Smash Mouth

Rockband

Voor de goede orde…

Geselecteerde discografie

Bronnen

Toen Smash Mouth in 1999 hun tweede album Astro Lounge uitbracht, twijfelden velen aan het vermogen van de groep om een meer gevarieerde verzameling songs te produceren. Het debuutalbum van de band, Fush Yu Mang uit 1997, bevatte een constante dosis upbeat popdeuntjes en leverde de nummer één hitsingle “Walkin’ on the Sun” op, een nummer dat verschillende critici ertoe bracht Smash Mouth als een one hit wonder te bestempelen. Hoewel leadzanger Steve Harwell zei dat het debuut een “leuke plaat” was, geloofden hij en zijn bandgenoten dat ze hun muziek een stap verder konden brengen. “De eerste was bijna als een speed high, en het maakte me een beetje kwaad omdat ik het gevoel had dat het nog niet een derde liet zien van waar we toe in staat waren,” vertelde de zanger aan Neva Chonin in Rolling Stone. “Met deze, kan ik gewoon achterover leunen en genieten van it…. Veel mensen zeiden dat we niet getalenteerd genoeg waren om dat soort shit te doen. Nou, we hebben het gedaan, en ik wil dat ze hun woorden opeten. We werden zo vaak afgekraakt door mensen die wilden dat we faalden.”

Smash Mouth – vernoemd naar football speler/coach Mike Ditka’s term “smash mouth football” – begon in 1994 in San Jose, Californië, het tegendeel te bewijzen toen zanger Steve Harwell en drummer Kevin Coleman, twee jeugdvrienden die ooit samen in een garageband speelden, gitarist G reg Camp rekruteerden uit een plaatselijke coverband. Camp, op zijn beurt, vroeg bassist Paul De Lisle, met wie hij in een vorige band had gespeeld, om bij de nieuwe groep te komen. Na enige overreding door Camp, accepteerde De Lisle het aanbod, waarmee de Smash Mouth line-up compleet was. De band koos ervoor om geen vaste toetsenist aan te nemen, maar in plaats daarvan had de groep verschillende gasttoetsenisten voor hun eerste twee releases. Hoewel Camp en De Lisle veteranen uit het barcircuit waren en Harwell en Coleman geen ervaring hadden, voelde het viertal vanaf de eerste dag een onmiddellijke chemie. “De eerste keer dat we samen speelden, wist ik dat we het hadden,” herinnert Camp, de voornaamste songwriter van de band, zich aan Chonin. “Het was alsof de onschuldigen de professionals ontmoetten.” De Lisle onthulde een soortgelijk voorgevoel over de band, volgens de platenmaatschappij van de groep. “Die hot-shots waar ik mee speelde hadden zoiets van: ‘Dude, die gasten zijn stom en ze zijn waardeloos. Je moet stoppen met dat Smash Mouth gedoe en full time met ons spelen- het is wij of zij.’ En ik zei: ‘Er is iets aan de hand met die jongens dat ik niet kan beschrijven, maar ik vind het echt leuk. Maar wat ik tegen mezelf zei was: ‘Oh mijn God, Greg Camp is de beste songwriter in de Bay Area, en niemand weet dat.”

Hoewel Harwell werd beschouwd als een natuurlijke entertainer en geliefde prater, had de groep het niettemin de volgende twee jaar moeilijk met optredens in clubs in en rond San Jose. Hun eerste grote doorbraak kwam in april 1996 toen een lokaal radiostation, KOME, een van de nummers van de groep begon te spelen, getiteld “Nervous in the Alley”. Deze ongekende stap van KOME markeerde de

For the Record…

De leden zijn Greg Camp (geboren ca. 1967), songwriter, gitaar; Kevin Coleman (geboren ca. 1966), drums; Paul De Lisle (geboren C 1963), basgitaar; Steve Harwell (geboren C 1967), zang.

Samengestelde band in San Diego, CA, 1994; San Diego radiostation, KOME, begon single “Nervous in the Alley” te spelen en nodigde Smash Mouth uit om te verschijnen met No Doubt, Beck, en 311 voor het Kamp KOME muziekfestival, 1996; bracht debuutalbum Fush Yu Mang uit, single “Walkin’ on the Sun” bereikte nummer één op de Billboard Modern Rock chart, 1997; bracht vervolgalbum Astro Lounge uit, 1999.

Adressen: Platenmaatschappij -Interscope Records, 10900 Wilshire Blvd., Ste. 1230, Los Angeles, CA 90024, (310) 208-6547, fax (310) 208-7343.

voor het eerst kreeg een ongetekende band regelmatige rotatie op een radiostation dat door de moderne rockmarkt wordt ondersteund. Naast het spelen van de single van de band, nodigde het station Smash Mouth ook uit om te verschijnen met zulke gerenommeerde acts als No Doubt, Beck, en 311 voor het Kamp KO muziekfestival. “We speelden Kamp KO op Shoreline en stonden op de cover van BAM nog voor we getekend waren, en iedereen flipte,” vertelde Camp aan Billboards Doug Reece. “Andere bands hadden zoiets van, ‘Waarom krijgen deze jongens al die aandacht? Ze hebben nog niet zo lang in de loopgraven gezeten. Maar de waarheid is dat we individueel allemaal al een lange tijd in verschillende bands speelden.” Ondanks de afgunst die andere muzikanten uitten, trok Smash Mouth de aandacht van talloze platenmaatschappijen. Voordat hij Smash Mouth vormde, was Harwell de frontman van een hip-hop groep genaamd F.O.S. (Freedom Of Speech), een groep die ook een platencontract kreeg bij Taboo Records nadat een radiostation een nummer van F.O.S. begon te ondersteunen. Deze ervaring, evenals de Smash Mouth connectie met KOME, wakkerde Harwell’s interesse in de zakelijke kant van muziek aan. Zo speelde Harwell, in tegenstelling tot veel andere artiesten, een prominente rol in de besluitvorming over platencontracten en overwoog hij om op een dag zijn eigen label op te richten. “Als onze advocaat afspraken maakte met platenmaatschappijen, vroeg ik hem of ik er zelf heen mocht gaan om met mensen te praten,” vertelde de zanger aan Reece. “Zelfs als ze niets met de muziek hadden, was het cool om vrienden te maken en relaties op te bouwen. Iemand bij de radio vertelde me ooit dat je op de weg naar boven dezelfde mensen ontmoet als op de weg naar beneden, dus ik heb geprobeerd om de dingen op die manier te bekijken en te voorkomen dat ik bruggen verbrand.”

Na verschillende aanbiedingen te hebben afgewogen, besloten Harwell en Smash Mouth om bij Interscope Records te tekenen. Smash Mouth’s debuut uit 1997, Fush Yu Mang (vernoemd naar een van Al Pacino’s drugsachtige scheldwoorden in de film Scarface), volgde al snel. De dubbel platina verkochte plaat bevatte een van de grootste hits van 1997, “Walking on the Sun”, en een cover van War’s “Why Can’t We Be Friends”. Ter ondersteuning van het debuut, begon Smash Mouth aan een uitgebreide tournee, met onder andere Sugar Ray, Blur, Third Eye Blind en anderen. De groep droeg ook bij aan een versie van The Mysterians’ “Can’t Get Enough of You Baby” voor de soundtrack van Can’t Hardly Wait. Het nummer verscheen later op Smash Mouth’s vervolgalbum, Astro Lounge.

Terwijl Smash Mouth dankbaarheid uitte voor hun stijgende populariteit, voelden ze zich ook overschaduwd door het succes van “Walkin’ on the Sun,” een single die op nummer één stond in de Billboard Modern Rock chart. Bijgevolg verklaarde de muziekpers de groep tot een een-hit-wonder, en negeerde het grootste deel van de andere nummers op Fush Yu Mang. Smash Mouth realiseerde zich al snel dat naast “Walkin’ on the Sun” en “Why Can’t We Be Friends,” er geen andere singles van hun debuut meer zouden komen. Zoals Harwell aangaf aan Alternative Press. “Zodra radiostations ‘Walkin’ hadden gedraaid, zou niemand meer iets anders van die plaat aanraken.” Met dit in gedachten besloot Smash Mouth om de muzikale reikwijdte van het tweede album van de groep, Astro Lounge, dat in de lente van 1999 uitkwam en geproduceerd werd door Eric Valentine, die ook met de band samenwerkte voor Fush Yu Mang, te verbreden. Niet alleen was de band van plan om buiten de grenzen van de rock te treden, Smash Mouth wilde ook elk nummer geschikt maken voor pop radio. “Met deze plaat hadden we zoiets van: ‘We willen vijf singles,'” zei Harwell in een interview met Tim Kenneally in Spin. “Toen we het over het schrijven hadden, had ik zoiets van: ‘Kerel, we moeten het hele ding voor de radio speelbaar maken, elk nummer’.”

Critici, waaronder Kenneally, waren het erover eens dat de groep aan zo’n missie voldeed: “De eerste single, ‘All Star,’ gutst van het hoera-voor-iedereen optimisme. Lounge nuances hernomen van ‘Walkin’ zijn er in overvloed, maar slechts een paar nummers komen binnen skanking afstand van het ska-punk territorium dat ze op de rest van Fush Yu Mang in gedachten hadden.” Evenzo stelde Clifford J. Corcoran in een Alternative Press recensie: “Smaakvol gelaagd met allerlei synths, keyboards, vibes en geluidseffecten, biedt Astro Lounge een veel meer samenhangend en meeslepend eclecticisme dat zich uitstrekt van wervelende psychedelica tot reggae en dub tot Blondie-achtige new wave en zelfs tot Casio-tone bossa nova. Hoewel niet echt baanbrekend, overtreft Astro Lounge de verwachtingen ruimschoots.” Nog voor het einde van mei kwam “All Star” binnen in de top vijf van Billboard, en de single werd ook gebruikt in de film The Mystery Men later die zomer.

Hoewel Smash Mouth niet zonder hun deel van tegenstanders was. Vooral binnen de muziekscene van de Bay Area hekelden verschillende muzikanten Smash Mouth als opportunisten en carrièremakers. “There’s this one guy who, every time I see him, he hisses at me,” Camp told Kenneally. And Harwell himself admitted without apology to picking band members who he believed could help Smash Mouth earn popular recognition. But these insults did little to discourage the group. “We built this team and nobody’s going to take it away from us,” Harwell boasted to Chonin.

Selected discography

Fush Yu Mang, Interscope, 1997.

Astro Lounge, Interscope, 1999.

Sources

Alternative Press, June 1999; August 1999.

BAM (Bay Area Music), May 21, 1999, p. 17.

Billboard, August 30, 1997, p. 9; June 19, 1999.

Entertainment Weekly, June 11, 1999.

Guitar, August 1999.

Guitar World, September 1999.

Los Angeles Times, June 6, 1999; June 14, 1999.

New York Daily News, June 13, 1999.

People, July 19, 1999, p. 37.

Pulse!, August 1999, p. 19.

Request, August 1999.

Rolling Stone, October 30, 1997, p. 80; February 19, 1998, p. 24; June 24, 1999, p. 67; August 6, 1999.

Spin, July 1999; August 1999

Teen People, September 1999.

Time Out, June 24-July 1, 1999.

USA Today, July 13, 1999.

Additional information provided by Interscope Records.

—Laura Hightower