Landdagboek: als een krabspin plan bij uitvoert

Ik was een bosje antirrhinums aan het knippen toen ik een donkere schaduw opmerkte binnenin een van de neusachtige bloemkapsels. Toen ik de gelobde bloemblaadjes openkneep, ontdekte ik tot mijn verrassing een verstopte gewone karperbij. Honingbijen hebben vaak moeite om deze bloemen in en uit te gaan, omdat ze niet groot genoeg zijn om de bloemlip te openen, maar dikke hommels hebben geen moeite om hun lichaam in de slokdarm van de bloem te duwen en zich er achterwaarts uit te wurmen, dus de ondergang van deze bestuiver was een mysterie.

Terwijl ik me afvroeg of het insect was gestorven van uitputting of ouderdom – werksters leven maar een paar weken en klampen zich vaak lusteloos vast aan bloemen als ze bijna dood zijn – merkte ik de geringste bewegingen op. Eerst dacht ik dat de bij was ontwaakt uit een staat van verdoving, maar toen ik beter keek, realiseerde ik me dat ze werd gemanipuleerd door een guldenroede (of bloem) krabspin (Misumena vatia), waarvan het witte lichaam perfect gecamoufleerd was tegen de bleke bloemblaadjes.

Colloquially known as the “white death spider”, M vatia is de enige soort van het geslacht die in Groot-Brittannië voorkomt en is wijdverspreid in het zuiden van Engeland en Wales, in bossen, grasland en tuinen.

Een volwassen vrouwtje heeft de kameleonachtige eigenschap om de kleur van haar lichaam aan te passen aan de omgeving, hoewel uit onderzoek blijkt dat deze cryptische kleuring geen verschil maakt voor de prooiaanvalskans of het vangstsucces van de spin. Sommige individuen hebben felrode dorsolaterale vlekken of lijnen op hun rug, maar het bolvormige achterlijf van deze spin was zo glanzend en ongeschonden als een muntkeizoetje.

Haar houding deed denken aan haar naamgenoot – gespreide poten, met het lange voorste paar dreigend van de grond geheven, net zoals een krab met zijn klauwen zwaait. Krabspinnen zijn eerder hinderlaagroofdieren dan webspinners, dus had ze geen tijd verspild om haar nietsvermoedende slachtoffer te venijnigen. Haar slanke hoektanden waren nog steeds in de borstkas van de bij gezonken, terwijl ze de verteringsenzymen afscheidde die de inwendige organen vloeibaar zouden maken in een hommelsoep.

Toen ik de volgende morgen terugkwam, was de spin al vertrokken op zoek naar een nieuw jachtgebied, het uitgedroogde kadaver van de vleesbij achtergelaten in haar nauwsluitende bloemen-sarcofaag.

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{{highlightedText}}

{{#cta}}{{text}}{{/cta}}

Remind me in May

We will be in touch to remind you to contribute. Look out for a message in your inbox in May 2021. If you have any questions about contributing, please contact us.

• Share on Facebook
• Share on Twitter
• Share via Email
• Share on LinkedIn
• Share on Pinterest
• Share on WhatsApp
• Share on Messenger