HIV-vermoeidheidssyndroom: behandeling update

Doel: Een overzicht geven van de pathofysiologie en behandeling van het HIV-verspillersyndroom.

Gegevensbronnen en studieselectie: Er werden MEDLINE-zoekopdrachten (januari 1987-september 1997) in de Engelstalige medische literatuur uitgevoerd. Bibliografieën werden ook geselecteerd tijdens een handmatige review.

Gegevenssynthese: HIV-gerelateerd gewichtsverlies, vaak aangeduid als HIV-vermagensyndroom, is een veel voorkomende manifestatie van gevorderde HIV-infectie. Verslapping bij HIV gaat gepaard met een preferentieel verlies van magere lichaamsmassa en een paradoxaal behoud van lichaamsvet. De oorzaak van de vermagering lijkt het resultaat te zijn van vele factoren, waaronder een verminderde calorie-inname, malabsorptie, veranderingen in energieverbruik en metabolisme, cytokine-effecten en endocriene disfunctie. Farmacologische behandelingsopties omvatten eetlustopwekkende middelen (bijv. dronabinol, megestrolacetaat), cytokineremmers (bijv. thalidomide, cyproheptadine, ketotifen, pentoxifylline, visolie, N-acetylcysteïne), en anabole middelen (bijv. testosteron, nandrolon, oxandrolon, recombinant menselijk groeihormoon).

Conclusies: Verslapping geassocieerd met HIV heeft een hoge morbiditeit en mortaliteit indien niet adequaat behandeld. Therapeutische strategieën omvatten eetlustopwekkende middelen, cytokineremmers en groeibevorderende middelen. De keuze van het juiste middel hangt af van de onderliggende oorzaak van het gewichtsverlies, de bijwerkingen en de kosten van de therapie.