Lieveheersbeestje weetjes!
Alle jonge natuurkenners in de dop, opgelet! Het is tijd om alles te weten te komen over een van de mooiste insecten op onze planeet…bekijk onze coole lieveheersbeestjefeitjes…
Snelle lieveheersbeestjefeitjes
Wetenschappelijke naam: Coccinellidae septempunctata (zevenpotig lieveheersbeestje)
Familienaam: Coccinellidae
Classificatie: Insecten
IUCN-status: Niet geëvalueerd
Levensduur (in het wild): Ongeveer een jaar (maximaal twee jaar)
Lichaamslengte: Tot 1cm
Topsnelheid: 24km/h
Dieet: Voornamelijk carnivoren
Habitat: Graslanden, bossen, steden, buitenwijken en langs rivieren.
Bereik:
Er zijn ongeveer 5.000 verschillende soorten lieveheersbeestjes op de wereld. Deze geliefde beestjes worden ook wel lieveheersbeestjes of lieveheersbeestjes genoemd, en in veel culturen worden ze als geluksbrengers beschouwd. Ze zijn er in veel verschillende kleuren en patronen, maar het meest bekend in Groot-Brittannië is het zevenvleklieveheersbeestje, dat een glanzend, rood-zwart lichaam heeft. De meeste mensen houden van lieveheersbeestjes omdat ze mooi, sierlijk en ongevaarlijk voor de mens zijn. Maar boeren zijn dol op ze omdat ze bladluizen en ander ongedierte dat planten eet, opeten. En wat eten ze goed – een enkel zevenpotig lieveheersbeestje kan in een jaar meer dan 5000 bladluizen verorberen!
De meeste lieveheersbeestjes hebben een ovaal, koepelvormig lijf met zes korte poten. Afhankelijk van de soort hebben ze vlekken, strepen of helemaal geen tekening. Zevenvleklieveheersbeestjes zijn rood (of soms oranje) met drie vlekken aan elke kant en één in het midden. Hun kop is zwart met witte vlekken aan weerszijden. De felle kleuren van het lieveheersbeestje fungeren als een belangrijk verdedigingsmechanisme, dat dieren waarschuwt dat ze ze beter niet kunnen opeten. Als ze bedreigd worden, scheiden ze een olieachtige, vieze, gele vloeistof af uit de gewrichten in hun poten – en hun kleur herinnert hongerige roofdieren die hun soortgenoten al eens hebben opgegeten, eraan dat ze smerig smaken!
Deze briljante kevers hebben nog een truc om gevaar te vermijden: stil blijven zitten en doen alsof ze dood zijn. Simpel, hè? Vogels zijn de belangrijkste vijanden van lieveheersbeestjes, maar ze worden ook het slachtoffer van kikkers, wespen, spinnen en libellen.
Lieveheersbeestjes leggen hun eitjes in clusters of rijen aan de onderkant van een blad, meestal daar waar bladluizen zich hebben verzameld. De larven, die afhankelijk van de soort variëren in vorm en kleur, komen na een paar dagen uit. Zevenvleklieveheersbeestjeslarven zijn lang, zwart en stekelig met oranje of gele vlekken – sommigen zeggen dat ze een beetje op kleine alligators lijken! De larven groeien snel en vervellen verschillende keren. Wanneer ze volgroeid zijn, hechten ze zich met hun staart aan een blad, en vormt zich een ‘pop’. Slechts een week of twee later is de pop een volwassen lieveheersbeestje.
Zevenvleklieveheersbeestjes komen oorspronkelijk uit Europa, maar werden in het midden van de vorige eeuw in Noord-Amerika geïntroduceerd om bladluispopulaties onder controle te houden. Deze ongelooflijke insecten zijn gelukkig in veel verschillende habitats, waaronder graslanden, bossen, steden, buitenwijken en langs rivieren. Tijdens de lente en de zomer, wanneer ze het meest actief zijn, kan men deze ongelooflijke insecten zien rondfladderen of over de bladeren van planten zien lopen. Maar als het in de herfst kouder wordt, zoeken ze een warme, beschutte plek om te overwinteren, zoals in rottende boomstammen, onder rotsen of zelfs in huizen. Ze groeperen zich ook graag, en deze overwinteringskolonies kunnen soms wel duizenden lieveheersbeestjes bevatten!
