Maximinus Thrax
 |
|
| O: laureate draped and cuirassed bust of Maximinus
MAXIMINVS PIVS AVG GERM |
R: Maximinus holding sceptre; standard on either side
P M TR P II COS P P |
| Silver denarius struck in Rome from February to December 236 AD; ref.: RIC 4 | |
Consolidation of powerEdit
Maximinus hated the nobility and was ruthless towards those he suspected of plotting against him. He began by eliminating the close advisors of Alexander. His suspicions may have been justified; two plots against Maximinus were foiled. Het eerste was tijdens een veldtocht over de Rijn, toen een groep officieren, gesteund door invloedrijke senatoren, een plan beraamde om een brug over de rivier te vernielen, om zo Maximinus in vijandig gebied te laten stranden. Zij planden om senator Magnus daarna tot keizer te kiezen, maar de samenzwering werd ontdekt en de samenzweerders terechtgesteld. Bij het tweede complot waren Mesopotamische boogschutters betrokken die loyaal waren aan Alexander. Zij waren van plan Quartinus te verheffen, maar hun leider Macedo veranderde van zijde en vermoordde in plaats daarvan Quartinus, hoewel dit niet voldoende was om zijn eigen leven te redden.
Verdediging van de grenzen
De toetreding van Maximinus wordt algemeen gezien als het begin van de Crisis van de Derde Eeuw (ook bekend als de “Militaire Anarchie” of de “Keizerlijke Crisis”), de algemeen toegepaste naam voor het afbrokkelen en bijna ineenstorten van het Romeinse Rijk tussen 235 en 284 veroorzaakt door drie gelijktijdige crises: invasie van buitenaf, interne burgeroorlog, en economische ineenstorting.
Maximinus’ eerste veldtocht was tegen de Alemannen, die hij ondanks zware Romeinse verliezen versloeg in een moeras in de Agri Decumates. Na de overwinning nam Maximinus de titel Germanicus Maximus aan, verhief zijn zoon Maximus tot caesar en princeps iuventutis, en vergoddelijkte zijn overleden vrouw Paulina. Het is mogelijk dat Maximinus een tweede veldtocht diep in Germanië begon, waarbij hij een Germaanse stam voorbij de Weser versloeg in de Slag bij de Harzhorn. Maximinus stelde de Duitse grens veilig, althans voor een tijdje, en vestigde vervolgens een winterkampement bij Sirmium in Pannonië, en bestreed vanuit die bevoorradingsbasis de Daciërs en de Sarmaten tijdens de winter van 235-236.
InfrastructuurwerkEdit
In 2019 vertaalden Israëlische onderzoekers een mijlpaal die werd gevonden in het dorp Moshav Ramot in Golan Heights. Ze waren in staat om de naam van Maximinus op de mijlpaal te identificeren. De wegen zelf waren veel ouder wat suggereert dat er tijdens zijn bewind een massaal renovatieproject werd ondernomen op die wegen.
Gordian I en Gordian IIEdit
Vroeg in 238, in de provincie Afrika, ontbrandde een afpersing door een schatkistambtenaar via valse vonnissen in corrupte rechtbanken tegen enkele lokale landeigenaren een grootschalige opstand in de provincie. De landeigenaren trokken gewapend met hun klanten en hun landarbeiders Thysdrus (het huidige El Djem) binnen, vermoordden de ambtenaar en zijn lijfwachten en riepen de oude gouverneur van de provincie, Marcus Antonius Gordianus Sempronianus (Gordianus I), en zijn zoon, Gordianus II, uit tot medekeizers. De Senaat in Rome wisselde van trouw, gaf zowel Gordianus als Gordianus II de titel van Augustus, en begon de provincies tot steun van het paar op te roepen. Maximinus, die in Sirmium overwinterde, verzamelde onmiddellijk zijn leger en rukte op naar Rome, de Pannonische legioenen voorop.
Terwijl, in Afrika, was de opstand niet verlopen zoals gepland. De provincie Afrika werd in het westen begrensd door de provincie Numidië, waarvan de gouverneur, Capelianus, een oude wrok koesterde tegen de Gordianen en de enige legionaire eenheid (III Augusta) in het gebied controleerde. Hij marcheerde naar Carthago en overrompelde gemakkelijk de plaatselijke milities die de stad verdedigden. Gordian II werd gedood in de gevechten en toen hij dit hoorde, hing Gordian I zich op met zijn gordel.
Pupienus, Balbinus, en Gordianus IIIEdit
Toen de Afrikaanse opstand instortte, bevond de Senaat zich in groot gevaar. Nadat zij duidelijk hun steun aan de Gordianen hadden betuigd, konden zij geen clementie van Maximinus verwachten toen hij Rome bereikte. In deze benarde situatie bleven zij vastbesloten Maximinus te trotseren en kozen twee van hen, Pupienus en Balbinus, tot medekeizers. Toen het Romeinse gepeupel hoorde dat de senaat twee mannen uit de patriciërsklasse had gekozen, mannen voor wie het gewone volk geen grote achting had, protesteerde het en overlaadde het keizerlijk gevolg met stokken en stenen. Een groep in Rome verkoos Gordianus’ kleinzoon (Gordianus III), en er braken hevige straatgevechten uit. De keizers konden niet anders dan een compromis sluiten, en de kleinzoon van de oudste Gordianus werd tot Caesar benoemd.
Nederlaag en doodEdit
Maximinus marcheerde naar Rome, maar Aquileia sloot zijn poorten tegen hem. Zijn troepen raakten ontevreden tijdens de onverwachte belegering van de stad, waarbij zij honger leden. In mei 238 vermoordden soldaten van de IIe Parthica in zijn kamp hem, zijn zoon en zijn voornaamste ministers. Hun hoofden werden afgehakt, op palen geplaatst en door ruiters naar Rome gedragen.
Pupienus en Balbinus werden toen onbetwiste mede-keizers. Zij wantrouwden elkaar echter, en uiteindelijk werden beiden door de Praetoriaanse Garde vermoord, waardoor Gordianus III de enige overlevende keizer werd.
Hij kon Rome niet bereiken en Thrax heeft de hoofdstad tijdens zijn bewind nooit bezocht.