Lucius Quinctius Cincinnatus
Lucius Quinctius Cincinnatus (519-430 v.Chr.) was een Romeins aristocraat en staatsman.
Zijn dienst als consul in 460 v.Chr. en dictator in 458 v.Chr. en 439 v.Chr. maakten van hem een toonbeeld van burgerlijke deugdzaamheid.
Cincinnatus werd door de Romeinen, vooral door de aristocratische patriciërsklasse, beschouwd als een van de helden van het vroege Rome en als een toonbeeld van Romeinse deugdzaamheid en eenvoud.Hij was een hardnekkig tegenstander van de plebejers.Toen zijn zoon, Caeso Quinctius, werd veroordeeld en ter dood veroordeeld, moest Cincinnatus in nederige omstandigheden leven en werkte hij op zijn eigen kleine boerderij, totdat hij door een invasie werd opgeroepen om Rome als dictator te dienen, een ambt dat hij twee weken later neerlegde, nadat hij zijn taak had volbracht: het verslaan van de rivaliserende stammen van de Aequiërs, Sabijnen, en Volsciërs.
Het onmiddellijk neerleggen van zijn bijna absolute autoriteit bij het einde van de crisis is vaak aangehaald als een voorbeeld van uitmuntend leiderschap, dienstbaarheid aan het grotere geheel, burgerlijke deugd, gebrek aan persoonlijke ambitie en bescheidenheid. Als gevolg hiervan heeft hij een aantal organisaties en andere entiteiten geïnspireerd, waarvan er vele naar hem zijn genoemd.
Politiek gezien was Cincinnatus een hardnekkig tegenstander van pogingen om de rechtspositie van de plebejers te verbeteren.Zijn zoon Caeso Quinctius verdreef de tribunen van de plebejers vaak van het forum, het hart van het Romeinse politieke leven, waardoor zij niet tot een formele beslissing konden komen.In 461 v. Chr. resulteerden deze acties uiteindelijk in een aanklacht tegen Caeso. Nadat Caeso op borgtocht was vrijgelaten en naar de Etrusken was ontsnapt, werd hij bij verstek ter dood veroordeeld en moest zijn vader een immense boete betalen, waardoor hij gedwongen werd de meeste van zijn landerijen te verkopen en zich terug te trekken op een kleine boerderij, waar hij en zijn gezin konden leven van het werk van zijn handen.