Samuel Adams
Commitment to American independence
Zijn invloed werd al snel tweede na James Otis, de advocaat en politicus die bekendheid verwierf door zijn verzet tegen de revenue acts. Adams werd vanuit Boston in het lagerhuis van het gerechtshof van Massachusetts gekozen en was daar tot 1774 lid van, na 1766 als griffier. In 1769 werd Adams de leider van de Massachusetts radicalen. Er is enige reden om aan te nemen dat hij zich een jaar eerder had ingezet voor de Amerikaanse onafhankelijkheid. John Adams kan zich vergist hebben door zijn neef al zo vroeg deze extreme houding toe te schrijven, maar Samuel Adams was zeker een van de eerste Amerikaanse leiders die het gezag van het Parlement over de koloniën ontkende, en hij was ook een van de eersten – zeker tegen 1774 – die onafhankelijkheid als het eigenlijke doel zag.
© North Wind Picture Archives
John Adams beschreef zijn neef als een eenvoudige, bescheiden en deugdzame man. Maar daarnaast was Samuel Adams een propagandist die niet al te gewetensvol was in zijn aanvallen op Britse functionarissen en het Britse beleid, en ook een hartstochtelijk politicus. In talloze krantenbrieven en essays van verschillende handtekeningen beschreef hij de Britse maatregelen en het gedrag van koninklijke gouverneurs, rechters en douaniers in de donkerste kleuren.
Tijdens de crisis over de Townshend duties (1767-70), de door minister Charles Townshend voorgestelde invoerheffingen op voorheen belastingvrije producten, was Adams niet in staat de kolonisten in Massachusetts tot extreme stappen te bewegen, mede door de matigende invloed van Otis. De Britse troepen die in 1768 naar Boston werden gestuurd, vormden echter een mooi doelwit voor deze propaganda, en Adams zorgde ervoor dat zij in de koloniale kranten werden afgeschilderd als brute soldaten die burgers onderdrukten en hun vrouwen en dochters belaagden. Hij was een van de leiders in de stadsvergadering die eiste en bewerkstelligde dat de troepen uit Boston werden verwijderd nadat enkele Britse soldaten op een menigte hadden geschoten en vijf Amerikanen hadden gedood. Toen het nieuws kwam dat de Townshend duties, behalve die op thee, waren afgeschaft, slonk zijn aanhang. Niettemin blies Adams in de jaren 1770-73, toen andere koloniale leiders inactief waren, oude kwesties nieuw leven in en vond hij nieuwe; hij was verantwoordelijk voor de oprichting (1772) van het correspondentiecomité van Boston dat contact onderhield met soortgelijke organen bij de oprichting waarvan hij ook in andere steden een rol had gespeeld. Deze comités werden later doeltreffende instrumenten in de strijd tegen de Britten.
De goedkeuring door het Parlement van de Tea Act van 1773, die de Oost-Indische Compagnie een monopolie verleende op de verkoop van thee in de koloniën, gaf Adams ruimschoots de gelegenheid zijn opmerkelijke talenten te benutten. Hoewel hij niet deelnam aan de Boston Tea Party, was hij ongetwijfeld een van de planners ervan. Hij was opnieuw een leidende figuur in het verzet van Massachusetts tegen de uitvoering van de Intolerable (Coercive) Acts die door het Britse Parlement waren uitgevaardigd als vergelding voor het dumpen van thee in de haven van Boston, en als lid van het First Continental Congress, dat namens de 13 kolonies sprak, drong hij erop aan dat de afgevaardigden een krachtig standpunt zouden innemen tegen Groot-Brittannië. Als lid van het provinciaal congres van Massachusetts in 1774-75 nam hij deel aan de voorbereidingen voor oorlogsvoering, mocht Groot-Brittannië naar de wapens grijpen. Toen de Britse troepen vanuit Boston naar Concord marcheerden, verbleven Adams en de voorzitter van het Continentaal Congres, John Hancock, in een boerderij in de buurt van de marsroute, en er wordt wel gezegd dat de arrestatie van de twee mannen een van de doelen van de expeditie was. Maar de troepen deden geen moeite om hen te vinden, en de Britse bevelen riepen alleen op tot vernietiging van de militaire voorraden die in Concord waren verzameld. When Gen. Thomas Gage issued an offer of pardon to the rebels some weeks later, however, he excepted Adams and Hancock.
Library of Congress, Washington, D.C.