Hier's waarom er geen 'goede' of 'slecht' drugs – zelfs geen heroïne
Voordat ze heroïne vond, kon Allison de meeste ochtenden niet uit bed komen. Ze overwoog zelfmoord. Ze zag zichzelf als “een waardeloze luie persoon die zich de hele tijd rot voelde”. Ze was diep depressief, en geen wonder. Zoals ze vorige maand in een interview met NPR uitlegde, in langzame, stotende zinnen, was ze door drie familieleden gemolesteerd toen ze 15 jaar oud was.
Als je Allison hoort vertellen over de gruwelen van haar jonge leven, krijgen de meesten van ons medelijden. Als wij psychiaters waren, zouden we weinig reden nodig hebben om een medicijn voor te schrijven dat haar lijden zou kunnen verlichten. We zouden waarschijnlijk beginnen bij het ene eind van de lange lijst met goedgekeurde antidepressiva – en zo verder gaan. Maar heroïne?
Heroïne, legde Allison uit, “gaf me het gevoel dat ik kon opstaan en iets kon doen”. Ze kon functioneren. “Ik was goed in mijn werk… en ik maakte daarnaast kunst. Ik had energie voor de eerste keer in ik weet niet hoe lang.” Met andere woorden, ze had haar depressie overwonnen – met een illegale, zeer verslavende, “recreatieve” drug die ze van de straat had gekocht.
Het zou verkeerd zijn te ontkennen dat veel heroïnegebruikers grote schade lijden als gevolg van de positie waarin hun verslaving hen plaatst. En ik zou iedereen die een slopende depressie ervaart, aanraden professionele hulp te zoeken. Maar het zou ook verkeerd zijn om sterke opioïde drugs, en andere stoffen die momenteel door onze samenleving worden verguisd, te classificeren als intrinsiek “slecht” of “kwaadaardig”.
In sommige delen van de wereld lijken mensen slimmer te worden over recreatieve drugs. Al een paar generaties lang worden “soft”-drugs als marihuana en hasjiesj steeds meer getolereerd, in bredere kring als sociaal aanvaardbaar beschouwd en uiteindelijk, in verschillende Europese landen en een paar Amerikaanse staten, gelegaliseerd.
En waarom niet? Deze drugs helpen mensen te ontspannen, van muziek te genieten en te filosoferen. In feite is wiet in alle opzichten veel veiliger dan drank. Je wordt er gek van maar niet agressief, het heeft geen van de goed gedocumenteerde gezondheidsrisico’s van alcohol, het leidt veel minder snel tot ongelukken, en het is over het algemeen niet verslavend, psychologisch of anderszins. (Sommige mensen houden er een cannabisverslaving aan over die het helder denken en het kortetermijngeheugen belemmert, maar deze effecten verdwijnen als ze minderen of stoppen.)
Dan komen de psychedelische drugs: LSD, psilocybine paddestoelen, mescaline en het momenteel (in sommige kringen) stijlvolle ayahuasca. Er is een voortdurende discussie over de vraag of psychedelica goed, slecht, veilig of onveilig zijn. Maar vergelijk die dialoog eens met de tirannieke edicten van de jaren ’60. Toen ik een 18-jarige was in Berkeley, Californië, in 1969, hadden mijn vrienden en ik ontroerend mooie interacties met bossen, zeegezichten, muziek, en elkaar – op LSD. Net als Aldous Huxley en andere intellectuelen, zagen wij psychedelica als een poort naar een meer inclusief, minder egocentrisch besef van de werkelijkheid. Over het algemeen konden we die opvattingen niet delen met onze ouders, en zeker niet met de politie of de rechtbanken. Desondanks waren de maatschappelijke opvattingen aan verandering onderhevig.
De belofte van psychedelische psychotherapie intrigeert wetenschappers en clinici al tientallen jaren. Een recente golf van onderzoek suggereert dat psychedelica psychisch lijden kunnen verlichten, van depressie, angst, PTSD en alcoholisme tot angsten voor het levenseinde. Op dit moment proberen duizenden jongeren uit Noord-Amerika en Europa ayahuasca, een krachtig psychedelicum dat door inheemse culturen in het Amazonegebied wordt gebruikt voor zelfgroei en genezing. Net als hun hippie-voorgangers hebben veel van deze “psychonauten” het gevoel dat ze iets essentieels hebben opgedaan door de ervaring: een bredere visie op de werkelijkheid, verbondenheid met andere mensen en culturen, een band met de planeet en een toewijding aan haar welzijn.
Wel, misschien zijn softdrugs beter dan drank, en hebben psychedelica een groter potentieel voor goed dan voor kwaad. Maar hoe zit het met drugs als heroïne, methamfetamine en cocaïne? In overeenstemming met het bestraffende beleid van de DEA, en de strijdkreet van de “oorlog tegen drugs”, zien de meesten van ons deze drugs nog steeds als ondubbelzinnig slecht.
Heroïne en meth leiden inderdaad tot verslaving – en tot wangedrag, variërend van liegen en kruimeldiefstal tot regelrechte criminaliteit. Na jaren als verslavingsdeskundige en zelf ooit verslaafd te zijn geweest, weet ik hoe gevaarlijk deze drugs kunnen zijn. En ik weet dat de cyclus van verlangen, verwerven en verliezen niet alleen leidt tot dwangmatig drugsgebruik (en de bijbehorende hersenveranderingen) maar ook tot een vernauwende spiraal van sociaal isolement, schaamte en wroeging. Kan er iets goeds zijn aan drugs die vaak te aantrekkelijk zijn om te weerstaan?
Voor Allison was het goede onmiskenbaar. Heroïne hielp haar een depressie te overwinnen die zeer waarschijnlijk voortkwam uit haar verleden van seksueel misbruik, een trauma dat PTSS in haar kielzog achterliet en haar leven ontnam van vreugde, functionaliteit en elke schijn van normaliteit. Allison vertegenwoordigt eerder de regel dan de uitzondering. PTSS leidt vaak tot angst en depressie, en middelenmisbruik komt voor bij 60-80% van de mensen met PTSS. In de grootste epidemiologische studie die ooit is uitgevoerd, is zelfs een zeer sterke correlatie gevonden tussen de mate van tegenspoed in de kindertijd en het gebruik van injectiedrugs.
Toen Allison genoeg kreeg van heroïne, was ze in staat om te stoppen, zoals de meeste verslaafden uiteindelijk doen. Ze vond een psychiater en leerde zonder heroïne te leven, hoewel ze meldt dat ze nog steeds antidepressiva gebruikt. Het punt is dat heroïne voor haar een antidepressivum was – een zeer effectief middel.
Het hoeft geen verbazing te wekken dat een krachtig opiaat mensen kan helpen psychologische pijn te overwinnen. Opioïden zijn kritische neurochemicaliën, die zoogdieren helpen te functioneren ondanks pijn, stress en paniek. Knaagdieren spelen en socialiseren veel gemakkelijker nadat ze opiaten hebben gekregen. Opioïden zijn zelfs aanwezig in moedermelk: ze zijn de natuurlijke manier om een emotionele band tussen zuigeling en moeder te verzekeren. Opiaten kunnen voor sommige mensen soms te aantrekkelijk zijn; verslaving is uiteraard een ernstig probleem. Maar dat maakt opiaten niet intrinsiek slecht.
Ik betwijfel of meth voor de jeugd van tegenwoordig veel aan te bevelen is, en meth en coke kunnen duidelijk levens verwoesten. Maar cocabladeren werden in Latijns-Amerika eeuwenlang gebruikt om vermoeidheid te overwinnen, voordat de Europeanen uitvonden hoe ze er cocaïne van konden maken. Net als opiaten lijken stimulerende middelen in bepaalde contexten nuttig te kunnen zijn.
Het wordt onmogelijk om de “goedheid” of “slechtheid” van drugs te definiëren op basis van het soort drugs – in abstracto. De balans tussen potentiële hulp en potentiële schade hangt eerder af van de persoon en de omstandigheden.
Het menselijk zenuwstelsel is een ongelooflijk ingewikkelde chemie, en we experimenteren er voortdurend mee door onze handelingen, onze liefdes, de dingen die we eten en drinken, en, ja, de stoffen die we voor dat specifieke doel innemen. Sleutelen aan ons zenuwstelsel is een directe uiting van onze vindingrijkheid en onze fundamentele drang naar zelfverbetering.
Het mislukken van de “oorlog tegen drugs” zou ons moeten helpen inzien dat mensen nooit vrijwillig zullen stoppen met het nemen van drugs en het onderzoeken van hun voordelen en beperkingen. Het is belachelijk om deze menselijke neiging aan te pakken door de meeste of alle drugs als “slecht” te bestempelen. And it’s absurd to mete out punishment as a means for eliminating the drugs we don’t like. Instead, let’s expand our knowledge of drugs through research and subjective reports, let’s protect ourselves against the dangers of overdose and addiction, and let’s improve the lives of children raised in ghastly circumstances.
Then the problem of “bad drugs” will no longer be a problem.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
