Kickstart je songwriting met deze uiterst nuttige akkoordprogressies

Er zijn in principe drie denkrichtingen over songwriting. Ten eerste zijn er mensen die geloven dat je het hebt of niet hebt.

Met andere woorden, songwriters worden geboren, niet gemaakt. Anderen hangen het quasi-mystieke idee aan dat alle liedjes al geschreven zijn en zich in de ether bevinden, je moet er alleen voor openstaan om ze te ontvangen.

Ten slotte heb je degenen die songwriting beschouwen als een ambacht, met zijn eigen set regels en technieken die zelfs de gemiddelde muzikant kan leren. Hoewel het aanmatigend zou zijn om te bepalen dat een bepaalde school gelijk heeft, zullen we het idee onderzoeken dat songwriting – net als basketbal, tekenen en kleiduivenschieten – kan worden aangeleerd.

Natuurlijk, net zoals het oefenen van een jump shot geen toelating tot de NBA garandeert, kan geen enkele hoeveelheid informatie over songwriting iemand veranderen in Paul McCartney, of Paul Stanley, wat dat betreft.

Het idee is dat een goed begrip van de basisprincipes van songwriting je zal helpen om dichter bij de volledige verwezenlijking te komen van het talent waarmee je door je god of het lot bent begiftigd.

Akkoorden en vonk

Zelfs als men zich zou beperken tot een onderzoek van de popsongwriting van de afgelopen 40 jaar, zou een echte instructiegids vele delen in beslag nemen, omdat het een serieuze studie van de muziektheorie zou inhouden. Ons doel hier is een staalkaart te geven van veel voorkomende akkoordprogressies die je voor je eigen songs kunt gebruiken, en een aantal dingen te onderzoeken die een gitarist kan doen om een beetje pit aan zijn songs te geven. Alle populaire melodieën, ongeacht het genre, zijn gebaseerd op akkoordverbindingen.

Zelfs als een song voornamelijk bestaat uit riffs met één noot (Led Zeppelin’s Black Dog is een goed voorbeeld) of een a capella zanglijn (Suzanne Vega’s Tom’s Diner komt bij me op), akkoorden en de algehele harmonie worden nog steeds geïmpliceerd of gesuggereerd door de melodie. Het begrijpen van akkoorden, en de manier waarop ze zich tot elkaar verhouden, is zo’n beetje de basis van alle pop songwriting.

Op je reizen ben je ongetwijfeld akkoorden en akkoordprogressies tegengekomen die in numerieke termen werden beschreven, misschien een muzikant die een bandlid vertelt om ‘naar het vijf-akkoord te gaan’ of een bluesgeschiedenis die verwijst naar een I-IV-V patroon. De terminologie in beide voorbeelden wordt toegelicht in FIGUUR 1, die drieklanken (drietonige akkoordzettingen) illustreert, gebouwd op majeurtoonladders in de gitaarvriendelijke toonaarden C, D, E, G en A.

De Romeinse cijfers onder de akkoorden geven de toonladdergraden aan; die in hoofdletters staan voor majeurtoonladders, terwijl die in kleine letters de mineurtoonladders aanduiden (de vii is vermindert). In de eerste maat van de figuur is C het I (één)-akkoord, en F – de vierde graad van de toonladder – het overeenkomstige IV (vier)-akkoord. Bijgevolg zou een I-IV-V progressie in deze toonaard C-F-G zijn. Om de I-IV-V te bepalen in de andere toonaarden die in FIGUUR 1 zijn afgebeeld, volgt u simpelweg dezelfde aanpak als in C.

Om u een idee te geven van een patroon dat mineurakkoorden bevat, laten we eens een korte blik werpen op de I-vi-ii-V progressie, een reeks die in talloze pop- en rocknummers opduikt. In de toonsoort D, zoals geïllustreerd in FIGUUR 1, zouden de akkoorden D-Bm-Em-A zijn.

Opnieuw, raadpleeg de figuur om deze progressie in de andere toonsoorten te bepalen. Laten we nu eens kijken naar een aantal veel voorkomende pop akkoordenschema’s en voorbeelden van bekende songs waarin ze voorkomen.

Vier-akkoordschema’s

Je kon in de jaren vijftig de radio niet aanzetten zonder de I-vi-IV-V progressie in een aantal liedjes te horen. En je hoeft geen 75-jarige doo wop fan te zijn die al in tranen uitbarst bij het horen van In the Still of the Night of Earth Angel om bekend te zijn met de l-vi-IV-V.

Kijk naar Hoobastank’s The Reason (toonsoort E: E-C#m-A-B) en je hoort een uitstekend voorbeeld van deze progressie.

Het hele With or Without You van U2 is een I-V-vi-IV progressie in de toonsoort D (D-A-Bm-G). Het tijdloze Let It Be van The Beatles (toonsoort C: C-G-Am-F) is ook grotendeels op deze reeks gebaseerd. Boston scoorde enorm met de vi-IV-I-V progressie in Peace of Mind (toonsoort E: C#m-A-E-B), net als Avril Lavigne meer dan 20 jaar later in de refreinen van haar mega-hit Complicated (toonsoort F: Dm-Bb-F-C).

Drie-akkoordenschema’s

I-V-IV en I-IV-V schema’s zijn waarschijnlijk de meest basale in de popmuziek, ze worden allebei zo vaak gebruikt dat zelfs luisteraars die niet zo thuis zijn in muziek ze intuïtief zullen herkennen. Een van de grootste hits van Pearl Jam, Yellow Ledbetter, is gebaseerd op de I-V-IV reeks in de toonsoort E (E-B-A); Twist and Shout, een enorme hit voor de Beatles, is niets meer dan een I-IV-V in D (D-G-A)

Andere opmerkelijke songs die op deze progressies zijn gebaseerd zijn Baba O’Riley van de Who, (toonsoort F: F-C-Bb), Pete Townshend’s Let My Love Open the Door (toonsoort C) en semi-hedendaagse hits als Fountains of Wayne’s Stacy’s Mom (toonsoort E: E-A-B-A).

Wat hebben Jackson Browne’s These Days, Jerry Jeff Walker’s Mr. Bojangles, Paul Simon’s America en Bob Dylan’s Don’t Think Twice, It’s All Right met elkaar gemeen? Ze zijn allemaal in zekere mate gebaseerd op de I-V-vi-I-IV progressie, een sequens die populair blijft onder singer-songwriters. Een waarschijnlijke reden voor de blijvende aantrekkingskracht is dat, wanneer gespeeld in de toonaard C (C-G-Am-C-F), het past – en er is eigenlijk geen betere manier om dit te zeggen – precies goed op de toets.

Ook “precies goed” in C is I-VI-II-V-I (C-A7-D7-G7-C), een progressie die oorspronkelijk meer dan 100 jaar geleden door ragtime-spelers werd gepopulariseerd en in moderne hits als John Sebastian’s Daydream en Arlo Guthrie’s Alice’s Restaurant voorkomt.

Het i-VII-VI is bekend bij iedereen die het outro-gedeelte van Led Zeppelins Stairway to Heaven (toonsoort A mineur: Am-G-F) kent. Als je aan deze drie-akkoorden-progressie nog een VII-akkoord toevoegt, krijg je Jimi Hendrix’ versie van All Along the Watchtower (toonsoort C# mineur: C#m-B-A-B) en het refrein van Aerosmith’s Dream On (toonsoort F mineur: Fm-Eb-Db-Eb). De I-bVII-IV (toonsoort van C: C-Bb-F) bevat het platte-zeven akkoord.

Deze progressie komt in talloze songs voor, waaronder Lynyrd Skynrd’s Sweet Home Alabama (toonsoort van D: D-C-G) en een willekeurig aantal AC/DC songs, waaronder Back in Black (toonsoort van A: A-G-D). Als je net begint met het schrijven van songs, leen dan gerust de akkoordenschema’s die hierboven zijn genoemd – maar zorg ervoor dat je niet ook de melodieën leent.

George Harrison made this mistake when he wrote My Sweet Lord and wound up having to pay the composers of He’s So Fine a not-so-sweet bundle of cash.