Tien jaar na haar vrijlating uit de Bay Area kijkt Jaycee Dugard terug op het leven dat ze verloor, en het leven dat ze heeft gewonnen

Klik hier als u deze galerij niet op een mobiel apparaat kunt bekijken.

Tien jaar geleden, op 26 augustus 2009, meldde agent Todd Stroud zich bij de politie van Concord en werd, vanwege zijn ervaring als school resource officer, gevraagd om op een vrouw te letten die met haar twee jonge dochters op het politiebureau was.

Die vrouw, zo hoorde hij al snel, was Jaycee Dugard, die 18 jaar eerder was ontvoerd toen ze op een ochtend naar een schoolbushalte in South Lake Tahoe liep en sindsdien niet meer was gezien.

Stroud, die zich de ontvoering en de nationale krantenkoppen die ermee gepaard gingen duidelijk herinnerde, was gevloerd.

“Ik was geschokt,” zei hij.

Uren daarvoor waren Dugard, de twee meisjes en Dugard’s ontvoerders, Phillip en Nancy Garrido, naar Concord gegaan voor een ontmoeting met Phillip’s reclasseringsambtenaar; hij was een paar jaar voor haar ontvoering vrijgelaten uit de gevangenis. Op het paroolkantoor vertelde Dugard de ambtenaar dat zij het meisje was dat in 1991 was verdwenen. Geen enkel ontvoeringsslachtoffer in de moderne Amerikaanse geschiedenis was levend teruggevonden na zo lang vermist te zijn geweest.

Phillip Garrido werd gearresteerd, en Nancy, zijn vrouw en mede-samenzweerder, werd kort daarna in hechtenis genomen. De wereld zou later te weten komen dat Dugard en haar dochters, verwekt na de verkrachting door Phillip Garrido, gedwongen waren te leven in een gammele achtertuin bij het echtpaar thuis in Antioch, die Dugard later zou beschrijven als een gevangenis.

Stroud ontmoette de jonge meisjes, die merkbaar stil en bang waren, in een verhoorkamer van de politie.

“Ik heb een tijdje met ze gepraat, eten voor ze gehaald en mijn best gedaan om ze zich wat meer op hun gemak te laten voelen,” zei Stroud in een interview met deze nieuwsorganisatie. “Daarna heb ik met Jaycee gesproken. Ik verzekerde haar dat haar dochters in orde waren en dat er voor hen werd gezorgd.”

Buiten het politiebureau daalden media uit het hele land en de hele wereld neer in de stad, en het werd al snel duidelijk dat Dugard en haar dochters ergens privé en veilig moesten worden ondergebracht. Stroud en andere agenten smokkelden hen in een ongemarkeerde auto achter het bureau vandaan en brachten hen naar het plaatselijke Hilton.

De meisjes, 14 en 11 op dat moment, en hun moeder kwamen naar hun hotelkamer met alleen de kleren die ze aanhadden. Maar voor de jongste dochter van Dugard ontbrak er iets: een 10-gallon verwarmd aquarium met daarin de heremietkreeften die ze aan het kweken was, en ze wilde ze terug.

Dus Stroud, met de hulp van een officier op de plaats delict in Antioch en de toenmalige politie aalmoezenier Tim Grayson, haalde het aquarium terug en zette het op een voedselkarretje, bedekte het met handdoeken uit de fitnessruimte van het hotel en reed de kamer van de familie binnen, tot hun vreugde.

“Ik werd uitgeroepen tot ‘Koninklijk Krabdrager Nummer Een’ en Tim was ‘Koninklijk Krabdrager Nummer Twee’,” zei Stroud.

Het was in het hotel later die dag dat Dugard haar moeder, Terry Probyn, voor het eerst zag sinds de Garridos haar hadden geschokt met een verdovingsgeweer en haar hadden weggereden in hun auto. Probyn was vanuit Zuid-Californië naar Concord gesneld nadat ze het nieuws had gekregen waar ze al bijna twee decennia op hoopte.

“Ze openden de dubbele deuren, en Jaycee liep er doorheen,” zei Grayson, de voormalige politie aalmoezenier, die nu een staatsassemblee is. “We hoorden de schreeuw van haar moeder: ‘Mijn baby!’ en toen waren haar armen open. Er waren geen droge ogen in huis.”

Heden ten dage helpen Dugard en haar non-profit, de JAYC Foundation, bij het vergemakkelijken van datzelfde soort gezinshereniging voor andere traumaslachtoffers. Op basis van Dugard’s ervaring wil de stichting ook veilige, afgezonderde ruimtes bieden voor slachtoffers om te herstellen, houdt ze workshops voor hulpverleners en legt ze een bijzondere nadruk op therapie met behulp van dieren; Dugard wendde zich tot paardrijden en het verzorgen van paarden om haar te helpen genezen.

“In de achtertuingevangenis die Phillip en Nancy Garrido creëerden, dacht ik niet al te veel na over de volgende dag, laat staan over de toekomst,” schreef Dugard in een e-mail aan deze nieuwsorganisatie. “Gewoon de dag doorkomen was wat belangrijk voor me was. Toen we gered waren, en ik met therapie begon, was het een combinatie van verleden, heden en toekomst waar ik aan dacht. Tegenwoordig is het veel meer toekomst.”

Niet ‘het enige dat me maakt tot wie ik ben’

hillip en Nancy Garrido, die de ontvoering orkestreerden en bijna twee decennia lang Dugards gevangenschap geheim hielden, zelfs haar twee kinderen ter wereld brachten zonder medische hulp, pleitten uiteindelijk schuldig na een lange reeks rechtszittingen in El Dorado County. Phillip Garrido zit een gevangenisstraf uit van 431 jaar tot levenslang in de California State Prison-Corcoran in de Central Valley. Nancy Garrido zit een straf uit van 36 jaar tot levenslang in de California Institution for Women in Zuid-Californië.

Beide Garrido’s reageerden niet op brieven die deze nieuwsorganisatie naar hen stuurde.

Maar de virtuele isolatie en seksuele slavernij die ze gebruikten om Dugard tot slaaf te maken is goed gedocumenteerd in haar eerste memoires, “A Stolen Life,” en in haar getuigenis voor een grand jury in El Dorado County. Dugard benadert die ervaring nu met een veerkracht die haar is gaan definiëren sinds ze uit gevangenschap is gekomen.

“Wat er met me is gebeurd zal altijd een deel zijn van wie ik ben, maar ik laat dat niet het enige zijn dat me maakt tot wie ik ben,” zei Dugard. “Ik laat die ervaringen of die mensen, in de zin van Phillip en Nancy, niet de relaties in mijn leven nu bepalen. Als er iets uit het verleden in me opkomt, ga ik dat ook niet uit de weg, het is belangrijk voor me om die gedachte of dat gevoel te erkennen en het uit te zoeken.”

Toen Dugard in het openbaar verscheen, waren de gevolgen verstrekkend. Het reclasseringssysteem van de staat, dat Phillip Garrido grondig moest controleren op het naleven van zijn voorwaarden nadat hij in de jaren zeventig in de gevangenis had gezeten voor een eerdere ontvoering en verkrachting, kreeg de wind van voren vanwege zijn gebrekkige huisbezoeken en minimale statuscontroles. Hij was zelfs aangewezen als model-voorwaardelijke vrijgelatene. In haar eerste memoires bekritiseerde Dugard de reclasseringsambtenaren omdat ze niet nieuwsgierig genoeg waren om haar veel eerder te ontdekken, waardoor ze haar de 18 jaar van kwelling die ze heeft moeten doorstaan, hadden kunnen besparen. Na de onthulling van deze fouten heeft de reclassering haar werkwijze herzien, en de staat heeft een schikking van 20 miljoen dollar aan Dugard betaald voor de herhaalde mislukkingen om haar eerder te vinden.

Maar meer in het algemeen heeft het verhaal van Dugard hoop gegeven aan andere families die nog steeds op zoek zijn naar hun vermiste dierbaren. Een paar jaar nadat Dugard haar vrijheid had verkregen, werd de 53-jarige Ariel Castro in Cleveland gearresteerd, nadat was onthuld dat hij tussen 2002 en 2004 drie vrouwen – Amanda Berry, Georgina DeJesus en Michelle Knight – had ontvoerd en gevangen gehouden tot ze in 2013 werden vrijgelaten.

Toegewijd aan het helpen van anderen zoals zij

Stroud, nu een Concord politie sergeant in het laatste jaar van zijn rechtshandhavingscarrière, zegt dat het verhaal van Dugard hem blijft bijblijven.

“Ik kon die kracht al vroeg zien,” zei hij. “Ze is zonder twijfel de moedigste, positiefste en veerkrachtigste persoon die ik ooit heb ontmoet. Haar beproeving zou de meeste mensen hebben gebroken, maar niet Jaycee.”

Dugard zei dat ze trots is op wat ze heeft bereikt in de tien jaar sinds haar overlevingsverhaal haar wereldwijde bekendheid opleverde. Ze heeft haar beide dochters naar de universiteit gestuurd. Ze heeft de wereld rondgereisd en lezingen gegeven op Yale en Harvard. Ze heeft twee best-selling memoires geschreven. Op dit moment is het verzorgen van haar tuin en het berijden en verzorgen van haar paard Cowboy haar dagelijkse bezigheden.

Vooruitgangspunt is volgens haar het verder opbouwen van de JAYC Foundation, die honderden slachtoffers van ontvoering, aanranding en andere trauma’s heeft geholpen of workshops heeft gegeven, evenals de wetshandhavers die vaak als eerste op deze zaken reageren. Voor haar is de allereerste benefietvoorstelling van de stichting, volgende maand in Sonoma County, een belangrijke mijlpaal.

“We moeten meer mensen ervan bewust maken dat therapie OK is. Het is OK om hulp te zoeken, je hoeft het niet alleen te doen,” zei ze. “We willen meer doen in Sonoma County, waar ik al mijn genezing heb gedaan, en deze inzamelingsactie zal ons hopelijk helpen om veel meer mensen dierondersteunde therapie te geven zonder of tegen lage kosten.”

“Het is belangrijk voor mij om door te gaan en te zien hoeveel levens we nog meer kunnen aanraken.”

JAYC Foundation benefiet

Een benefiet voor fondsenwerving ter ondersteuning van de JAYC Foundation, opgericht door Jaycee Dugard, is gepland voor 28 sept. van 18.00 tot 22.00 uur in de Kunde Winery in Kenwood, Sonoma County. Het evenement omvat een live en stille veiling, live muziek en een keynote door Dugard.

Meer informatie over het evenement is te vinden op jaycfoundationevent.org.

Meer informatie over de JAYC Foundation is te vinden op thejaycfoundation.org.