‘Midget Town’ – De Long Beach-legende leeft voort

Munchkin-acteurs op de set van de film ‘The Wizard of Oz’ uit 1939.

Counselor Tom Brayton gooit ons dit weekend in een e-mail een grote, dikke softbal toe: “Ik hoorde iemand praten over het ‘Little People’s House’ of ‘Munchkin House’ dat zou hebben bestaan in BIxby Knolls of Virginia Country Club. Is dit waar, of een mythe?”

Het is 14 lange jaren geleden dat iemand ons een plezier heeft gedaan om te vragen naar wat over het algemeen Midget Town in Long Beach wordt genoemd. Het heeft ook andere, soortgelijke namen, en we zullen het voortaan Little People Town noemen, omdat “kleine mensen” nu de voorkeursbenaming is. Hoewel LP Towns een veel voorkomende stadsmythe zijn in de Verenigde Staten, en zelfs op verschillende plaatsen in Zuid-Californië, heeft de meest virulente versie betrekking op de gated community van La Linda Drive in Los Cerritos/Bixby Knolls, waarvan de bewoners de mythe spuugzat zijn en kwaad op ons zullen zijn omdat wij er zelfs maar over beginnen. Niet onze schuld. Als je een huis koopt in Midget Town, krijg je gluurders. Misschien zou je gelukkiger zijn als je op Bixby Hill woonde.

Hoe dan ook, de meest populaire en algemeen aanvaarde versie van LP Town is dat het werd bevolkt door de ongeveer 200 kleine mensen die werden ingehuurd om de inwoners van Munchkinville te spelen in de film “The Wizard of Oz” uit 1939. Een klein probleempje met die theorie is het feit dat de acteurs $50 per week betaald kregen voor hun werk, vergeleken met de $125 per week die de hond betaald kreeg. Niet genoeg voor een La Linda pad. Maar dat is een probleem waar we mee kunnen leven, vooral als je het gerucht erbij haalt dat veel van de kleine mensen hun inkomen aanvulden door te werken in het nabijgelegen Welch’s Restaurant op Atlantic.

Een lezer in 2004 vertelde ons dat de voormalige Munchkins “bijna elke vrijdagavond” naar het Towne Theater op Atlantic Avenue gingen. Hij vertelde ons dat “ze samen als groep op de voorste rij zaten” en dat de zaalwacht herhaaldelijk tegen hen zei dat ze stil moesten zijn. “Het was nooit een hard geluid,” meldde onze bron. “Meer een constant geklets.”

Waarom niet het chiquere Crest Theater een paar deuren ten zuiden van de Towne? Onze bron vertelde ons dat de manager van het Crest in die tijd fel anti-kleine mensen was. “Hij pakte ze altijd hard aan als ze probeerden binnen te komen.”

Er waren genoeg ooggetuigen van de kleine bevolking van de plaats 14 jaar geleden, hoewel in geen enkel geval een verslag uit de eerste hand kwam van iemand die een D-plus kon scoren op een veld nuchterheidstest. De getuigenissen begonnen altijd met zinnen als: “Ik was met drie vrienden bier aan het drinken…” en “Ik had net een zak paddestoelen…. opgehaald” en eindigden met onbeschoft wakker worden op een met dauw besmeurd gazon “waar een vuilbekkend persoontje citroenen naar me gooide” en “Er waren twee kleine mensjes die tegen me schreeuwden, toen begonnen er overal appels om me heen te vallen.”

Er is nu nog maar één overlevende Munchkin, de 98-jarige Jerry Maren, dus we weten niet zeker of de legende van La Linda als Little Peoplesville dezer dagen standhoudt. We vermoeden van niet; de legende is zijn benen aan het verliezen. Er zijn tegenwoordig vreemdere, minder charmante legendes op het internet: van chemtrails tot condoom snuiven.