kwamen de meesters van het huis thuis. Zij waren de zeven dwergen die in de bergen naar erts zochten en groeven. Zij staken hun zeven kaarsen aan, en zodra het licht was in hun huis zagen zij dat er iemand geweest was, want niet alles lag in dezelfde volgorde als zij het hadden achtergelaten.
De eerste zei: “Wie heeft er in mijn stoel gezeten?”

De tweede: “Wie heeft er van mijn bord gegeten?”
De derde: “Wie heeft er van mijn brood gegeten?”
De vierde: “Wie heeft er van mijn groente gegeten?”
De vijfde: “Wie heeft er met mijn vork geprikt?”
De zesde: “Wie heeft er met mijn mes gesneden?”
De zevende: “Wie heeft er uit mijn beker gedronken?”
Toen zag de eerste een dat er een kleine afdruk in zijn bed stond, en zei: “Wie is er op mijn bed gaan staan?”
De anderen kwamen aanlopen en riepen: “Er heeft ook iemand in het mijne gelegen.”
Maar de zevende, die zijn bed bekeek, vond Sneeuwwitje die daar lag te slapen. De zeven dwergen kwamen allemaal aanlopen en schreeuwden het uit van verbazing. Ze haalden hun zeven kaarsen en schenen met het licht op Sneeuwwitje. “Oh goede hemel! Oh goede hemel!” riepen ze. “Dit kind is zo mooi!”
Ze waren zo blij, dat ze haar niet wakker maakten, maar haar daar in het bed verder lieten slapen. De zevende dwerg moest bij zijn metgezellen slapen, een uur bij ieder, en toen was de nacht om.
De volgende ochtend werd Sneeuwwitje wakker, en toen ze de zeven dwergen zag schrok ze. Maar ze waren vriendelijk en vroegen: “Hoe heet je?”
“Mijn naam is Sneeuwwitje,” antwoordde ze.
“Hoe ben je bij ons gekomen?” vroegen de dwergen verder.
Toen vertelde ze dat haar stiefmoeder had geprobeerd haar te vermoorden, dat de jager haar het leven had gespaard, en dat ze de hele dag had gerend, en uiteindelijk bij hun huis was gekomen.
De dwergen zeiden: “Als je voor ons wilt koken, bedden opmaken, wassen, naaien, breien en alles schoon en netjes wilt houden, dan kun je bij ons blijven en zul je alles krijgen wat je wilt.”
“Ja,” zei Sneeuwwitje, “met heel mijn hart.”
Zo hield ze voor hen het huis schoon. Elke morgen gingen ze de bergen in op zoek naar erts en goud, en ’s avonds als ze weer thuiskwamen moest hun maaltijd klaar zijn. Overdag was het meisje alleen.
De goede dwergen waarschuwden haar en zeiden: “Wees voorzichtig met je stiefmoeder. Ze zal snel weten dat je hier bent. Laat niemand binnen.”
Nu kon de koningin, in de overtuiging dat ze Sneeuwwitje’s longen en lever had opgegeten, alleen maar denken dat ze weer de eerste en de mooiste vrouw van allemaal was. Zij stapte voor haar spiegel en zei:
Spiegel, spiegel, aan de wand,
Wie in dit land is de mooiste van allen?
Hij antwoordde:
U, mijn koningin, bent mooi; dat is waar.
Maar Sneeuwwitje, achter de bergen
Bij de zeven dwergen,
Is nog duizend keer mooier dan jij.
De koningin schrok hiervan, want ze wist dat de spiegel niet loog, en ze besefte dat de jager haar had bedrogen, en dat Sneeuwwitje nog leefde. Toen dacht ze na, en dacht nog eens na, hoe ze Sneeuwwitje kon doden, want zolang zij niet de mooiste vrouw van het hele land was, zou haar afgunst haar geen rust geven.

Eindelijk bedacht ze iets. Ze verkleurde haar gezicht en vermomde zich als een oude marskramer, zodat niemand haar zou herkennen. In deze vermomming ging ze naar het huis van de zeven dwergen. Kloppend op de deur riep ze: “Mooie koopwaar, te koop!”
Sneeuwwit gluurde uit het raam en zei: “Goedendag, lieve vrouw, wat heb je te koop?”
“Goede koopwaar, mooie koopwaar,” antwoordde ze. “Veters in alle kleuren.” En ze nam er een die gevlochten was van kleurrijke zijde. “Wil je deze hebben?”
“Ik kan die eerlijke vrouw wel binnenlaten,” dacht Sneeuwwitje, waarna ze de deur opendeed en de mooie lijfzijde kocht.
“Kind,” zei de oude vrouw, “wat zie je eruit! Kom, laat me je goed van kant maken.”
De nietsvermoedende Sneeuwwitje ging voor haar staan en liet zich door haar van kant maken, maar de oude vrouw trok zo snel en zo hard dat Sneeuwwitje geen adem meer kreeg.
“Vroeger was je de mooiste,” zei de oude vrouw, en haastte zich weg.
Niet lang daarna, ’s avonds, kwamen de zeven dwergen thuis. Hoe bang waren ze toen ze hun lieve Sneeuwwitje op de grond zagen liggen, helemaal niet bewegend, alsof ze dood was. Ze tilden haar op, en toen ze zagen dat ze te strak geregen was, knipten ze de veter doormidden. Toen begon ze een beetje te ademen, en beetje bij beetje kwam ze weer tot leven.
Toen de dwergen hoorden wat er was gebeurd, zeiden ze: “De oude marskramer was niemand anders dan de goddeloze koningin. Pas op en laat niemand binnen als wij niet bij je zijn.”
Toen de boze vrouw weer thuis was, ging ze naar haar spiegel en vroeg:
Spiegel, spiegel, aan de wand,
Wie in dit land is het mooist van allemaal?
De spiegel antwoordde nogmaals:
U, mijn koningin, bent mooi, het is waar.
Maar Sneeuwwitje, achter de bergen
Bij de zeven dwergen,
Is nog duizendmaal schoner dan jij.
Toen ze dat hoorde, steeg al haar bloed naar haar hart, want ze wist dat Sneeuwwitje weer tot leven was gekomen.
“Deze keer,” zei ze, “zal ik iets bedenken dat je zal vernietigen.”
Toen maakte ze met de kunst van de hekserij, die ze verstond, een vergiftigde kam. Toen vermomde zij zich en nam de gedaante aan van een andere oude vrouw. Zo ging ze over de zeven bergen naar de zeven dwergen, klopte op de deur en riep: “Goede waren te koop, te koop!”
Sneeuwwitje keek naar buiten en zei: “Ga maar weg. Ik mag niemand binnenlaten.”
“Je mag zeker even kijken,” zei de oude vrouw, terwijl ze de vergiftigde kam tevoorschijn haalde en hem omhoog hield. Het kind vond hem zo mooi dat ze zich liet misleiden, en ze opende de deur.
Nadat ze het eens waren geworden over de koop, zei de oude vrouw: “Nu zal ik je haar eens goed kammen.”

Nauwelijks had ze de kam in het haar van Sneeuwwitje gestoken, toen het gif inwerkte, en het meisje bewusteloos neerviel.
“Jij schoonheidsexemplaar,” zei de boze vrouw, “nu is het afgelopen met jou.” En ze liep weg.
Gelukkig was het bijna avond, en de zeven dwergen kwamen thuis. Toen ze Sneeuwwitje op de grond zagen liggen alsof ze dood was, verdachten ze onmiddellijk haar stiefmoeder. Ze onderzochten haar en vonden de vergiftigde kam. Ze hadden hem er nog maar net uitgetrokken toen Sneeuwwitje weer tot zichzelf kwam en vertelde wat er gebeurd was. Opnieuw waarschuwden ze haar op haar hoede te zijn en voor niemand de deur open te doen.
Terug thuis stapte de koningin voor haar spiegel en zei:
Spiegel, spiegel, aan de wand,
Wie in dit land is het mooist van allemaal?
De spiegel antwoordde:
U, mijn koningin, bent eerlijk; het is waar.
Maar Sneeuwwitje, achter de bergen
bij de zeven dwergen,
Is nog duizend keer mooier dan jij.
Toen de koningin de spiegel dit hoorde zeggen, schudde en beefde zij van woede, “Sneeuwwitje zal sterven,” schreeuwde zij, “al kost het mij mijn leven!”
Toen ging zij naar haar geheimste kamer – niemand mocht naar binnen – en zij maakte een vergiftigde, vergiftigde appel. Van buiten was hij mooi, wit met rode wangen, en iedereen die hem zag zou hem willen hebben. Maar iedereen die er een stukje van zou eten, zou sterven. Toen, terwijl ze haar gezicht kleurde, vermomde ze zich als een boerin, en zo ging ze over de zeven bergen naar de zeven dwergen. Ze klopte op de deur.
Sneeuwwitje stak haar hoofd uit het raam en zei: “Ik mag niemand binnenlaten. De dwergen hebben me dat verboden.”
“Dat vind ik prima,” antwoordde de boerin. “Ik kom gemakkelijk van mijn appels af. Hier, ik zal je er een geven.”
“Nee,” zei Sneeuwwitje, “ik kan niets aannemen.”
“Ben je bang voor vergif?” vroeg de oude vrouw. “Kijk, ik zal de appel in tweeën snijden. Jij eet de rode helft, en ik zal de witte helft opeten.”
Nu was de appel zo kunstig gemaakt dat alleen de rode helft vergiftigd was. Sneeuwwitje verlangde naar de mooie appel, en toen ze zag dat de boerin er een deel van opat, kon ze het niet langer weerstaan, en ze stak haar hand uit en nam de vergiftigde helft. Ze had nauwelijks een hap in haar mond toen ze dood op de grond viel.
De koningin keek haar met een gruwelijke blik aan, lachte luid en zei: “Wit als sneeuw, rood als bloed, zwart als ebbenhout! Deze keer kunnen de dwergen je niet wakker maken.”
Terug thuis vroeg ze aan haar spiegel:
Spiegel, spiegel, aan de muur,
Wie in dit land is de mooiste van allemaal?

Hij antwoordde eindelijk:
U, mijn koningin, bent de mooiste van allemaal.
Toen was haar jaloerse hart gerust, zo goed als een jaloers hart gerust kan zijn.
Toen de dwergen die avond thuiskwamen vonden ze Sneeuwwitje liggend op de grond. Ze ademde helemaal niet meer. Ze was dood. Ze tilden haar op en zochten naar iets giftigs. Ze maakten haar veters los. Ze kamden haar haren. Ze wasten haar met water en wijn. Maar niets hielp. Het lieve kind was dood, en ze bleef dood. Ze legden haar op een baar, en alle zeven zaten naast haar en rouwden om haar en huilden drie dagen lang. Ze wilden haar begraven, maar ze zag er nog zo fris uit als een levend mens, en ze had nog steeds haar mooie rode wangen.
Ze zeiden: “We kunnen haar niet in de zwarte aarde begraven”, en ze lieten een doorzichtige glazen kist maken, zodat ze van alle kanten te zien zou zijn. Zij legden haar daarin en schreven er met gouden letters haar naam op, en dat zij een prinses was. Daarna zetten zij de kist buiten op een berg, en een van hen bleef er altijd bij en waakte over haar. Ook de dieren kwamen en rouwden om Sneeuwwitje, eerst een uil, toen een raaf en tenslotte een duif.
Sneeuwwitje lag daar heel lang in de kist, en ze verging niet, maar het leek alsof ze sliep, want ze was nog zo wit als sneeuw en zo rood als bloed, en zo zwartharig als ebbenhout.
Nu gebeurde het dat een prins het bos inging en toevallig bij het huis van de dwergen kwam, waar hij onderdak zocht voor de nacht. Hij zag de kist op de berg met de mooie Sneeuwwitje erin, en hij las wat er met gouden letters op geschreven stond.
Toen zei hij tegen de dwergen: “Geef mij de kist. Ik geef jullie er alles voor wat jullie willen.”
Maar de dwergen antwoordden: “We willen hem niet verkopen voor al het goud in de wereld.”
Toen zei hij: “Geef hem dan aan mij, want ik kan niet leven zonder Sneeuwwitje te kunnen zien. Ik zal haar eren en respecteren als mijn meest dierbare.”
Toen hij dit zei, kregen de goede dwergen medelijden met hem en gaven hem de kist. De prins liet zijn dienaren de kist op hun schouders wegdragen. Maar toen struikelde een van hen over een borstel, waardoor het stuk vergiftigde appel dat Sneeuwwitje had afgebeten uit haar keel kwam. Niet lang daarna opende ze haar ogen, tilde het deksel van haar kist op, ging rechtop zitten en was weer levend.
“Lieve hemel, waar ben ik?” riep ze uit.
De prins zei blij: “Je bent bij mij.” Hij vertelde haar wat er was gebeurd, en zei toen: “Ik hou meer van je dan wat ook ter wereld. Ga met me mee naar het kasteel van mijn vader. Je zult mijn vrouw worden.” Sneeuwwitje hield van hem, en ze ging met hem mee. Hun bruiloft werd met veel pracht en praal gepland.
De goddeloze stiefmoeder van Sneeuwwitje was ook uitgenodigd voor het feest. Nadat ze haar mooie kleren had aangetrokken, stapte ze voor haar spiegel en zei:
Spiegel, spiegel, tegen de muur,
Wie in dit land is het mooist van allemaal?
De spiegel antwoordde:
U, mijn koningin, bent mooi, dat is waar.
Maar de jonge koningin is duizend keer mooier dan u.
De boze vrouw sprak een vloek uit, en ze werd zo bang, zo bang, dat ze niet wist wat ze moest doen. Eerst wilde zij niet naar de bruiloft gaan, maar zij vond geen rust. Ze moest naar de jonge koningin toe. Toen ze daar aankwam herkende ze Sneeuwwitje, en verschrikt kon ze daar alleen maar blijven staan zonder zich te bewegen.
Toen staken ze een paar ijzeren schoenen in brandende kolen. Ze werden met tangen naar boven gebracht en voor haar neergezet. Zij werd gedwongen in de gloeiend hete schoenen te stappen en te dansen tot zij dood neerviel.

Ben je geïnspireerd?

FollowFollowFollow