The Everymom

Aan mijn twee prachtige jongens,

Het is gek hoe snel het leven kan veranderen en hoe je wereld zonder waarschuwing op zijn kop kan staan.

Mijn leven veranderde op het moment dat jullie werden geboren en is zich de afgelopen jaren blijven ontwikkelen, in verschillende tempo’s op verschillende momenten in jullie jonge levens. Maar deze lente, binnen een korte periode, verschoof het leven snel over onze hele planeet, en we zitten hier vandaag, schuilend op onze plaats in ons huis, vooruitgaand op wat aanvoelt als een slakkengang.

Je zult je de lente van 2020 niet herinneren, met Bode slechts bijna 3 jaar oud en Otis 16 maanden oud. En omdat jullie je dat niet herinneren, schrijf ik dit voor jullie op.

Ooit zullen we willen terugkijken op hoe we onze dagen thuis doorbrachten, week na week, misschien wel maand na maand: hoe we het hoofd boven water hielden en volhielden. Dit zijn mijn gedachten en herinneringen aan deze tijd, een tijd die jij je niet zult herinneren, maar die je papa en mama niet snel zullen vergeten.

Het is een tijd waarin de wereld heel eng aanvoelt. De wereld is altijd al eng geweest, en toen ik moeder werd, was die angst nog groter. Maar de afgelopen winter en lente ontwikkelde zich een nieuwe angst, die niet alleen in de donkere hoekjes van onze geest bleef hangen, maar overal op onze aardbol de kop opstak.

Ooit zullen we willen terugkijken op hoe we onze dagen thuis doorbrachten, week na week, misschien wel maand na maand: hoe we het hoofd boven water hielden en volhielden. Dit zijn mijn gedachten en herinneringen aan deze tijd, een tijd die jij je niet zult herinneren, maar die jullie papa en mama niet snel zullen vergeten.

Het coronavirus/COVID-19 verspreidde zich als een lopend vuurtje, en al snel vonden we dat we ons sociaal moesten distantiëren, thuis moesten blijven, en op onze plaats moesten blijven. Je vader, de wetenschapper die nooit stopt met lezen, bereidde ons al vroeg voor op zijn onderzoek naar de snelle groei en het risico van het virus. We bereidden ons fysiek en mentaal een paar weken eerder voor dan de meesten, en ik ben blij dat we dat gedaan hebben. Toen onze regio het bevel kreeg om thuis te blijven, waren we daar al een paar dagen; dat verminderde de schok en mijn angst, omdat ik de tijd had gehad om alles te overzien.

En terwijl ons land worstelde om zich aan te passen, waren wij al bezig ons in te kapselen en ons op ons gemak te voelen.

Maar ik, jullie mama, maakte me nog steeds zorgen, en ik maakte me grote zorgen. Mijn ongerustheid vond een nieuw voedingsmiddel, en het vrat aan me. En ik maak me vandaag nog steeds zorgen, nu we een maand thuis zijn. Ik maak me zorgen over het risico dat we ziek worden, dat deze pandemie zo lang duurt dat we onze familie aan de andere kant van het land maandenlang niet zien. Ik maak me zorgen dat het land de richtlijnen versoepelt en dat de mensen hun normale leven weer oppakken… en dat het virus terugkomt. Ik maak me zorgen over de banen en financiën van vrienden en familieleden. Ik maak me zorgen dat ik niet genoeg voor jullie twee jongens doe, dat ik niet genoeg stimulans of verrijking bied voor jullie groeiende lichamen en hersenen.

De lijst gaat maar door.

Je bent misschien nog jong, maar Bode, je houdt van je kleuterschool, maar we leven nu in een tijd waarin de scholen gesloten zijn. Ik vind het jammer dat je je vriendjes alleen nog maar kunt zien in de wekelijkse virtuele kring; als hun gezichten op het scherm verschijnen, gil je van plezier. Je vertelt me dat je school mist, en mijn hart doet pijn voor je.

Mijn hart doet pijn voor mijn ouders die hun kleinkinderen erg missen en bij Bode hadden willen zijn voor zijn aanstaande verjaardag, die nu met z’n vieren thuis gevierd zal worden. Mijn hart doet pijn en voelt zich schuldig dat ik me zorgen maak over zulke kleine dingen in vergelijking met de grotere, engere, verdrietigere situaties in de wereld op dit moment. Mijn hart doet pijn, dag in dag uit, voor alle kinderen van ons land die afhankelijk zijn van scholen voor voedsel en veiligheid, naast onderwijs.

Mijn lieve jongens, jullie mama’s hart doet pijn van verdriet en wanhoop, en haar hoofd doet pijn van non-stop zorgen.

Je bent misschien nog jong, maar Bode, je houdt van je kleuterschool, maar we leven nu in een tijd waarin de scholen gesloten zijn. Ik vind het jammer dat je je vriendjes alleen nog maar kunt zien via je wekelijkse virtuele kringtijd; als hun gezichten op het scherm verschijnen, gil je van plezier. Je vertelt me dat je school mist, en mijn hart doet pijn voor je.

Maar dan zijn jullie, mijn twee onstuimige, gekke jongens, hier, recht voor me, lachend en krijsend en duwen jullie die zorgen weg, althans op dit moment. Jullie helpen me om me te concentreren op wat letterlijk recht voor me is, wat er op dit moment gebeurt, waar ik echt controle over heb, op een manier die ik als zielsreddend zou willen bestempelen. Jullie twee zijn de beste herinnering aan het feit dat onze dagen nog steeds komen en gaan, en ons leven doorgaat.

Een dag tegelijk is ons nieuwe motto.

Het leven gaat door, met nieuwe routines en patronen. We zijn veilig in ons huis, 24 uur per dag, 7 dagen per week, met je vader aan het werk naast je Hot Wheels baan. We gaan niet meer naar de speeltuinen of het strand, maar we doen ons best om thuis creatief en actief te zijn. Ik doe mijn best om jullie geest en lichaam in beweging te houden en te laten leren, en ik realiseer me snel dat al die schattige thuisprojecten die de sociale media overspoelen, superleuk zijn en zo, maar dat jullie gewoon echt meer slakken willen gaan zoeken buiten. Onze dagen zijn losjes gepland met niets anders dan bedtijd waar niet over onderhandeld kan worden. Snacks en schermtijd zijn soepeler dan vroeger, en dat is prima.

Ik blijf streven naar glimlachen en lachen in plaats van naar lesplannen.

Tijdens de dutjes van onze kleine Otis, Bode, bakken jij en ik een of twee keer per week. Het is een van mijn favoriete dingen om met jou te doen. We maken er een hoop troep van, maar jij helpt me met scheppen en mixen, en we eten zo veel heerlijke baksels.

Terwijl onze nieuwste creatie bakt, ruim ik de gemorste bloem en suiker op, en vaak zie ik je in je eentje rustig spelen, je auto’s en dinosaurussen ordenen, en op dat moment en daar voel ik me even gerustgesteld dat het goed met je gaat, dat we het goed gaan krijgen. Ik heb mezelf zelfs een pauze gegund, want dat noem ik nog eens zelfstandig spelen.

We weten niet hoe lang dit zal duren, we weten niet hoe ons leven eruit zal zien als alles achter de rug is, en daarom maak ik me nog steeds zorgen.

Ik heb goede dagen en ik heb zware dagen. Op de goede dagen ga ik mee op de golf van positiviteit en hoop, concentreer ik me op het schoonmaken van keukenkastjes en het bakken van koekjes met mijn jongens. En op de moeilijke dagen pieker ik urenlang en heb ik moeite om te slapen, om de dag met een glimlach door te komen. Maar ik doe het, vanwege jullie twee. Want het voelt misschien alsof de wereld om ons heen in elkaar stort, maar ik kan niets anders doen dan lachen en glimlachen als Bode me het nieuwste avontuurlijke verhaal vertelt dat zich in zijn fantasie afspeelt of als gekke Otis rondjes danst in de keuken.

Mijn lieve jongens, jullie mama’s hart doet pijn van verdriet en wanhoop, en haar hoofd doet pijn van de non-stop zorgen.

Ik denk niet dat er een makkelijke leeftijd is om kinderen 24/7 thuis te hebben in een situatie als deze.

Alle leeftijden en stadia hebben hun voors en tegens. En met een kind van bijna 3 en een van 16 maanden kan ik met zekerheid zeggen dat het zwaar is. Er is echt geen pauze tussen het moment dat ze opstaan en het moment dat ze gaan slapen (Bode, waarom heb je ervoor gekozen om nu te stoppen met dutjes doen?). Maar ik dank God dat mijn jongens niet ouder zijn en meer vragen stellen. Jullie accepteren mijn eenvoudige uitleg (“Iedereen voelt zich een beetje vies, dus we kunnen niet terug naar school of het park totdat iedereen zich beter voelt.”) zonder verdere vragen, zonder verdere nieuwsgierigheden die je zorgen zouden kunnen maken, om enge dromen te dromen.

Ik ben dankbaar dat je je deze keer niet zult herinneren.

Ik leer snel dat als het leven op zijn kop staat, de dingen zowel helderder als troebeler worden. De prioriteiten komen natuurlijk op alle clichématige manieren in beeld (gezondheid, vrienden en familie), maar ook in de kleine dingen die ons dag in, dag uit vreugde brengen. Zoals Annie Dillard zei in haar boek The Writing Life, hoe we onze dagen doorbrengen is hoe we ons leven doorbrengen – en het gewicht van die uitspraak voelt bijzonder schrijnend nu na te denken over hoe ons leven zal “hervatten” op een bepaald punt en wat we willen dat dat leven eruit te zien.

De toekomst lijkt nu vaag, maar dat betekent niet dat we ons niet kunnen voorstellen hoe we willen dat die eruitziet als we aan de andere kant staan.

Ik weet dat jullie je deze dagen niet meer zullen herinneren, maar als er een sprankje 2020 is als je over een paar jaar terugdenkt en herinneringen ophaalt aan oude verhalen of foto’s die jullie papa en mama hebben gedeeld, hoop ik dat jullie hoop en liefde voelen. Want dat is wat jullie twee mij in deze tijd hebben gegeven, wat jullie ons gezin hebben gegeven, en waar uiteindelijk de wereld naar verlangde.

Altijd liefhebben,

Jouw mama