Robbie Lawler vs. Rory MacDonald 2: Een terugblik

Er zijn een paar gevechten in de geschiedenis van MMA die verantwoordelijk zijn voor het op gang brengen van een onevenredig grote instroom van fans naar de sport. Een van die brandhaarden is Robbie Lawler vs. RoryMacDonald 2, de hoofdgevecht van de dierbare herinnerd UFC 189 kaart. Het is deconsensus grootste MMA gevecht aller tijden; een sluitstuk van wat is de consensusgreatest UFC-kaart van alle tijden.

De UFC, misschien op de hoogte van dit feit, heeft geupload het als een “Free Fight” op hun YouTube-kanaal, in het midden van deongoing COVID-19 pandemie die de toekomst van sportevenementen onzeker maakt.

Interessant genoeg kreeg dit grootste gevecht aller tijden, waarover consensus bestaat, veel boegeroep te verduren van het publiek, zowel tijdens als aan het eind van de eerste ronde. De bloeddorst van de aanwezige fans was blijkbaar niet gestild door de vier voorgaande gevechten, waarvan er drie eindigden in KO/TKO en die allemaal eindigden in finishes.

Dit vond ik toen al vreemd; de eerste ronde was zeker een aftastend proces, maar het was niet geheel verstoken van actie.

Noch, iedereen die na de eerste ronde joelde, joelde zeker niet na de tweede. MacDonald had wat succes met het lichaam, maar Lawler zette tegen het einde van de ronde aan met een paar verwoestende schoten op het hoofd. MacDonald bloedde hevig uit zijn gezicht; later werd bekend dat hij zijn neus had gebroken.

Het was een gevecht met een aantal keerpunten; momenten waarop we dachten dat de een of de ander op het punt stond de overhand te nemen. In de derde ronde schiet Rory voor een enkel been, dat Robbie prachtig verdedigt. Als gevolg van de scramble, komt Rory in de schildpad positie terecht en Lawler deelt schade uit voordat de twee vechters weer op hun voeten staan. Dit was niet de laatste keer dat MacDonald probeerde te worstelen, maar het was voorbestemd dat dit gevecht op de voeten zou blijven.

Laat in de derde ronde, landde McDonald een rechtse trap naar het hoofd die Lawler ogenschijnlijk blokkeerde. Maar het werd al snel duidelijk dat deze trap Lawler pijn deed. Hij trok zich terug naar het hek, waar MacDonald zijn handen liet gaan; hij strafte Lawler gedurende een goede 30 seconden voordat de bel genadeloos een einde maakte aan de ronde. Niemand zou het scheidsrechter Big John McCarthy kwalijk hebben genomen dat hij het gevecht op dat moment stopzette. Maar dat deed hij niet, en Lawler overleefde de aanval en de kampioensronden.

De vierde ronde ging verder waar de derde was gebleven, met MacDonald die Lawler te grazen nam. Stoten, hoge trappen, ellebogen, knieën, frontkicks naar het lichaam; Rory gooide alles naar Robbie. Lawler, hoewel hij nooit echt zijn benen weer onder zich kreeg, overleefde opnieuw. Rory trok zich slim terug en begon zijn slagen zorgvuldig te kiezen (in plaats van zich uit te putten in een poging het af te maken), en landde een aantal prachtige combo’s.

Tegen het midden van de vierde ronde, begon het tij te keren in het voordeel van Lawler. Lawler landde een paar mooie stoten op Rory, wiens gezicht onder het bloed zat, grotendeels te danken aan zijn gebroken neus.

Die gebroken neus zou de beslissende factor in het gevecht blijken te zijn, want in de laatste ronde, na herhaaldelijk krachtige schoten in het gezicht te hebben gehad, kon Rory de pijn niet meer verdragen en viel hij op zijn rug en kreeg hij wat ground and pound te verduren voordat het gevecht werd gestopt.

Twee van de meest gewelddadige vechters stapten in de kooi en produceerden een van de meest gewelddadige gevechten in de geschiedenis. Maar hoewel het gevecht het meest wordt herinnerd om zijn geweld, toonden deze mannen ook een hoog niveau van vaardigheid; dit was verre van Rock ‘Em Sock ‘Em Robots. Helaas, zoals met elke gevechtssportoorlog, zou geen van beiden ooit nog dezelfde zijn.

MacDonald vocht nog maar één keer in de UFC (verlies tegen Stephen Thompson) voordat hij naar Bellator ging. Hij is 3-3-1 sinds dit gevecht, en is nooit meer hetzelfde geweest. Lawler is 2-4, en heeft 3 opeenvolgende gevechten verloren. Schokkend genoeg verdiende MacDonald slechts 59.000 dollar voor deze historische prestatie.

Maar voor zo’n 20 minuten kun je al deze onaangenaamheden vergeten en waarderen dat deze twee krijgers alles gaven wat ze hadden en een meesterwerk van een gevecht produceerden.