Terugneming

Wanneer een wetsbepaling voorschrijft dat terugneming moet plaatsvinden, heeft de pandhouder een niet-overdraagbare verplichting om bij de uitvoering van de terugneming geen ordeverstoring te veroorzaken (wat synoniem is met ordeverstoring), anders wordt de terugneming ongedaan gemaakt en is de partij die de terugneming gelast aansprakelijk voor de schade (of wordt de pandhouder aansprakelijk gesteld). Dit vereiste om de orde niet te schenden geldt ook wanneer de schending wordt veroorzaakt doordat de schuldenaar bezwaar maakt tegen de terugneming of zich tegen de terugneming verzet. In MBank El Paso v. Sanchez (1992), 836 S.W.2d 151, waar een repossession agent een auto wegsleepte zelfs nadat de lener zich in de auto had opgesloten, besliste de rechtbank dat dit een onwettige schending van de vrede was en verklaarde de repossessie ongeldig. De schuldenaar kreeg ook 1.200.000 dollar schadevergoeding van de betrokken bank. Terugneming van bezit is in het algemeen ook niet van toepassing op onroerend goed. Voor onroerende zaken geldt over het algemeen een vordering die bekend staat als executie.

Procedure van een terugneming

In de Verenigde Staten wordt een terugneming uitgevoerd op grond van staatswetten die een schuldeiser met een zekerheidsrecht op goederen toestaan om die goederen in bezit te nemen als de schuldenaar in gebreke blijft onder het contract dat het zekerheidsrecht heeft gecreëerd. Met name hebben alle 50 Amerikaanse staten en het District Columbia (met kleine variaties) artikel 9 van de Uniform Commercial Code vastgesteld, dat houders van zekerheidsrechten in het algemeen toestaat goederen terug te nemen indien een schuldenaar in gebreke is en de terugneming kan worden uitgevoerd zonder dat de vrede wordt geschonden. In gebreke zijn” betekent dat de schuldenaar zijn of haar verplichtingen uit hoofde van het contract niet is nagekomen. De meest voorkomende vormen van verzuim die leiden tot terugneming zijn het niet doen van de vereiste betalingen en het niet in stand houden van een adequate verzekeringsdekking.

Veel Amerikaanse staten hebben aanvullende wetten uitgevaardigd die specifiek van toepassing zijn op de terugneming van gekochte en geleasede auto’s, en die bedoeld zijn om de consument extra bescherming te bieden. Typische eisen zijn onder meer dat autoleners consumenten de mogelijkheid bieden om hun koop- of leasecontracten te “herstellen” of “af te lossen” nadat hun voertuigen opnieuw in bezit zijn genomen. Herstel” houdt in dat de consument alle verschuldigde bedragen plus de kosten van de kredietgever voor de inbeslagneming betaalt en vervolgens de auto terugkrijgt alsof de inbeslagneming niet had plaatsgevonden. Een “aflossing” houdt in dat de consument het volledige saldo van de overeenkomst betaalt en vervolgens vrij en zonder enige contractuele verplichtingen eigenaar wordt van het voertuig. Indien deze gevallen zich niet voordoen en het voertuig opnieuw in bezit wordt genomen, is de pandhouder verplicht de schuldenaar in kennis te stellen van zijn voornemen om het eigendom te verkopen. Dit is meestal in de vorm van een brief waarin staat dat als het verschuldigde bedrag niet binnen tien werkdagen wordt betaald, de entiteit officieel eigenaar wordt en het pand mag verkopen.

Sommige consumenten menen dat zij wettelijk recht hebben op een “aflossingsvrije periode”, die schuldeisers belet goederen terug te nemen totdat de betalingen een bepaald aantal dagen achterstallig zijn. Aflossingsvrije periodes zijn in feite niet-verplichte handelspraktijken die door de meeste consumentenkredietgevers zijn ingevoerd door middel van een beding in de kredietovereenkomst. Er is niets wettelijk dat een crediteur met een zekerheidsrecht ervan weerhoudt de goederen terug te nemen als een betaling te laat is – zelfs als deze slechts één dag te laat is – tenzij de kredietgever anders is overeengekomen als een bindende contractuele voorwaarde.

Verschillende voorwerpen kunnen worden teruggenomen, met inbegrip van boten en vliegtuigen, maar de meeste repossessiebureaus richten zich op het terugnemen van auto’s. De repo-agent maakt normaal gesproken gebruik van een sleepwagen of pick-up truck met een speciale sleephulpstuk genaamd een boom. Zij kunnen ook de sleutel van de auto-eigenaar krijgen. De agent moet echter voorzichtig zijn, omdat ze geen fysieke schade aan het voertuig kunnen toebrengen. Meestal moet de eigenaar van het voertuig op de hoogte worden gebracht van een terugneming. De repossessie agent zal de auto vinden en de informatie controleren, zoals het Voertuig Identificatie Nummer (VIN) om ervoor te zorgen dat ze het juiste voertuig hebben. Als er een overeenkomst is, zal hij proberen de auto aan de sleepwagen te koppelen en hem weg te slepen of het slot open te breken en hem weg te rijden. Dit doet echter geen afbreuk aan de eis van de repossessie agent om gedekt te zijn door een actieve verzekeringspolis voor het voertuig onder de toepasselijke strafrechtelijke verkeerswetten. Dus, een agent die ervoor kiest om dit te doen kan worden onderworpen aan arrestatie voor de overtreding van strafrechtelijke verkeersregels die van toepassing zijn op de verzekeringseisen. De repo agenten kunnen ook niet legaal oversteken gesloten en afgesloten opslagruimten, zoals poorten en garages. Repo-agenten dragen ook een enorme hoeveelheid aansprakelijkheid, dus als ze niet alle juiste verzekeringen hebben, zal de schuldenaar een rechtszaak winnen.

Een terugneming geeft niet noodzakelijkerwijs voldoening aan de lening. Als de inbeslagnemer het goed verkoopt voor een passend bedrag, en als dat bedrag lager is dan het bedrag van de lening, en als de inbeslagnemer de schuldenaar tijdig aanklaagt voor het saldo (plus redelijke kosten indien van toepassing), kan de schuldenaar aansprakelijk zijn voor de betaling van het saldo (soms het “tekort” genoemd). In dit geval zal de schuldeiser aansprakelijk zijn voor nalatigheid indien de schuldeiser het goed veilt voor minder dan de toepasselijke “blue book value”. Dit komt omdat een dergelijk verzuim rechtstreeks bijdraagt tot een eventueel resterend tekort. Om deze aansprakelijkheid te vermijden, zullen financiële instellingen een bron (zoals Kelley Blue Book of NADA) documenteren om de prijs van het onderpand voor verkoop vast te stellen. Zij zullen ook de staat van het voertuig documenteren om de verkoopprijs ervan te rechtvaardigen.

Of een debiteur daadwerkelijk aansprakelijk is voor een saldo hangt af van het rechtsgebied en van de details van het leencontract. In het geval van een non recourse schuld, bijvoorbeeld, is de debiteur niet persoonlijk aansprakelijk voor een tekort.