Metalen implantaatadvies – Heupprothese

Wat is het probleem met metaal-op-metaal implantaten?

Slijtage

Alle heupimplantaten verslijten na verloop van tijd doordat de bal en de cup tegen elkaar schuiven tijdens bewegingen, waaronder lopen en rennen.

Hoewel veel mensen de rest van hun leven geen vervangend implantaat nodig hebben, kunnen sommige mensen uiteindelijk een operatie nodig hebben om de onderdelen te verwijderen of te vervangen.

Er zijn aanwijzingen dat bepaalde types metaal-op-metaal implantaten sneller verslijten dan andere types.

Als wrijving op hun oppervlak inwerkt, kunnen kleine metaaldeeltjes afbreken en in de ruimte rond het implantaat terechtkomen.

Mensen reageren verschillend op de aanwezigheid van deze metaaldeeltjes, maar bij sommige mensen kunnen ze ontstekingen en ongemak veroorzaken in het gebied rond het implantaat.

Als dit niet in een vroeg stadium wordt opgemerkt, kan dit na verloop van tijd schade en verslechtering veroorzaken in het bot en weefsel rond het implantaat en het gewricht. Hierdoor kan het implantaat losraken en pijnlijke symptomen veroorzaken, wat betekent dat verdere chirurgie nodig is.

De richtsnoeren van de Medicines and Healthcare products Regulatory Agency (MHRA) zijn bedoeld om dergelijke complicaties op te sporen en te behandelen.

Metaalionen in het bloed

Enkele berichten in het nieuws hebben zich geconcentreerd op de aanbeveling van de MHRA om de aanwezigheid van metaalionen in het bloed te controleren.

Ionen zijn elektrisch geladen moleculen. Niveaus van ionen in het bloed, met name van kobalt en chroom die in het oppervlak van de implantaten worden gebruikt, kunnen daarom aangeven hoeveel slijtage er aan de kunstheup is.

Deze ionen in het bloed zijn geen bloedvergiftiging en leiden niet tot sepsis, wat een heel ander soort ziekte is. Daarover spreken in sommige nieuwsberichten is zeer misleidend en volstrekt onjuist.

Er is geen definitief verband aangetoond tussen ionen uit metaal-op-metaal implantaten en ziekte, hoewel er een klein aantal gevallen is geweest waarin hoge niveaus van metaalionen in het bloed in verband zijn gebracht met symptomen of ziekten elders in het lichaam, waaronder effecten op het hart, het zenuwstelsel en de schildklier.