My Normie Wife
Op de een of andere manier lijkt het haar meer dwars te zitten dan mij.
Of, nou ja, zij is degene die er steeds over begint.
Ik weet niet precies wat haar bezighoudt.
Mijn verleden, ik bedoel, mijn verleden als drugsverslaafde, alcoholist en oplichter. Mijn vrouw en ik zijn meer dan een jaar geleden getrouwd en ik denk dat we allebei dachten dat het nu wel makkelijker voor haar zou zijn geworden – wat ook zeker het geval is – maar ze voelt zich nog steeds ongemakkelijk als er een verslaafd personage in een film voorkomt waar we naar kijken, of als ik per ongeluk een verhaal begin te vertellen dat verband houdt met mijn gebruik – wat vrij vaak gebeurt, want ook al ben ik 30 en al vier jaar nuchter, mijn leven stond van mijn 17e tot mijn 28e min of meer in het teken van gebruiken, of van proberen te herstellen van het gebruik. Feit is dat veel van mijn ervaringen stammen uit de tijd dat ik in een afkickkliniek zat, of in een opvanghuis, of in een nog smeriger situatie.
Gesponsorde advertentie
“Misschien moet je met iemand zijn zoals jij,” zal ze zeggen. “Misschien zou je gelukkiger zijn met een andere verslaafde die herstellende is. Ze zouden je begrijpen en niet zo van streek raken als ze aan dit soort dingen denken.”
Natuurlijk probeer ik mezelf te bewerken. Maar het glipt er wel eens uit.
Op zulke momenten komt mijn vrouw altijd op dezelfde plek terug. “Misschien moet je met iemand zijn zoals jij,” zegt ze dan. “Misschien zou je gelukkiger zijn met een andere verslaafde die herstellende is. Ze zouden je begrijpen en niet zo van streek raken als ze aan die dingen denken.”
Op een bepaalde manier heeft ze natuurlijk gelijk. Samen zijn met een andere verslaafde zou die ruzies waarschijnlijk verlichten. Een andere verslaafde zou begrijpen hoe ik dingen kon doen toen ik verslaafd was, die ik anders nooit zou doen. Ze zouden ook begrijpen dat nu ik niet meer gebruik, het niet zo is dat ik altijd moet vechten tegen verlangens en me moet herinneren hoe geweldig de goede oude tijd was. In feite denk ik bijna nooit meer aan drugs. En de persoon die ik was toen ik verslaafd was, lijkt een heel ander persoon dan wie ik nu ben. Zelfs mijn herinneringen lijken meer op het kijken naar een film dan op het herinneren van dingen die me echt zijn overkomen.
Iemand zoals ik – een verslaafde zoals ik – zou weten hoe verschrikkelijk en afschuwelijk de goede oude tijd werkelijk was. Ze zouden begrijpen dat ik daar nooit, maar dan ook nooit meer naar terug zou willen
Plus we zouden, theoretisch althans, kunnen praten over onze vergelijkbare ervaringen. Ik zou afkickverhalen kunnen delen en zij ook.
Dit soort relaties komt zo vaak voor.
Ik ben benieuwd naar de statistieken, maar het lijkt erop dat verslaafden over het algemeen uitgaan met andere verslaafden. Vlak na ons huwelijk trouwde een goede vriend van mijn vrouw, die nuchter is, met zijn vriendin, die ook nuchter is. Ze ontmoetten elkaar natuurlijk in hun NA-bijeenkomst.
Het is logisch.
Maar niet alleen vanwege ons vermogen om met andere verslaafden om te gaan.
Overal in de wereld, weg van school, zijn er niet echt veel mogelijkheden om mensen te ontmoeten. Misschien ontmoet je iemand op het werk, maar de mogelijkheden op het werk zijn meestal beperkt. En omdat zoveel mensen elkaar in bars en clubs ontmoeten, zijn je mogelijkheden als je nuchter bent aanzienlijk kleiner.
Dus worden 12-stappen-bijeenkomsten de belangrijkste bron van menselijk contact voor mensen in herstel (althans, 12-stappen-herstel). Om eerlijk te zijn, was een groot deel van mijn aantrekkingskracht tot de AA de mogelijkheid om daar meisjes te ontmoeten. En ik probeerde, ongelukkig genoeg, om daar met meisjes uit te gaan. Maar al mijn ervaringen met AA-meisjes waren desastreus, vooral omdat ik probeerde ze te versieren, afgewezen werd en me dan schaamde om terug te gaan naar die bijeenkomst.
Er schuilt natuurlijk een gevaar in het daten met herstellende verslaafden als je zelf verslaafd bent. Het is een oud verhaal, denk ik, van twee nuchtere verslaafden die elkaar ompraten om weer te gaan gebruiken, en het is een opluchting om te weten dat ik me daar met mijn vrouw zeker geen zorgen over hoef te maken. Ik heb mogelijk het ergste scenario van allemaal meegemaakt toen het AA-meisje waarmee ik uitging – die weer was begonnen met gebruiken, zonder dat ik het wist – mij er uiteindelijk toe overhaalde (hoewel het mijn eigen schuld was en ik waarschijnlijk wel wist wat er aan de hand was en alleen maar tegen mezelf loog) om weer te gaan gebruiken. Dat werd uiteindelijk mijn ergste terugval, waarbij ik bijna mijn arm verloor en al de rest. We hebben elkaar zes maanden lang elke dag bijna vermoord.
Daten met nuchtere meisjes was echt niet wat je ervan verwacht had.
Natuurlijk werkt het wel voor mensen.
Die vriendinnen van mijn vrouw zijn getrouwd en doen het geweldig. Ik zie hun foto’s de hele tijd op Facebook en ze zijn een leuk en cool uitziend stel; ze hebben hun bijeenkomsten en nuchtere vrienden samen. Misschien is dat ook wel een van de dingen waardoor het werkt: ’s avonds naar dezelfde bijeenkomsten gaan, met hun sponsors werken en over dat soort dingen praten. Ik weet zeker dat het erg leuk voor ze is. Het is erg leuk voor veel mensen.
In de kamers zag ik stellen van allerlei pluimage. Sommige leken functioneel. Sommigen leken disfunctioneel. Het is waarschijnlijk net zo als al het andere. Er zijn inherente voordelen. Maar er zijn ook nadelen aan verbonden.
Maar als het om relaties gaat, lijkt het me vooral dat te veel op elkaar lijken niet altijd het beste is – althans niet voor mij. Ik heb het al moeilijk genoeg om met mezelf te leven. Leven met iemand anders zoals ik zou gewoon verschrikkelijk zijn.
En, zeker, wat de uiterlijke dingen betreft, zouden mijn vrouw en ik niet meer van elkaar kunnen verschillen. Maar we delen wel dezelfde waarden en wensen voor de toekomst. En ik denk graag dat onze verschillen elkaar aanvullen. Mijn tekortkomingen zijn haar sterke punten en omgekeerd (hoewel haar sterke punten zeker talrijker zijn dan de mijne, en mijn tekortkomingen veel talrijker dan de hare).
Of course, what makes people truly compatible is some secret, magical formula of differences and similarities that I couldn’t possibly explain, describe, or even begin to understand. Het is veel gecompliceerder dan gewoon allebei verslaafd zijn, allebei AA volgen, allebei kanker overleven, astronaut zijn, scenarioschrijver zijn of staatshoofd zijn.
Wat het ook is, het is niet te bevatten.
Maar het is wat wij tweeën hebben.
En ik probeer haar dat te vertellen, telkens als ze haar twijfels heeft.
Wanneer het werkt, werkt het.
Het is beter om niet te veel vragen te stellen.
Nic Sheff is columnist voor The Fix en auteur van twee memoires over zijn worstelingen met verslaving, de New York Times-bestseller Tweak, en We All Fall Down. Hij woont in Los Angeles met zijn vrouw, twee jachthonden en een kat en heeft eerder geschreven over het verkopen van zichzelf voor seks en het boek Beautiful Boy van zijn vader David Sheff, naast vele andere onderwerpen.