Vrouwen in het leger
Sommige landen staan vrouwelijke soldaten toe in bepaalde gevechtsposities. Andere landen sluiten hen uit om verschillende redenen, waaronder fysieke eisen en privacybeleid. Van de NAVO-landen konden vrouwen vanaf het midden van de jaren zeventig in de volgende landen de militaire status bereiken België, Canada, Denemarken, Frankrijk, de Bondsrepubliek Duitsland, Griekenland, Nederland, Noorwegen, Portugal, Turkije, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.
Landen zonder dienstplicht, met name de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Canada, kennen de hoogste percentages vrouwelijke militairen. Canada wordt gekenmerkt als bijzonder vooruitstrevend door de vroege toepassing van praktijken voor gelijke kansen. Een toename van de roep om gelijke kansen in combinatie met de daling van het aantal gezonde mannen dat in militaire dienst wilde gaan, bracht landen ertoe hun beleid te hervormen in de richting van de opneming van vrouwen. Met de openstelling van de onderzeedienst in 2000 kregen vrouwen nu vrij spel om zich in te schrijven voor elke vorm van militaire dienst.
Verenigde StatenEdit
Het Amerikaanse leger stelt alle functies open voor vrouwen. Eenheden zoals Special Forces vereisen dat leden aan buitengewone eisen voldoen, en in sommige eenheden hebben geen vrouwen daaraan voldaan.
Vrouwen zijn historisch gezien niet verplicht geweest om zich in te schrijven voor Selective Services; federale rechter Gray Miller oordeelde echter op 2 februari 2019 dat een dienstplicht voor alle mannen ongrondwettelijk is. Tenzij het Congres eerst handelt, kan deze uitdaging aan de grondwet naar het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten gaan. De kwestie werd aanhangig gemaakt toen Marc Angelucci de Selective Service aanklaagde namens de National Coalition for Men.
Geschiedenis
Vrouwen zijn al sinds 1775 betrokken bij het Amerikaanse leger, oorspronkelijk in de civiele sectoren van verpleging, witwassen, kleding herstellen en koken.
Deborah Sampson was een van de eerste vrouwen die zich aanmeldde terwijl ze vermomd was als man. Ze was ongelukkig met haar beperkte rol in de Amerikaanse Revolutie. Ze diende in een lichte infanterie-eenheid en vocht in vele veldslagen. Door verwondingen belandde ze in een ziekenhuis waar haar geheim werd ontdekt. Haar bevelhebber, generaal John Paterson, ontsloeg haar eervol en bedankte haar voor haar diensten.
Veel vrouwen hebben bijgedragen aan de Burgeroorlog, of het nu was door verpleging, spionage of door fysiek mee te vechten op het slagveld. Een voorbeeld hiervan is Belle Royd. Zij begon haar loopbaan als spionne en boodschapper op 17-jarige leeftijd. Tegen de tijd dat ze 20 was, werd ze in de Verenigde Staten beroemd en noemde men haar de Cleopatra van de Confederatie. Als spionne voorzag ze de leiders van de confederatie van waardevolle informatie. Ze werd meerdere malen gearresteerd en in de gevangenis gezet. Uiteindelijk werd ze verbannen van federaal grondgebied en kreeg ze te horen dat ze de doodstraf zou krijgen als ze weer op federaal grondgebied zou worden betrapt. Degenen die in de oorlog vochten, vermomden zich als mannen en droegen de aliassen van mannen. Het was voor vrouwen niet zo moeilijk om hun ware identiteit te verbergen, omdat soldaten apart douchten en het grootste deel van de tijd volledig gekleed waren. Bovendien gingen zowel mannen als vrouwen het leger in zonder eerdere militaire ervaring, zodat hun training veel op elkaar leek en de vrouwen niet zouden opvallen.
De meest voorkomende manier voor vrouwen om ontdekt te worden was door verwondingen. Zo meldde Mary Owens zich in 1861 bij het leger van de Unie, vermomd als de “broer” van William Evans, die eigenlijk de liefde van haar leven was. Ze konden het niet verdragen gescheiden te zijn. Haar taak was handgeschreven berichten te bezorgen aan commandanten op het slagveld, zodat zij de strijd zou ontlopen. Nadat haar geliefde in de strijd was gedood, besloot Mary zijn dood te wreken door op het slagveld te vechten. Zij liep een enorme snee in haar voorhoofd op en werd voor behandeling naar het ziekenhuis gestuurd. Op dat moment kwam haar vrouwelijke identiteit aan het licht en werd zij uit het leger ontslagen. Degenen die ontdekt werden, zouden ofwel naar huis gestuurd worden of gestraft worden. Mary werd echter hartelijk verwelkomd in haar stad.
Andere vermomden werden vaak bij toeval ontdekt. Sarah Collins was een sterke vrouw die geloofde dat ze het werk van een mannelijke soldaat kon doen. Haar broer, die ook soldaat was, hielp haar zich als man te vermommen door haar haar kort te knippen en haar in mannenkleren te kleden. Helaas was haar vermomming niet perfect, want haar ware identiteit kwam aan het licht door de manier waarop ze haar schoenen plaatste, die niet overeenkwam met de manier waarop mannen schoenen plaatsen. Sarah werd toen naar huis gestuurd terwijl haar broer bleef vechten. Het is moeilijk voor historici om het werkelijke aantal vrouwen dat in de oorlog vocht nauwkeurig te schatten vanwege hun vermommingen en aliassen, en hun verlangen naar discretie. Vrouwen deden mee aan de Burgeroorlog om dezelfde redenen als mannen: de belofte van een vast loon, een aangeboren gevoel van patriottisme, of voor de kick van een avontuur. Sommige vrouwen volgden zelfs hun geliefden in de strijd.
In 1917 werd Loretta Walsh de eerste vrouw die zich als vrouw aanmeldde. Een wet uit 1948 maakte vrouwen een vast onderdeel van de militaire diensten. In 1976 werd de eerste groep vrouwen toegelaten tot een Amerikaanse militaire academie. Ongeveer 16% van de 2013 West Point klas bestond uit vrouwen.
In 1990 en 1991 werden zo’n 40.000 Amerikaanse militaire vrouwen ingezet tijdens de Golfoorlog operaties Desert Shield en Desert Storm; er dienden echter geen vrouwen in de strijd. Een in 1994 ingevoerd beleid verbood vrouwen te worden ingedeeld bij grondgevechtseenheden onder het brigadeniveau.
BeleidswijzigingenEdit
Tot 1993 stond 67 procent van de posities in het leger open voor vrouwen.
In 2013 was 15,6 procent van de 1,1 miljoen militairen van het leger, inclusief National Guard en Reserve, vrouw en diende in 95 procent van de beroepen. Vanaf 2017 staat 78 procent van de posities in het leger open voor vrouwen. Bij de Amerikaanse luchtmacht staat 99 procent van de carrièrevelden open voor vrouwen, met als enige uitzonderingen Special Tactics Officer, Combat Control, Special Operations Weather Technician, Combat Rescue Officer, Pararescue en Tactical Air Control Party.
In januari 2013 beëindigde de VS het beleid van “geen vrouwen in eenheden die belast zijn met directe gevechten”.
In 2013 schreven vrouwelijke soldaten van het Amerikaanse leger zich in voor een trainingscursus die was ontworpen door Combined Joint Task Force Paladin, speciaal bedoeld voor Female Engagement Team-leden. De cursus was bedoeld om vrouwelijke soldaten op te leiden voor taken als bewustzijn van niet-geëxplodeerde munitie, biometrie, forensisch onderzoek, het verzamelen van bewijsmateriaal, tactische ondervraging, het doorzoeken van voertuigen en personeel en zelfgemaakte explosieven.
Tegen mei 2015 was geen van de negentien vrouwen die streden om de eerste vrouwelijke Army Rangers te worden geslaagd voor de Ranger School. Elf van de negentien zijn in de eerste vier dagen afgehaakt. Van de resterende acht die in de volgende stap niet slaagden, kregen er drie de mogelijkheid om. Twee studeerden in augustus 2015 af. Een derde studeerde af in oktober 2015.
In april 2015 eindigde na een periode van tweeënhalf jaar waarin de Infantry Officer Course van het Korps Mariniers gendergeïntegreerd werd voor onderzoek, zonder een enkele vrouwelijke afgestudeerde. De laatste twee deelnemers zakten voor de initiële Combat Endurance Test.
In 2016 gingen alle gevechtsfuncties open voor vrouwen.
Vrouwen zijn gewond geraakt, gesneuveld en onderscheiden met hoge onderscheidingen. Twee vrouwen ontvingen de Silver Star: Sergeant Leigh Ann Hester in 2005 en Army Specialist Monica Lin Brown in 2007 voor hun acties in de strijd. Er zijn meer dan 10.000 gevechtsactie-insignes uitgereikt aan vrouwen die in Irak en Afghanistan hebben gediend.
Fysieke, sociale, en culturele kwesties
Uit een onderzoek van het Korps Mariniers uit 2015 bleek dat vrouwen in een eenheid die was opgericht om de gevechtsprestaties van vrouwen te beoordelen, twee keer zo vaak aanzienlijk gewond raakten als mannen, minder nauwkeurig waren met infanteriewapens en niet zo goed waren in het verwijderen van gewonde troepen van het slagveld.
De studie beoordeelde een negen maanden durend experiment op Camp Lejeune, North Carolina, en Twentynine Palms, Californië. Ongeveer 400 mariniers, waaronder 100 vrouwen, meldden zich vrijwillig voor deelname.
Squadrons, teams en bemanningen van mannen presteerden beter op 93 van de 134 beoordeelde taken (69 procent) dan eenheden met vrouwen erin. Mannelijke eenheden waren sneller bij het uitvoeren van tactische bewegingen in gevechtssituaties, vooral bij eenheden met grote wapens die door de bemanning worden bediend, zoals zware machinegeweren en mortieren. Mannelijke infanterie-eenheden waren nauwkeuriger dan eenheden met vrouwen, met “een opmerkelijk verschil tussen de geslachten voor elk afzonderlijk wapensysteem” dat werd gebruikt door eenheden infanteriegeweermannen. De M4 karabijn, M27 infanterie automatisch geweer en M203 enkelschots granaatwerper werden beoordeeld.
Mannelijke mariniers die geen infanterie training hadden gehad waren nauwkeuriger dan vrouwen die dat wel hadden gehad. Bij het verwijderen van gewonde troepen van het slagveld werden “opmerkelijke verschillen in executietijden gevonden tussen volledig mannelijke en sekse-geïntegreerde groepen”.
De cohesie tussen de eenheden was lager in eenheden van gemengd geslacht. Veel vrouwelijke soldaten meldden dat de manier waarop zij door mannelijke soldaten worden bekeken vaak nadelig is voor hun deelname. Zo worden vrouwelijke soldaten vaak bestempeld als “ofwel afstandelijk ofwel een slet”. Om dergelijke etiketten te vermijden, moeten vrouwelijke soldaten hun tijd met medesoldaten op een strategische manier doorbrengen, zonder te veel tijd met een van hen door te brengen. Deze aanpak heeft vaak een isolerend effect. In verschillende gevallen werden vrouwen als minder bekwaam beschouwd dan mannelijke soldaten, waardoor ze niet de kans kregen om taken uit te voeren waarvoor ze wel gekwalificeerd waren.
Volgens luitenant-kolonel Dave Grossman, auteur van On Killing: The Psychological Cost of Learning to Kill in War and Society, reageerden Israëlische soldaten met oncontroleerbare beschermingsdrang en agressie na het zien van een gewonde vrouw. Bovendien geven islamitische militanten zich zelden of nooit over aan vrouwelijke soldaten, waardoor de IDF minder goed in staat is gevangenen te nemen. Iraakse en Afghaanse burgers worden vaak niet geïntimideerd door vrouwelijke soldaten. In sociaal conservatieve milieus kunnen vrouwelijke gevechtssoldaten vrouwelijke burgers echter fouilleren, terwijl kinderen en vrouwen eerder met vrouwelijke dan met mannelijke soldaten praten.
Seksuele intimidatie en aanrandingEdit
In een rapport uit 2009 werd geconcludeerd dat militaire vrouwen drie keer meer kans hadden om te worden verkracht dan burgers; en dat vrouwelijke soldaten in Irak meer kans hadden om te worden aangevallen door een andere soldaat dan door een opstandeling. In 1988 bleek uit het eerste onderzoek naar seksuele intimidatie in het leger dat 64% van de vrouwen het slachtoffer was geweest van een of andere vorm van seksuele intimidatie. Het zwaarst getroffen waren inheemse Amerikanen, gevolgd door Latijns-Amerikanen en Afro-Amerikanen.
Senator Martha McSally, een Republikein uit Arizona, zei tijdens een vergadering van de Senaat over seksueel geweld in het leger dat zij was verkracht door een hogere officier in de Amerikaanse luchtmacht. McSally was de eerste vrouwelijke gevechtspiloot in de Amerikaanse luchtmacht. Ze zei dat ze nooit aangifte deed omdat zoveel mensen het systeem niet vertrouwden, zichzelf de schuld gaf, zich schaamde en verward was, dacht dat ze sterk was maar zich machteloos voelde.
Seksueel geweld: Wat het is en hoe het in zijn werk gaat
Seksueel geweld komt vaker voor in het leger dan in de burgerbevolking. Een op de vier vrouwelijke militairen in actieve dienst wordt seksueel misbruikt. Het leger heeft een wetboek van strafrecht waarin seksueel geweld wordt gedefinieerd als verkrachting, zware mishandeling, mishandeling zonder toestemming, sodomie (gedwongen orale of anale seks), of pogingen daartoe.
Al deze daden zijn strafbaar volgens de militaire wet, die begint als het slachtoffer naar zijn commandant stapt. Het is dan hun taak om een onderzoek naar de dader in te stellen, maar zij hebben ook het recht om de aanklacht af te wijzen. Zij kunnen ook het recht hebben om buitengerechtelijke straffen op te leggen of de zaak voor te leggen aan hoge autoriteiten. Als de dader gestraft wordt, kan dat gaan van ontslag, oneervol ontslag tot opsluiting in een militaire gevangenis. Als de dader schuldig wordt bevonden aan verkrachting kan hij levenslange gevangenisstraf krijgen en in extreme gevallen zelfs terechtgesteld worden. Wanneer vrouwen aangifte doen van aanranding, verklaart 83% van de slachtoffers dat hun ervaringen met militair juridisch personeel hen ervan weerhouden verdere hulp te zoeken.
Veel slachtoffers in het leger beschrijven de reactie op en de nasleep van aanranding als pijnlijker dan de aanranding zelf, vanwege de onuitgesproken “code van zwijgen”, die impliceert dat vrouwen hun mond moeten houden over hun aanranding en niet naar voren moeten komen om actie te ondernemen. Vrouwen verwachten dat er weinig zal worden gedaan, zodat de meeste gevallen niet worden gemeld. Als er wel aangifte wordt gedaan en de dader voor de rechter wordt gebracht, wordt in slechts tien procent van de gevallen de dader in staat van beschuldiging gesteld, wat een reden is waarom vrouwen niet naar voren komen, omdat ze weten dat er weinig uit zal komen.
Vrouwelijke soldaten hebben verschillende technieken ontwikkeld om aan seksueel geweld te ontkomen “waaronder: (1) vertrouwen op ondersteunende netwerken , (2) profiteren van hun status (geassocieerd met rang, leeftijd, tijd doorgebracht in het leger, of eerdere inzet ervaring, en (3) het maskeren van vrouwelijkheid door middel van kleding om blootstelling aan geweld te minimaliseren en om zichzelf en anderen veilig te houden tijdens militaire dienst”. Dergelijke strategieën leggen de last van de aanpak van het probleem bij de potentiële slachtoffers. Omgekeerd vormen soldaten in veel eenheden “maatjes” die op elkaar letten. In overwegend mannelijke eenheden, buddy’s vrouwen met mannen die dan vaak overdreven beschermend worden, waardoor de vrouwelijke agentschap wordt verminderd.
Een rechtszaak zoekt genoegdoening voor militaire aanklagers die beweren het slachtoffer te zijn geweest van seksueel geweld. The Invisible War behandelt deze rechtszaak en dit onderwerp.
Effecten van seksueel geweld
Seksueel geweld leidt tot veel gezondheidsproblemen voor vrouwen in het leger, zoals angststoornissen, zoals posttraumatische stressstoornis (PTSS), depressie, middelenmisbruik, eetbuien, dissociatie en geheugenstoornissen, suïcidaal en parasuïcidaal gedrag, seksuele disfunctie en ontevredenheid, een slecht gevoel van eigenwaarde, en persoonlijkheidsstoornissen, zoals borderline persoonlijkheidsstoornis. Het eist ook een tol op hun fysieke gezondheid en hebben gemeld dat ze menstruatiecomplicaties, hoofdpijn, rugpijn, maag- en darmpijn hebben.
Al deze factoren maken het moeilijk voor vrouwen om in het leger te blijven, bij vrouwen is het de belangrijkste oorzaak voor vroegtijdig vertrek uit het leger. Eenmaal uit het leger hebben vrouwen het echter moeilijk om terug te keren in de maatschappij en kunnen ze dakloos worden. Het is zo slopend voor vrouwen in het leger omdat de meeste van hun daders mensen zijn met wie zij werken en leven, van leeftijdgenoten tot een supervisor en hoger. Deze nauwe relatie creëert een nieuw soort trauma omdat het slachtoffer gedwongen wordt hen elke dag te zien en creëert een algeheel gebrek aan vertrouwen in mensen.
Ze slagen er vaker niet in hun studie af te ronden en verdienen over het algemeen een inkomen van minder dan 25.000 dollar. Hun werk kan frequente interacties met hun aanvaller met zich meebrengen, en schaadt het vertrouwen in de instelling. Daders zijn meestal in een hogere positie hebben de baan om de vrouw te beschermen, het verhogen van trauma.
Bijgewerkte militaire opleiding richt zich op omstander interventies en de rol van toestemming in seksuele activiteit, het benadrukken van de verantwoordelijkheid van mannelijke soldaten. Sommige vrouwelijke soldaten nemen de klassiek mannelijke rol van “beschermer” op zich. Dit werkt de “verantwoordelijkheid van vrouwen voor het voorkomen van verkrachting” in de hand en vereist dat mannelijke soldaten hun verantwoordelijkheid erkennen om zich bij alle activiteiten met vrouwelijke soldaten bezig te houden.
Vrouwen op onderzeeërsEdit
In 1985 werd de Koninklijke Noorse Marine de eerste marine ter wereld die vrouwelijk personeel toeliet tot onderzeeboten. De eerste vrouwelijke onderzeebootcommandant was kapitein Solveig Krey aan boord van de eerste onderzeeboot van de Kobbenklasse op 11 september 1995. De Deense marine stond vrouwen op onderzeeërs toe in 1988, de Zweedse marine in 1989, gevolgd door de Royal Australian Navy in 1998, Canada in 2000 en Spanje.
Op 29 april 2010 gaf de Amerikaanse marine vrouwen toestemming om aan boord van onderzeeërs te dienen. Eerder hadden bezwaren zoals de behoefte aan aparte accommodatie en faciliteiten (schattingen dat het aanpassen van onderzeeërs om vrouwen te huisvesten 300.000 dollar per kooi zou kosten tegenover 4.000 dollar per kooi op vliegdekschepen) de verandering verhinderd. De marine verklaarde dat grotere SSGN- en SSBN-onderzeeërs over meer ruimte beschikten en met weinig of geen aanpassingen vrouwelijke officieren konden huisvesten. Gekwalificeerde vrouwelijke kandidaten met de wens om te dienen waren beschikbaar. (Vrouwen vertegenwoordigden toen 15 procent van de actieve dienstplichtige matrozen en verdienden ongeveer de helft van alle bachelordiploma’s in wetenschap en techniek.)
In mei 2014 werd aangekondigd dat drie vrouwen de eerste vrouwelijke onderzeebootofficieren van de Britse Royal Navy waren geworden.
Op 15 november 2017 verdween de eerste Argentijnse vrouwelijke onderzeebootofficier Eliana Krawczyk, in de Atlantische Oceaan nadat de Argentijnse marine het contact met onderzeeboot ARA San Juan verloor na een gemelde storing in het elektrische systeem. Als een van de 44 op zee verloren bemanningsleden, werd Krawczyk door de Joodse gemeenschap van het land geëerd als “La Reina De Los Mares” op Internationale Vrouwendag in 2018.
Op 4 juli 2017, na twee jaar training, gingen vier vrouwelijke officieren aan boord van een Franse SSBN voor Frankrijks eerste zeventig dagen durende gemengde genderpatrouille. De volgende generatie Franse onderzeeërs is ontworpen om vrouwen te verwelkomen.
Vrouwen zullen naar verwachting in 2019 toetreden tot de bemanningen van onderzeeërs bij de Koninklijke Marine, met de toevoeging van douchedeuren en kleedkamergordijnen.
In 2020 werd Risa Takenouchi de eerste vrouwelijke student die zich inschreef in het Japanse MSDF Submarine Training Center, na de omverwerping van de beperking van vrouwelijke onderzeeërs.