Sukitte Ii na yo.

Say ‘I Love You.’
Where do I even start with this anime. The title even gives off an exceedingly romantic, unrealistic atmosphere. If there was ever a competition for “The Most Generic Shoujo,” Say ‘I Love You’ would take the cake.
Let’s start off with a brief summarization. A reserved young girl who has no social connection whatsoever plays as the object of desire for the most popular, handsome boy in the school. They eventually establish an awkward relationship filled with uncomfortable dialogue and well, there you have it. There really isn’t much else to say about this anime. Het is simplistisch, het probeert geen grenzen te doorbreken, en het is zo eentonig dat het je waarschijnlijk zal doen geeuwen en in slaap vallen. Het heeft uitgevoerd wat elke romantische komedie anime die er is ooit heeft geprobeerd te bereiken. Ik kan je garanderen dat je dit zelfde sjabloon al vele malen eerder hebt gezien, en ik kan je ook beloven dat je beter hebt gezien.
Verhaal – 4 / 10
Het verhaal is generiek en eentonig. Het brengt niets nieuws op tafel dat zichzelf memorabel maakt, of een stempel achterlaat in de geschiedenis. Je kunt het verhaal in één zin samenvatten, en de lezer zou alles kunnen voorspellen wat er ooit in de anime zal gebeuren. Is er een compleet onverwachte plotwending? Is er een cliffhanger die je op het puntje van je stoel laat zitten? Of is er misschien een soort symboliek, of ondertoon die het probeert uit te beelden. Het antwoord is ‘nee’ op al uw vragen. Het verhaal is in feite een domme, vrolijke, simplistische romance die al te vaak is herhaald en totaal geen diepgang heeft. Het tempo maakte me ook ongemakkelijk. Eerst ontmoeten ze elkaar, dan kussen ze elkaar, en dan worden ze automatisch vriend en vriendin. Het is onvolwassen en kinderachtig, en vertegenwoordigt zeker niet het enige thema dat ze in deze hele anime hebben benadrukt, en dat is inderdaad ‘liefde’. De verhaallijn was gewoon weer een bijdrage aan waarom ik Say ‘I Love You’ zo flauw vind.
Kunst – 5 / 10
De kunst is bevredigend. Het doet niets bijzonders, maar het is zeker niet afschuwelijk. Het enigszins sympathieke karakterontwerp, en de verhelderende kleuren die in het achtergronddecor zijn verwerkt, gaven de animatie een semi-respectabele score, en het spijt me te moeten zeggen, is het hoogtepunt van deze anime’s prestatie. Afgezien van de schittering en de twinkeling die ze in elke shoujo anime strooien, overtreft Say ‘I Love You’ geen enkele andere anime met zijn kunst. Om het af te ronden, het doet zijn werk, en met de grote verscheidenheid van het spectrum waarin de animatiestudio zich waagt wanneer ze deze anime tot leven brengen is een compliment dat ik niet graag geef, maar ik zal het gewoon doen voor het vermeldenswaardige werk van de anime.

Geluid – 4 / 10
De soundtrack van Say ‘I Love You’ is bijna als een slaapliedje. Het brengt je in een sluimer, en doet je afvragen of Say ‘I Love You’ bedoeld is om je in slaap te laten vallen of om je te laten giechelen en lachen om de chemie die je in je pubertijd hebt meegemaakt. Het openingsthema is een hartverwarmende hymne, maar is zeker niet iets bijzonders. Het is kalm, beheerst, maar introduceert zeker niet het romantische aspect van Say ‘I Love You’, maar geeft je een meer weemoedig gecomponeerd orkestraal stuk. De rustige piano en viool die op de achtergrond tokkelen is rustgevend en zacht, maar het heeft voor mij geen barrière doorbroken of een muur neergehaald. Het thema aan het einde is praktisch een identieke tweelingbroer van het thema aan het begin. De OST? Meer grillige zang, waardoor ik het meer als een kinderrijmpje zie dan als een liefdesliedje. Tot slot, het geluid? Niets opmerkelijks. Maar nog steeds draaglijk.
Karakter – 3 / 10
De karakterisering gedurende Say ‘I Love You’ is waarschijnlijk het slechtste deel van deze anime. De vrouwelijke hoofdrolspeelster is de timide, gereserveerde Mei Tachibana. Haar introductie trok me eigenlijk een beetje aan – een asociale, pessimistische studente die niet gelooft in het aangaan van relaties met haar klasgenoten. Dit hield me echt gevangen – ik wilde meer weten over haar kijk op de dagelijkse grenzen van het schoolleven, en haar gedachten/meningen over sociale hiërarchie, interacties, enz. Ik vond het ook erg leuk om te zien hoe moedig ze was toen ze de populairste jongen van haar school een trap in zijn gezicht gaf! Maar toen veranderde deze slimme, intelligente en dappere jonge vrouw, waarvan ik dacht dat ze zo’n interessante kijk op de wereld had, plotseling in een gewoon tsundere personage dat nooit zou reageren op de genegenheid van de mannelijke hoofdpersoon, Yamato Kurosawa. Dat brengt me bij mijn volgende punt. Yamato Kurosawa is een van mijn minst favoriete personages in Say ‘I Love You. Hij is perfect, bijna robotachtig. Yamato Kurosawa, de academische ster, de atletische kampioen, de rijke zoon van een succesvolle familie, en daarbovenop heeft hij nog een mooi gezicht en een sociaal leven. Dat maakt hem als personage zo eentonig om naar te kijken. Ik vond het niet leuk dat er niets mis met hem was. Hij is een mens, geen buitenaardse halfgod die uitblinkt in alles wat hij doet. Ik hield ook niet van de plotse schommeling tussen zijn interesse in Mei. Eerst is hij helemaal weg van haar, zijn topprioriteit, de enige persoon die hij wilde zien en waar hij zijn tijd mee wilde doorbrengen, en dan opeens vergeet hij haar bijna. Het proces spoelt en herhaalt zich als een cyclus. Noch Mei Tachibana, noch Yamato Kurosawa deden hun rol als hoofdrolspeelster recht, zelfs niet fatsoenlijk, en daarom is de score die ze hebben gekregen zo lang. Het zou nog lager zijn geweest als Mei Tachibana’s introductie niet zo solide was. Dit aspect van Say ‘I Love You’ was de zoveelste factor die deze anime zo teleurstellend maakte.
Vermaak – 3 / 10
Eerlijk, ik zal het toegeven. Ik kijk meestal geen shoujo anime. Ja, ik heb een hoop uitstekende shoujo anime gezien, en ik heb een hoop compleet gagworthy shoujo anime gezien. Say ‘I Love You’ is voor mij gewoon een middelmatige, soap opera fling. Het is een degelijke anime om naar te kijken als je je constructief kritische brein volledig wil uitschakelen, en gewoon wil genieten van een romantische komedie. Maar dat vergeeft niet de Engelse zemelen muffin van een verhaallijn, en de rampzalige karakterisering. Say ‘I Love You’ heeft alles gedaan wat al gedaan is, en zo niet erger. Ik heb zeker NIET genoten van deze anime, en dit komt van een vrouwelijke adolescent, waarvan ik denk dat het de doelgroep van Say ‘I Love You’ is. Het beweert zelf een romantische komedie te zijn, een stukje uit het leven. Maar ik vond de relatie die Mei en Yamato deelden romantisch, maar meer onhandig, prepuberaal en coming-of-age. Het meeste wat Mei en Yamato deden was zichzelf vasthouden in een ongemakkelijke omhelzing, of een plotse kus hier of daar. Naar mijn mening is een adolescente aantrekkingskracht niet wat liefde is, en als je het nog niet hebt gemerkt uit de titel, is dat wat deze anime zo hard probeert te benadrukken. Het beweert zelf komedie te zijn, en belooft gelach. Maar de grappen die getoond werden, toverden slechts een halfslachtige glimlach op mijn gezicht, want tja, ik kan het niet duidelijker zeggen dan dat het niet grappig was, en zeker geen vermaak bood voor mij als publiek. Het doet wat het moet doen met zijn ‘slice of life genre, dat toch al niet al te interessant is om mee te maken. Je hebt je middelbare school, identieke uniformen, en knappe/leuke jongens en meisjes. Er is nooit iets gebeurd, er gebeurt nooit iets, en er zal nooit iets gebeuren. Say ‘I Love You’ was het gewoon niet voor mij.
En daarmee geef ik het een totaalscore van 4 / 10.
Sorry :/
lees meer