Schildklier- en bijschildklieraandoeningen – Otolaryngologie

De afdeling Otolaryngologie van de Universiteit van Michigan is toonaangevend in het diagnosticeren, behandelen en revalideren van patiënten met schildklier- en bijschildklieraandoeningen, een van de vijf gebieden die otolaryngologie behandelt. Daarnaast worden patiënten met deze aandoeningen verzorgd door deskundigen op het gebied van endocrinologie, endocriene chirurgie, nucleaire geneeskunde, radiologie en medische oncologie, radiologie, genetica en pathologie.

Het team van multidisciplinaire specialisten van de Universiteit van Michigan is gericht op het stellen van een nauwkeurige diagnose door middel van uitgebreide tests en het bieden van de beste behandelingsopties voor elke patiënt. We worden vaak doorverwezen naar patiënten met zeer complexe problemen en evalueren voortdurend de nieuwste onderzoeksresultaten met de nieuwste technieken en therapieën om onze patiënten de best mogelijke zorg te bieden.

Over schildklier- en bijschildklieraandoeningen

Schildklieraandoeningen treden meestal op wanneer de schildklier (een kleine, vlindervormige klier die zich in het onderste deel van de hals bevindt) te veel of te weinig hormonen afgeeft. Zo’n onevenwichtigheid kan leiden tot verstoring van de functies die regelen hoe het lichaam eiwitten, vetten en koolhydraten metaboliseert, en hoe het energie verbruikt, zuurstof verbruikt en warmte produceert. De productie van schildklierhormoon door de schildklier wordt geregeld door een ander hormoon dat wordt gemaakt door de hypofyse, een kleine klier in de basis van uw hersenen. De hypofyse en de schildklier werken samen om de juiste hoeveelheid schildklierhormoon voor het lichaam te produceren. Als er te weinig schildklierhormoon wordt geproduceerd, worden mensen beschouwd als hypothyreoïdie; als er te veel schildklierhormoon wordt geproduceerd, worden ze gediagnosticeerd als hyperthyreoïdie.

Parathyreoïdieaandoeningen ontstaan wanneer bijschildklieren (normaal gesproken vier klieren die zich in de buurt van, of vastzitten aan, de achterkant van de schildklier bevinden) ongepaste niveaus van PTH-hormoon afgeven, dat het calciumniveau in het lichaam regelt. Hyperparathyreoïdie is een aandoening die wordt veroorzaakt door een hoger calciumgehalte dan normaal (bijschildklieren die te veel PTH produceren) en kan leiden tot negatieve gevolgen zoals osteoporose, nierstenen, chronische vermoeidheid en andere. Het tegenovergestelde probleem, hypoparathyreoïdie, doet zich voor wanneer de bijschildklieren niet genoeg PTH produceren, wat leidt tot lage calciumniveaus in het bloed en nadelige gevolgen heeft voor spieren, zenuwen en andere functies.

Diagnose van schildklier- en bijschildklieraandoeningen

Onze specialisten stellen de diagnose van schildklier- en bijschildklieraandoeningen door middel van uitgebreide tests die beginnen met een volledige anamnese en lichamelijk onderzoek, en worden gevolgd door bloedonderzoek, een belangrijke stap in het identificeren van de aandoening.

Afhankelijk van het specifieke probleem, kunnen we een echografie van de hals uitvoeren om afwijkingen te identificeren. Met een echografie kunnen we ook, indien nodig, een naaldbiopsie uitvoeren om knobbeltjes of lymfeklieren in de hals te beoordelen. Andere beeldvormende onderzoeken die kunnen worden besteld zijn CAT-scan, MRI, en nucleaire geneeskundeonderzoeken zoals radiojodiumscans en PET-scans.

Behandeling voor schildklier- en bijschildklieraandoeningen

Aan de Universiteit van Michigan wordt elke patiënt zorgvuldig geëvalueerd door ons team van deskundigen, zodat de beste beslissing kan worden genomen over de meest geschikte behandeling. Welke behandeling voor elke patiënt het beste is, hangt af van de oorzaak en de ernst van de ziekte, evenals van een aantal andere factoren.

Wij zien patiënten met een breed scala aan schildklieraandoeningen, waaronder:

• Schildklierknobbeltjes zijn gezwellen of knobbeltjes in de schildklier. Ze komen vrij vaak voor en kunnen worden aangetroffen in een schildklier van normale grootte of een vergrote schildklier. Ongeveer 95% van de knobbeltjes zijn goedaardig, of niet-kankerachtig, in welk geval geen specifieke behandeling nodig is, en de schildklier gewoon kan worden gevolgd om ervoor te zorgen dat de knobbeltjes na verloop van tijd geen probleem worden. Als uw arts zich zorgen maakt dat uw knobbeltje kanker kan zijn of groot genoeg is om problemen met ademhalen of slikken te veroorzaken, kan een operatie worden aanbevolen.
• Hyperthyreoïdie is een aandoening die wordt veroorzaakt door een overactieve schildklier die het lichaam sneller laat werken. Het kan leiden tot gewichtsverlies, een snellere hartslag, zweten, of gevoelens van nervositeit. De ziekte van Graves is een van de belangrijkste oorzaken van hyperthyreoïdie. Het is een auto-immuunziekte, komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen en kan gepaard gaan met een speciaal soort oogafwijking (oogziekte van Graves). Indien onbehandeld, kan hyperthyreoïdie leiden tot ernstige hart-, bot- en andere problemen. De meest voorkomende behandelingen voor hyperthyreoïdie zijn medicijnen tegen de schildklier en radioactief jodium.
• Hypothyreoïdie is een aandoening die wordt veroorzaakt door een onderactieve schildklier die kan leiden tot veranderingen in het haar of de huid, vermoeidheid en zwakte, geheugenproblemen, of andere problemen. Hashimoto’s Thyroiditis, ook bekend als de ziekte van Hashimoto, is een auto-immuunziekte die ervoor zorgt dat het immuunsysteem van het lichaam antilichamen produceert die schildklierweefsel aanvallen en de klier beschadigen, wat leidt tot een onderproductieve schildklier. Hypothyreoïdie kan meestal gemakkelijk worden behandeld met schildklierhormoonmedicijnen, meestal levothyroxine, dat identiek is aan het belangrijkste schildklierhormoon dat door de schildklier wordt gemaakt.

Wij behandelen de volgende bijschildklieraandoeningen:

• Hypoparathyreoïdie treedt op wanneer het lichaam niet genoeg PTH-hormoon produceert en het calciumgehalte onder normaal daalt. Hypoparathyreoïdie wordt meestal behandeld met een speciale vorm van vitamine D (calcitriol) en met calciumtabletten. Zorgvuldige controle is nodig om de dosering te optimaliseren.
• Hyperparathyreoïdie treedt op wanneer het lichaam PTH-hormonen blijft produceren, ook al zijn de calciumspiegels hoger dan normaal. Voor primaire en tertiaire hyperparathyreoïdie is chirurgie de voorkeursbehandelingsmethode. Het operatief verwijderen van de vergrote of overactieve bijschildklier kan de bijschildklieraandoening permanent genezen, met minimaal invasieve technieken beschikbaar voor bepaalde patiënten.
• Primaire hyperparathyreoïdie is een toename van het calciumgehalte in het bloed veroorzaakt door de groei van goedaardige, of niet-kankerachtige, tumoren op een of meer van de bijschildklieren. Hierdoor zijn zowel het calcium- als het PTH-gehalte hoger dan normaal.
• Secundaire hyperparathyreoïdie is een verandering in de functie van de bijschildklier als gevolg van een vitamine D-tekort of nierinsufficiëntie (nierfalen). Vitamine D-tekort is goed te behandelen met medicijnen en hoeft niet geopereerd te worden. Secundaire hyperparathyreoïdie als gevolg van nierfalen kan in sommige gevallen onder controle worden gehouden met medicijnen, maar voor patiënten met extreem hoge bijschildklierhormoonspiegels kan een operatie nodig zijn om de aandoening adequaat onder controle te houden.
• Tertiaire hyperparathyreoïdie wordt gezien bij patiënten die een niertransplantatie hebben ondergaan en abnormaal hoge bijschildklierhormoon- en calciumspiegels hebben.