The Song That Never Ends: Why Earth, Wind & Fire’s ‘September’ Sustains

Als je ooit op een huwelijksreceptie in de V.S. bent geweest, weet je dat er één vraag is die een hele familie op de dansvloer kan krijgen: “Herinnert u zich de 21e nacht van september?”

Earth, Wind & Fire’s “September” duikt zelfs op bij fictieve bruiloften, zoals in de opening van de film Soul Food uit 1997. Het is te horen in TV-shows, reclamespots, sportevenementen en videospelletjes. HBO heeft een film naar het nummer genoemd. In 2008 speelde het op zowel de Republikeinse als de Democratische nationale conventies.

Het verhaal van het lied begint in 1978. Allee Willis was een worstelende songwriter in LA – tot de avond dat ze een telefoontje kreeg van Maurice White, de leider van Earth, Wind & Fire. White bood haar de kans van haar leven: meeschrijven aan het volgende album van de band. Willis kwam de volgende dag naar de studio in de hoop dat het niet een of andere kosmische grap was.

“Toen ik de deur opendeed, hadden ze net het intro van ‘September’ geschreven. En ik dacht alleen maar: ‘Lieve God, laat dit zijn wat ze willen dat ik schrijf!’ Want het was duidelijk het vrolijkst klinkende liedje ter wereld,” zegt Willis.

Gebruik makend van een progressie gecomponeerd door Earth, Wind & Fire gitarist Al McKay, schreven White en Willis het liedje in de loop van een maand, waarbij ze beelden opriepen van heldere luchten en dansen onder de sterren. Willis zegt dat ze van liedjes houdt die verhalen vertellen, en dat ze op een gegeven moment vreesde dat de tekst van “September” simplistisch begon te klinken. Eén onzinnige zin stoorde haar in het bijzonder.

“De, soort van, go-to zin die Maurice gebruikte in elk liedje dat hij schreef was ‘ba-dee-ya,'” zegt ze. “Dus vanaf het begin zong hij: ‘Ba-dee-ya, zeg, weet je nog / Ba-dee-ya, dansen in september.’ En ik zei: ‘We gaan ‘ba-dee-ya’ veranderen in echte woorden, toch?’ “

Fout. Willis zegt dat ze tijdens de laatste zangsessie wanhopig werd en White smeekte om de rol te herschrijven.

“En uiteindelijk, toen het zo duidelijk was dat hij het niet ging doen, zei ik gewoon: ‘What the f*** does ‘ba-dee-ya’ mean?’ En hij zei in wezen: ‘Wie kan het wat schelen?'”, zegt ze. “Ik heb mijn grootste les ooit in songwriting van hem geleerd, namelijk dat de tekst nooit in de weg mag staan van de groove.”

Ik vroeg Jeffrey Peretz, een professor in de muziektheorie aan het Clive Davis Institute van de New York University, wat die groove zo krachtig maakt. Hij zegt dat het voor een groot deel te maken heeft met hoe de muziek zich ontvouwt. De structuur van het nummer zelf is een eindeloze cyclus die ons laat dansen en meer wil.

“Er zijn vier akkoorden in het refrein die maar vooruit blijven gaan en nooit ergens lijken te landen – net als de vier seizoenen,” zegt hij. “Het is het einde van de zomer, het is het begin van de herfst, het is die Indiase zomertijd, het is de overgang van warm naar koel.”

De trigger voor dat smachtende gevoel, zegt Peretz, is de openingszin. White vraagt: “Do you remember?” en wij leveren de herinneringen. Het is een lied dat alle generaties kan samenbrengen, wat het perfect maakt voor familiebijeenkomsten. De ware betekenis is aan ons – inclusief, zegt Allee Willis, die merkwaardig specifieke datum.

“We hebben alle data doorgenomen: ‘Herinnert u zich de eerste, de tweede, de derde, de vierde … ‘ en degene die gewoon het beste voelde was de 21e,” legt Willis uit. “Er komen constant mensen naar me toe die zo opgewonden zijn om te weten wat de betekenis was. En er is geen betekenis buiten dat het gewoon beter zong dan alle andere data. Dus… sorry!”

Dat geeft niet, Allee. Maurice had gelijk. Het maakt niet uit wat het betekent. Als we het horen, is het 21 september, en we dansen weer met onze familie, in een lied dat nooit echt eindigt.