Hoe een MRI van de lendenwervelkolom te lezen in 8 eenvoudige stappen

Hoe een MRI van de lendenwervelkolom te lezen Inleiding

Hoe een MRI van de lendenwervelkolom te lezen is vrij eenvoudig als je weet waar je moet kijken. Net als röntgenfilms en driedimensionale röntgenfoto’s, computertomografie (CT) genaamd, is de MRI een geweldige aanvulling op het gebied van de radiologie.

Een opwindende nieuwe modaliteit in de gezondheidszorg in de jaren tachtig, magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) genaamd, ontketende een nieuw tijdperk in de geneeskunde. Hightech MRI maakt gebruik van radiogolven om letsels en afwijkingen in botten en zachte weefsels van de wervelkolom op te sporen. Dit beeldvormingssysteem opent een geheel nieuwe manier om te zoeken naar afwijkingen die de oorzaak kunnen zijn van lage rugpijn, ischias of pijn in de benen. MRI’s kunnen echter niet de ruggenmergbanden beoordelen of, nog belangrijker, de precieze oorzaak van de pijn aanwijzen.

Het lezen van een MRI van de lendenwervelkolom is heel eenvoudig als u weet waar u moet kijken en radiologen die dit voor de kost doen, laten het er heel gemakkelijk uitzien. Hieronder volgt een zeer eenvoudige gids om u te helpen de nomenclatuur van uw MRI te begrijpen.

MRI kan niet de exacte oorzaak van pijn aanwijzen.

Twee basissoorten MRI-beelden van de lendenwervelkolom (T1- EN T2-beelden)

Er zijn twee basissoorten MRI-beelden die verschillen door de timing van de radiofrequentiepulsen, genaamd T1-gewogen beelden en T2-gewogen beelden. T1-beelden laten VET weefsel zien. T2-beelden belichten VET EN WATER binnen weefsels. Het contrast tussen deze weefsels benadrukt verbazingwekkende details.

Basisanatomie van het aflezen van een MRI van de lumbale wervelkolom

De sagittale aanzichten in de lengterichting, of wat ik in de lengterichting baguetteaanzichten noem, zijn het gemakkelijkst te herkennen. Axiale of doorsnede aanzichten zijn wat ik noem de gesneden brood aanzichten die het beste zijn voor het markeren van de tussenwervelschijven. De belangrijkste anatomische delen van de sagittale en axiale beelden van een normale MRI lendenwervelkolom zijn hieronder afgebeeld. De doornuitsteeksels zijn het enige deel van uw wervelkolom dat u posterior kunt voelen in het midden van uw rug.

The Aging Process

With age, the spine stiffens as the intervertebral discs dehydrate and slowly degenerate. MRIs demonstrate this with progressively darkening discs that lose vertical height. As they shrink, the discs begin to bulge into the central spinal canal.

• 

• 

• 

A Lumbar Disc Herniation May Disappear

Disc herniations can be large and appear permanent. However, the immune system breaks down the disc material slowly over time. If the disc herniation material remains viscous, it may disappear as seen in the picture below.

Hoe leest u een MRI-lumbale wervelkolom in 8 stappen

1. Het centrale kanaal op de MRI-lumbale wervelkolom

Begin met de beelden van de wervelkolom in de lengterichting, ook wel de sagittale beelden genoemd. Identificeer het midden van het centrale kanaal waar het ruggenmerg en de zenuwen drijven in de beschermende cerebrale spinale vloeistof (CSF). Dit gebied markeert het knooppunt tussen de tussenwervelschijven, botten, ligamenten en zenuwen van de wervelkolom. Alles wat de vloeiende lineaire grens van het centrale kanaal onderbreekt, kan een potentieel probleem zijn. Hieronder ziet u links een normaal beeld vergeleken met rechts een beeld van een ernstige stenose van de wervelkolom.

2. Wervellichaam

In de aanzichten van de wervelkolom in de lengterichting, identificeert u de vijf wervellichamen die de lendenwervelkolom vormen. De wervellichamen zijn van boven naar beneden genummerd van één tot vijf. Hun functie is het ondersteunen en beschermen van de gevoelige zenuwen die naar het bekken en de onderbenen lopen. Ze moeten rechthoekig zijn en het beenmerg binnenin moet een gelijkmatige grijze kleur hebben. Als de wervellichamen er echter driehoekig uitzien, wijst dat op een breuk (inzet).

3. Uitlijning

In stap 3 bekijkt u de uitlijning van de achterste grenzen van de vijf wervellichamen (rode lijn hieronder). Het plaatje links toont een normale wervelkolom met een vloeiende lijn die de achterste grenzen verbindt. Onderbreking van die vloeiende lijn door de wervellichamen is het gevolg van slijtage van het bot, de banden of de tussenwervelschijven. Beelden van wervelinstabiliteit zijn te zien op de foto’s rechts. Verdere scheefstand van de wervelkolom veroorzaakt een aandoening die spondylolisthesis wordt genoemd. Als de instabiliteit toeneemt, ontstaat er een parsdefect doordat de lamina breekt en spondylolyse is een gevolg. Spondylolyse beschrijft een instabiele wervelkolom waardoor uiteindelijk de kans op een operatie toeneemt. Instabiliteit legt een grotere druk op de tussenwervelschijven en het resultaat is een groter risico op discusherniatie, zenuwirritatie, artritis en aanhoudende pijn.

4. Tussenwervelschijven

Benoem bovendien de ruimte tussen de wervellichamen voor de tussenwervelschijven. De niveaus van de tussenwervelschijven zijn genummerd van L1-2 tot L5-S1 op basis van hun ligging tussen de wervellichamen. De tussenwervelschijven bevatten veel vloeistof, waardoor ze als schokdempers kunnen fungeren. Helaas drogen de schijven na verloop van tijd uit en degenereren. Bij een breuk van de eindplaat treedt degeneratieve discusziekte op doordat de vloeistof in de discus weglekt.

5. Discushernia en degeneratie

Een normale tussenwervelschijf heeft intern een aanzienlijk wit signaal (figuur A), dat de normale vloeistof weergeeft. Naarmate de tussenwervelschijf degenereert, wordt het normale witte signaal donkerder (figuur B) en smaller (figuur C). Door het verlies van de inwendige ondersteunende vloeistof beginnen de dikke collageenwanden van de schijf naar buiten uit te puilen in het centrale kanaal door de overmatige druk (figuur D). Extrusies beschrijven een scheur in de discuswand waarbij de vloeistof naar buiten perst in het centrale kanaal (figuur E). Als er weinig materiaal uitperst kan dit resulteren in een milde discushernia. Als er veel vocht naar buiten komt, is er sprake van een discus extrusie die kan migreren (figuur F). Er is een grotere kans op hevige pijn, zwakte, gevoelloosheid en tintelingen naarmate er meer discusmateriaal in het centrale kanaal wordt geperst.

6. Zenuwen

In tegenstelling tot de vaste structuren van de wervelkolom zijn de foramen smalle, sleutelgatvormige kanalen die zich aan weerszijden van de wervelkolom bevinden. Via deze foraminale kanalen kunnen afzonderlijke zenuwwortels de wervelkolom verlaten. Aan de randen van de foramen bevinden zich harde benige pedikels en tussenwervelschijven die omhuld zijn door een dun membraan, dat de galzak wordt genoemd en dat ervoor zorgt dat het liquorwater niet weglekt.

Patiënten lopen het risico op een beknelde of geïrriteerde zenuw bij een discushernia in het nauwe foramen in vergelijking met het grotere centrale kanaal. De zenuwwortel wordt bekneld in het aangrenzende gebied, de zijdelingse uitsparing. Facetgewrichten of geassocieerde synoviale cysten achteraan in het foramenale kanaal beknellen de zenuwwortels. De cauda equina (paardenstaart) is een bundel zenuwvezels die zich onderaan de wervelkolom bevindt.

7. Axiale aanzichten

De axiale beelden of broodplaatjesaanzichten geven een duidelijker beeld van een specifieke tussenwervelschijf en de aangrenzende zenuwen. Een normale tussenwervelschijf (figuur A) biedt voldoende ruimte voor de zenuwen om te passeren. Elke vorm van discushernia (figuur B) vernauwt de normaal gesproken ruime kanalen waardoor de doorgaande zenuwen geïrriteerd of bekneld raken en er klachten ontstaan. Een kleine discushernia (figuur C) kan geen klachten geven. Een grote discushernia (figuur D) kan leiden tot hevige pijn, zwakte, gevoelloosheid of tintelingen. In de loop van de tijd degenereert een lumbale tussenwervelschijf eerst door het ontstaan van een discus bulge of uitpuilende discus en/of een annulaire scheur. De stadia van discusdegeneratie zijn een hernia, protrusie van het discusmateriaal (nucleus pulposus), extrusie en discusfragmentsequestratie.

8. Spinale stenose

Het normale centrale kanaal is meestal vrij groot (figuur A) en herbergt en beschermt de afgaande zenuwen. Spinale stenose beschrijft vernauwing van het centrale kanaal (figuur B). De aandoening ontstaat door verregaande slijtage van de tussenwervelschijf (figuur C), het ligamentum flavum (figuur D) en de facetgewrichten (figuur E). Naarmate deze degenereren, zetten zij uit in het centrale kanaal en vernauwen dit, wat zenuwbeknelling tot gevolg heeft. The resulting nerve compression can cause progressive pain, weakness and numbness.