Peyton Randolph: De vergeten revolutionaire president

De eerste president van het Continentaal Congres was de goede vriend van George Washington en de neef van Thomas Jefferson. Wie was deze grotendeels vergeten voorvader en waarom was hij een cruciale figuur in de Revolutie?

Randolph was 54 jaar oud toen hij op 22 oktober 1775, tijdens de zitting van het Congres, aan een beroerte overleed. Hij stond in zo’n hoog aanzien als revolutionair leider dat het hele Congres zijn werkzaamheden staakte om zijn begrafenis bij te wonen.

Randolph was tweemaal voorzitter van het Continentaal Congres en hij was in Philadelphia toen hij plotseling overleed. Randolph werd eerst begraven in Christ Church in Philadelphia. Zijn lichaam werd later naar Virginia overgebracht en daar op 26 november 1776 bijgezet.

De afgevaardigde uit Virginia werd in 1774 unaniem gekozen tot de eerste president van het Continentaal Congres. Hij trad na een maand af om zich bezig te houden met politieke zaken in Virginia. Toen het Congres in een tweede zitting bijeenkwam, werd Randolph opnieuw tot voorzitter benoemd. Hij nam opnieuw ontslag om terug te keren naar Virginia om de beweging tegen de koninklijke gouverneur van de kolonie te leiden.

Toen Randolph voor een derde keer terugkwam in het Congres, fungeerde John Hancock als voorzitter, terwijl Randolph bij de delegatie van Virginia zat. Randolph was op een avond na het Congres bij een vriend thuis gaan eten, ging aan tafel zitten en werd getroffen. Hij overleed een paar uur later.

Jefferson was Randolph’s achterneef in de eerste graad. Hij werd aanvankelijk lid van het Continentaal Congres toen hij Randolph verving in het Tweede Continentaal Congres bij de start daarvan. In latere geschriften prees Jefferson Randolph als een goed mens, maar liet hij doorschemeren dat hij gezondheidsproblemen had door zijn omvang. “Hij was inderdaad een voortreffelijk man,” zei Jefferson, “maar zwaar en inert van lichaam, was hij eerder te indolent en onvoorzichtig voor zaken.” Randolph overleefde ook een bijna fatale ontmoeting met pokken toen hij rechten studeerde in Engeland.

Uit hedendaagse verslagen blijkt dat Randolph begin 1775 ziek was, wat ertoe leidde dat Jefferson zijn rol op het Congres op zich nam. Een andere ziekte vertraagde Randolph’s terugkeer naar het Congres die zomer opnieuw. Randolph maakte deel uit van een politieke dynastie in Virginia waartoe ook andere Randolphs, Jefferson, en leden van de familie Lee behoorden. Hij had een rechtenstudie in Engeland gevolgd en was procureur-generaal van de kolonie. Door Randolphs aanwezigheid in de Revolutionaire beweging, die als een gematigde stem werd gezien, kreeg deze meer legitimiteit.

Randolph stond gewoonlijk aan het hoofd van de delegatie van Virginia in het Congres. De Britten hadden hem op een dodenlijst gezet omdat hij een radicaal was, terwijl Randolph’s grootste criticus, Patrick Henry, zei dat Randolph niet radicaal genoeg was. Volgens historici was het ook Randolph die de gewoonte in het leven riep om het Congres te openen met een gebed.

Hoewel Randolph de Onafhankelijkheidsverklaring niet meer heeft meegemaakt, speelde hij een sleutelrol bij de vorming van het Continentaal Congres en was hij een patriot in elke zin van het woord.