Public Enemy

1985-1987: Oprichting en beginjarenEdit

Public Enemy werd in 1985 gevormd door Carlton Ridenhour (Chuck D) en William Drayton (Flavor Flav), die elkaar halverwege de jaren tachtig ontmoetten op de Adelphi University van Long Island. Chuck D en Spectrum City, zoals de groep werd genoemd, brachten de plaat “Check Out the Radio” uit, ondersteund door “Lies”, een sociaal commentaar – die beide van invloed zouden zijn op Run-D.M.C. en Beastie Boys van RUSH Productions. Chuck D bracht een tape uit om WBAU te promoten (het radiostation waar hij op dat moment werkte) en om een lokale MC af te weren die het tegen hem op wilde nemen. Hij noemde de tape Public Enemy #1 omdat hij het gevoel had dat hij werd vervolgd door mensen in de lokale scene. Dit was de eerste verwijzing naar de notie van een publieke vijand in één van Chuck D’s nummers. De single werd gemaakt door Chuck D met een bijdrage van Flavor Flav, hoewel dit was voordat de groep Public Enemy officieel was samengesteld. Rond 1986 werd Bill Stephney, de voormalige programmadirecteur van WBAU, benaderd door Ali Hafezi en kreeg hij een baan aangeboden bij het label. Stephney accepteerde het aanbod en zijn eerste opdracht was de beginnende producer Rick Rubin te helpen Chuck D te contracteren, wiens nummer “Public Enemy Number One” Rubin had gehoord van Andre “Doctor Dré” Brown.

Volgens het boek The History of Rap Music van Cookie Lommel, “vond Stephney dat het tijd was om de harde stijl van Run DMC te combineren met een politiek die zich richtte op de zwarte jeugd. Chuck recruteerde Spectrum City, waartoe Hank Shocklee, zijn broer Keith Shocklee en Eric “Vietnam” Sadler behoorden, samen bekend als de Bomb Squad, om zijn productieteam te vormen en voegde een andere Spectrum City-partner, Professor Griff, toe om de minister van informatie van de groep te worden. Met de toevoeging van Flavor Flav en een andere lokale mobiele DJ genaamd Terminator X, was de groep Public Enemy geboren”. Volgens Chuck staat S1W, wat staat voor Security of the First World, “voor het feit dat de zwarte man net zo intelligent kan zijn als hij sterk is. Het staat voor het feit dat we geen derde-wereld-mensen zijn, maar eerste-wereld-mensen; wij zijn de oorspronkelijke mensen”. Hank Shocklee bedacht de naam Public Enemy op basis van “underdog liefde en hun ontwikkelende politiek” en het idee van Def Jam medewerker Bill Stephney naar aanleiding van het Howard Beach rassenincident, Bernhard Goetz, en de dood van Michael Stewart: “De zwarte man is absoluut de publieke vijand.”

Public Enemy begon als openingsact voor de Beastie Boys tijdens de populariteit van laatstgenoemden Licensed to Ill, en bracht in 1987 hun debuutalbum Yo! Bum Rush the Show.

1987-1993: Mainstream succesEdit

Het debuutalbum van de groep, Yo! Bum Rush the Show, werd in 1987 uitgebracht en met veel bijval ontvangen. In oktober 1987 noemde muziekcriticus Simon Reynolds Public Enemy “een rockband van superlatieven”. Hun tweede album, It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back, verscheen in 1988. Dit album deed het beter in de hitlijsten dan hun vorige release, en bevatte de hitsingle “Don’t Believe the Hype”, naast “Bring the Noise”. Het was het eerste hip hop album dat werd verkozen tot album van het jaar in The Village Voice’s invloedrijke Pazz & Jop critici poll.

In 1989 keerde de groep terug naar de studio om hun derde album op te nemen, Fear of a Black Planet, dat hun politiek geladen thema’s voortzette. Het album zou eind 1989 worden uitgebracht, maar werd uitgesteld tot april 1990. Het was het meest succesvolle van al hun albums en werd in 2005 geselecteerd voor bewaring in de National Recording Registry. Het bevatte de singles “Welcome to the Terrordome”, geschreven nadat de band bekritiseerd was door Joden voor de antisemitische opmerkingen van Professor Griff, “911 Is a Joke”, dat kritiek uitte op de hulpdiensten omdat ze er langer over deden om bij noodgevallen in de zwarte gemeenschap te komen dan die in de blanke gemeenschap, en “Fight the Power”. “Fight the Power” wordt beschouwd als een van de populairste en invloedrijkste nummers in de hiphopgeschiedenis. Het was het themalied van Spike Lee’s Do the Right Thing.

Het vierde album van de groep, Apocalypse 91… The Enemy Strikes Black, zette deze trend voort met nummers als “Can’t Truss It”, dat inging op het slavernijverleden en hoe de zwarte gemeenschap kan terugvechten tegen onderdrukking; “I Don’t Wanna be Called Yo Nigga”, een nummer dat het gebruik van het woord nigga buiten de oorspronkelijke denigrerende context aan de kaak stelt. Het album bevatte ook het controversiële nummer en de video “By the Time I Get to Arizona”, waarin de frustratie van de zwarte gemeenschap werd opgetekend over het feit dat sommige Amerikaanse staten de verjaardag van Martin Luther King Jr. niet als een nationale feestdag erkenden. In de video lieten leden van Public Enemy hun frustraties botvieren op politici in de staten die de feestdag niet erkenden.

In 1992 was de groep een van de eerste rapacts die optrad op het Reading Festival in het Verenigd Koninkrijk, als headliner op de tweede dag van het driedaagse festival.

1994-2019: latere jaren en ledenwisselingen

Nadat een motorongeluk in 1994 zijn linkerbeen verbrijzelde en hem een volle maand in het ziekenhuis hield, verhuisde Terminator X naar zijn boerderij van 15 hectare in Vance County, North Carolina. In 1998 was hij klaar om zich terug te trekken uit de groep en zich full-time te richten op het fokken van Afrikaanse zwarte struisvogels op zijn boerderij. Eind 1998 ging de groep op zoek naar Terminator X’s permanente vervanger. Na enkele maanden zoeken naar een DJ, zag Professor Griff DJ Lord op een Vestax Battle en benaderde hem om de DJ van Public Enemy te worden. DJ Lord trad toe als full-time DJ van de groep, net op tijd voor Public Enemy’s 40e wereldtournee. Sinds 1999 is hij de officiële DJ voor Public Enemy op albums en wereldtournees terwijl hij talloze turntablistwedstrijden won, waaronder meerdere DMC finales.

In 2007 bracht de groep een album uit met de titel How You Sell Soul to a Soulless People Who Sold Their Soul? Public Enemy’s single van het album was “Harder Than You Think”. Vier jaar na How You Sell Soul … , in januari 2011, bracht Public Enemy het album Beats and Places uit, een compilatie van remixen en “verloren” tracks. Op 13 juli 2012 verscheen Most of My Heroes Still Don’t Appear on No Stamp, dat exclusief verkrijgbaar was via iTunes. In juli 2012 werd op de Britse televisie in een reclame voor de Paralympische Zomerspelen 2012 in Londen een korte remix van het nummer “Harder Than You Think” getoond. De reclame zorgde ervoor dat het nummer op 2 september 2012 nummer 4 bereikte in de UK Singles Chart. Op 30 juli 2012 gaf Public Enemy een gratis concert met Salt-N-Pepa en Kid ’n Play in het Wingate Park in Brooklyn, New York als onderdeel van de Martin Luther King Jr. Concert Series. Op 26 augustus 2012 trad Public Enemy op tijdens het South West Four muziekfestival in Clapham Common in Londen. Op 1 oktober 2012 werd The Evil Empire of Everything uitgebracht. Op 29 juni 2013 traden ze op tijdens Glastonbury Festival 2013. Op 14 september 2013 traden ze op tijdens Riot Fest & Carnival 2013 in Chicago, Illinois. Op 20 september 2013 traden ze op tijdens Riot Fest & Side Show in Byers, Colorado.

In 2014 lanceerde Chuck D PE 2.0 met Oakland rapper Jahi als een spirituele opvolger en “volgende generatie” van Public Enemy. Jahi ontmoette Chuck D backstage tijdens een soundcheck op de Rock & Roll Hall of Fame in 1999 en verscheen later als voorprogramma op Public Enemy’s 20th Anniversary Tour in 2007. De taak van PE 2.0 is tweeledig, zegt Jahi, om “selecte nummers uit de PE-catalogus te nemen en ze te coveren of opnieuw te bekijken”, evenals nieuw materiaal met leden van de originele Public Enemy, waaronder DJ Lord, Davy DMX, Professor Griff en Chuck D. PE 2.0’s eerste album People Get Ready werd uitgebracht op 7 oktober 2014. InsPirEd PE 2.0’s tweede album en deel twee van een voorgestelde trilogie werd een jaar later uitgebracht op 11 oktober 2015.Man Plans God Laughs, Public Enemy’s dertiende album, werd uitgebracht in juli 2015. Op 29 juni 2017 bracht Public Enemy hun veertiende album uit, Nothing Is Quick in the Desert. Het album was tot 4 juli 2017 gratis te downloaden via Bandcamp.

2020-heden: Flavor Flav ontslaan controverse, Public Enemy Radio en terugkeer naar Def JamEdit

In eind februari 2020 werd aangekondigd dat Public Enemy (gefactureerd als Public Enemy Radio) zou optreden op een campagne rally in Los Angeles op 1 maart 2020 voor Bernie Sanders, die campagne voerde om de genomineerde van de Democratische Partij te zijn in de presidentsverkiezingen van 2020. Dagen na de aankondiging, stuurde Flavor Flav’s advocaat Matthew Friedman een brief waarin hij de campagne vroeg om de naam of het logo van de groep niet te gebruiken, met de volgende verklaring “Hoewel Chuck zeker vrij is om zijn politieke standpunten te uiten zoals hij dat wil – zijn stem alleen spreekt niet voor Public Enemy”. Chuck D reageerde op de verklaring door te zeggen: “Flavor kiest ervoor om te dansen voor zijn geld en niet om goedwillend werk te doen zoals dit. Hij heeft een jaar de tijd om zijn zaakjes op orde te krijgen of hij ligt eruit”. Een advocaat van Chuck D voegde daaraan toe: “Chuck zou kunnen optreden als Public Enemy als hij dat ooit zou willen; hij is de enige eigenaar van het Public Enemy handelsmerk. Hij tekende oorspronkelijk zelf het logo in het midden van de jaren ’80, is ook de creatieve visionair en de belangrijkste songwriter van de groep, hij schreef Flavor’s meest memorabele teksten”.

Op 1 maart 2020, voorafgaand aan het optreden van de groep op de Sanders rally, gaven Chuck D, DJ Lord, Jahi, James Bomb en Pop Diesel een gezamenlijke verklaring uit waarin ze aankondigden dat Flavor Flav ontslagen was uit de groep, waarin ze verklaarden: “Public Enemy en Public Enemy Radio zullen verder gaan zonder Flavor Flav. We danken hem voor zijn jaren van dienst en wensen hem het allerbeste”. De verklaring beweerde ook: “Flavor Flav is op non-actief gesteld sinds 2016 toen hij MIA was van het Harry Belafonte benefiet in Atlanta, Georgia. Dat was de laatste druppel voor de groep. Hij had eerder al talloze live optredens gemist van Glastonbury tot Canada, album opnamesessies en fotoshoots. Hij verkoos altijd om te feesten boven werken”. Op 2 maart 2020 werd aangekondigd dat Public Enemy Radio het album Loud Is Not Enough zou uitbrengen, dat in april 2020 zou moeten verschijnen. Het album zou de line-up van Chuck D, DJ Lord, Jahi en de S1Ws bevatten en volgens een verklaring van de groep zou het “teruggaan naar de oorspronkelijke DJ-en-turntablist basis van hiphop”.

Op 1 april 2020 werd bekend dat het ontslag van Flavor Flav een publiciteitsstunt was om aandacht te krijgen en desinformatie te becommentariëren. Reuters beweerde dat Chuck D en Flavor Flav “een nep-splitsing hadden verzonnen om de aandacht te trekken en de vooringenomenheid van de media bij de berichtgeving over slecht nieuws over hiphop te benadrukken”. In een interview met rapper Talib Kweli verklaarde Chuck D dat de stunt geïnspireerd was op Orson Welles’ radiodrama “The War of the Worlds” uit 1938. In reactie hierop tweette Flavor Flav: “Ik ben geen deel van uw hoax” en: “Er zijn serieuzere dingen in de wereld op dit moment dan April Fool’s grappen en het laten vallen van platen. De wereld heeft beter nodig dan dit,,,you say we are leaders so act like one”.

Op 19 juni 2020 bracht Public Enemy (met Flavor Flav), de single en videoclip uit voor hun anti-Donald Trump nummer, “State of the Union (STFU)”. Chuck D verklaarde: “Onze collectieve stemmen worden steeds luider. De rest van de planeet staat aan onze kant. Maar het is niet genoeg om te praten over verandering. Je moet komen opdagen en verandering eisen. Mensen moeten stemmen alsof hun leven ervan afhangt, want dat doet het ook”. In 2020 keert de groep terug naar Def Jam en brengt op 25 september 2020 het nieuwe album What You Gonna Do When the Grid Goes Down uit.