Life Smiles

Als lasertandarts die veel baby’s ziet, krijg ik elke dag vragen over tongriempjes achter in de mond. Ik dacht dat uitleggen wat dit is, een hoop vragen zou beantwoorden. Hier ga ik…

We hebben allemaal zeven frenums in onze mond. Onze tong heeft maar één frenum, en dat is de middellijn onder de tong. Als iemand “tongbevangen” is, betekent dat dat weefsel zijn functie beperkt. We verzamelen een grondige anamnese en stellen een heleboel vragen, niet alleen over de gewichtstoename van het kind. Om te bepalen of een frenulectomie nodig is, bespreken we de symptomen en lichamelijke bevindingen. Bij baby’s kijk ik wat ze met hun tong doen door ze op mijn gehandschoende vinger te laten zuigen en te kijken hoe hun mond en tong bewegen. Kinderen en volwassenen vraag ik om een aantal bewegingsoefeningen te doen.

Een voorste tongriem is vastgegroeid weefsel dat beter zichtbaar is. Vaak vormt het frenum een soort hekje dat voorkomt dat een vinger de mondbodem van de ene naar de andere kant kan vegen. Veel mensen kunnen de nauwe band zien als de baby huilt. Deze beperkingen steken vaak uit naar het puntje van de tong en kunnen een “schattig” hartvormig tongetje creëren. Anterieure tongriempjes kunnen heel dun zijn, zoals een gitaarsnaar, of heel dik, zoals een Twizzler-stokje. Veel van deze banden voorkomen dat het puntje van de tong normaal omhoog, naar de zijkanten en uit de mond kan bewegen. Alle voorste tongriemen hebben een achterste component. Zelfs als het voorste deel van de tong is “geschoren” en de tongpunt vrij is, blijft het diepere (of verder naar binnen gelegen) deel over. Het belang hiervan is dat een diepere aanhechting van het frenum de opwaartse beweging van het midden- en achterste deel van de tong beperkt. Een achterste tongriem is problematisch omdat het de normale zuig-, slik- en ademhalingsfuncties belemmert. Vaak leidt het tot kokhalzen, het opslurpen van melk, spugen, symptomen die lijken op reflux, overmatige winderigheid, verstopte neus bij het ontwaken, sabbelen op de borst en een stotende tongbeweging. Er zijn veel andere complicaties, waaronder een verkeerde rustpositie van de tong, wat leidt tot een smalle bovenkaak, wat leidt tot een slechte groei van het gezicht. Een toekomstig gevolg is vaak malocclusie, mondademhaling en slaapstoornissen.

Veel mensen met problematische tongriemen hebben geen aanhechting aan de voorkant (anterieur deel). Helaas zijn deze vaak veel moeilijker te zien. Als opgeleid lasertandarts die achterste tongriemen losmaakt, onderzoek ik de baby vanaf de 12-uurspositie met de baby plat liggend. Mijn wijsvingers gaan onder de linker- en rechterkant van de tong en de tong wordt opgetild. Mijn vingertoppen raken elkaar bijna. Op deze manier kan ik zien of er een staartje zit. Ik maak een foto en voel ook of er een beperking is door over de bodem van de mond te vegen. Dat gebied moet zacht aanvoelen, zonder een harde weefselstreng in de middellijn. Na 15 jaar tandheelkunde (ik heb duizenden en nog eens duizenden mensen gezien) en voortdurende bijscholing over beperkt mondweefsel, ben ik in staat om een accurate diagnose te stellen van een vastzittend mondweefsel. Ik ben een algemene tandarts, wat betekent dat ik alle leeftijden behandel.

Lees ook : Twin cities professionals discussing tongue ties

Veel zorgverleners zijn niet opgeleid in wat ze aan ouders moeten vragen over de symptomen die veroorzaakt kunnen worden door een problematische frenulumaanhechting. Vaak wordt er snel een tongspatel gebruikt terwijl de ouder de baby rechtop houdt of in een autostoeltje zit. Een afwezig of slecht onderzoek in combinatie met mythes over tongriemen (die via het onderwijssysteem worden doorgegeven) leidt ertoe dat mensen horen dat aan elkaar vastgegroeide mondweefsels geen invloed hebben op het zuigen, slikken en ademen van baby’s. Ik herinner me dat ik op de tandheelkundige opleiding te horen kreeg dat als iemand een tongriem heeft, een chirurg de persoon moet verdoven en een uitgebreide ingreep moet doen, een z-plastie. Ook werd mij verteld dat een dik of laag lipbandje uiteindelijk zal struikelen en scheuren als het kind op zijn gezicht valt. Echt waar? Gelukkig kunnen lasers deze problemen gemakkelijk behandelen zonder sedatie, zonder hechtingen en een lange genezingstijd. Het verbaast me dat we geleerd hebben om ouders te vertellen dat een mogelijk trauma een anatomisch en functioneel probleem zal oplossen. Mijn bloeddruk stijgt terwijl ik verder schrijf. Ik ben boos over het gebrek aan kennis bij de gezondheidswerkers in het algemeen en over de moeders die te horen krijgen dat het een probleem van een luie baby is, een te zware bevalling, of dat het kind het “uiteindelijk” gewoon moet krijgen. Ik hoor ook wel eens dat een tongriem “een beetje krap” is, maar dat het waarschijnlijk wel goed komt als het kind aankomt. Succes met borstvoeding is zoveel meer dan alleen maar een maatstaf voor gewichtstoename. Ik weet wat je doormaakt als je dit leest, want ik heb het ook meegemaakt. De problemen zijn niet in je verbeelding.